សេចក្តីផ្តើម
ព្រះបន្ទូលទ្រង់ជាចង្កៀងដល់ជើងទូលបង្គំ ហើយជាពន្លឺដល់ផ្លូវទូលបង្គំ
(ទំនុកដំកើង 119:105)
ព្រះគម្ពីរគឺជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ដែលដឹកនាំជំហានរបស់យើង និងណែនាំយើងក្នុងការសម្រេចចិត្តដែលយើងត្រូវធ្វើជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ដូចដែលបានសរសេរនៅក្នុងទំនុកតម្កើងនេះ ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់អាចជាចង្កៀងដល់ជើងរបស់យើង និងនៅក្នុងការសម្រេចចិត្តរបស់យើង។
ព្រះគម្ពីរគឺជាសំបុត្រចំហដែលសរសេរទៅបុរស ស្ត្រី និងកុមារ ដែលបានបំផុសគំនិតដោយព្រះ។ ទ្រង់មានព្រះហឫទ័យសប្បុរស; គាត់ចង់បានសុភមង្គលរបស់យើង។ តាមរយៈការអានសៀវភៅសុភាសិត សាស្ដា ឬសេចក្ដីអធិប្បាយនៅលើភ្នំ (នៅក្នុងម៉ាថាយ ជំពូកទី 5 ដល់ 7) យើងស្វែងរកដំបូន្មានពីព្រះគ្រីស្ទសម្រាប់ការមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយព្រះ និងជាមួយអ្នកជិតខាងរបស់យើង ដែលអាចជាឪពុក ម្ដាយ កូន ឬមនុស្សផ្សេងទៀត។ ដោយរៀនដំបូន្មាននេះដែលសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅ និងសំបុត្រព្រះគម្ពីរ ដូចជាសាវកប៉ុល ពេត្រុស យ៉ូហាន និងសិស្ស យ៉ាកុប និងយូដាស ដែលបានសរសេរនៅក្នុងសុភាសិត នោះយើងនឹងបន្តរីកចម្រើនដោយប្រាជ្ញាទាំងចំពោះព្រះ និងក្នុងចំណោមមនុស្ស ដោយយកវាទៅអនុវត្ត។
ទំនុកតម្កើងនេះចែងថា ព្រះបន្ទូលនៃព្រះ ជាព្រះគម្ពីរអាចជាពន្លឺសម្រាប់ផ្លូវរបស់យើង នោះគឺសម្រាប់ការដឹកនាំខាងវិញ្ញាណដ៏អស្ចារ្យក្នុងជីវិតរបស់យើង។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានបង្ហាញទិសដៅសំខាន់ក្នុងន័យនៃសេចក្តីសង្ឃឹម គឺការទទួលបានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ៖ « នេះជាជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ដើម្បីឲ្យគេបានស្គាល់ទ្រង់ ជាព្រះពិតតែមួយ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់បានចាត់ឲ្យមក » ( យ៉ូហាន ១៧:៣ ) ។ ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះបានមានបន្ទូលអំពីក្តីសង្ឃឹមនៃការរស់ឡើងវិញ ហើយថែមទាំងបានប្រោសមនុស្សមួយចំនួនឲ្យរស់ឡើងវិញក្នុងអំឡុងកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់ទ្រង់។ ការរស់ឡើងវិញដ៏អស្ចារ្យបំផុតគឺ ឡាសារ ដែលជាមិត្តរបស់គាត់ ដែលបានស្លាប់អស់រយៈពេលបីថ្ងៃ ដូចដែលបានរៀបរាប់នៅក្នុងដំណឹងល្អរបស់យ៉ូហាន (11:34-44)។
គេហទំព័រព្រះគម្ពីរនេះមានអត្ថបទព្រះគម្ពីរជាច្រើនជាភាសាដែលអ្នកជ្រើសរើស។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅក្នុងភាសាអង់គ្លេស ភាសាអេស្ប៉ាញ ព័រទុយហ្គាល់ និងភាសាបារាំងតែប៉ុណ្ណោះ មានអត្ថបទព្រះគម្ពីរសម្រាលទុក្ខរាប់សិបដែលត្រូវបានរចនាឡើងដើម្បីលើកទឹកចិត្តអ្នកឱ្យអានព្រះគម្ពីរ យល់ និងអនុវត្តវា ដោយមានគោលដៅមាន (ឬបន្តមាន) ជីវិតដ៏រីករាយ ដោយមានជំនឿលើក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ច (យ៉ូហាន 3:16, 36)។ អ្នកមានព្រះគម្ពីរតាមអ៊ីនធឺណិត ហើយតំណភ្ជាប់ទៅកាន់អត្ថបទទាំងនេះគឺនៅខាងក្រោមទំព័រ (សរសេរជាភាសាអង់គ្លេស។ សម្រាប់ការបកប្រែដោយស្វ័យប្រវត្តិ អ្នកអាចប្រើ Google Translate)។
***
1 – ពិធីរំលឹកការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
ព្រោះគ្រិស្ដដែលជាកូនចៀមបុណ្យរំលងរបស់យើងបានត្រូវបូជាហើយ។
កូរិនថូសទី១ ៥:៧
ពិធីបុណ្យរំលឹកដល់ការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នឹងប្រព្រឹត្តទៅនៅថ្ងៃច័ន្ទ ទី៣០ ខែមីនា ឆ្នាំ២០២៦ បន្ទាប់ពីថ្ងៃលិច
(ការគណនាដោយផ្អែកលើ « តារាសាស្ត្រ » ព្រះច័ន្ទថ្មី)
សូមចុចលើលីងដើម្បីមើលអត្ថបទសង្ខេប
សំបុត្រចំហរទៅកាន់ក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាននៃសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា
បងប្អូនប្រុសស្រីជាទីគោរពក្នុងព្រះគ្រីស្ទ!
គ្រិស្ដសាសនិកដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់អស់កល្បជានិច្ចនៅលើផែនដី ត្រូវតែគោរពតាមបញ្ជារបស់ព្រះគ្រីស្ទ ឲ្យបរិភោគនំបុ័ងឥតមេ និងពិសា«ស្រាមួយកែវ» ក្នុងអំឡុងពិធីបុណ្យរំលឹកដល់ការសោយទិវង្គតរបស់ទ្រង់។
(យ៉ូហាន ៦:៤៨-៥៨)
នៅពេលដែលកាលបរិច្ឆេទសម្រាប់ពិធីរំលឹកការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះគ្រីស្ទជិតមកដល់ វាជាការសំខាន់ក្នុងការធ្វើតាមបញ្ជារបស់ព្រះគ្រីស្ទទាក់ទងនឹងអ្វីដែលជានិមិត្តរូបនៃការបូជារបស់ទ្រង់ ពោលគឺរូបកាយ និងព្រះលោហិតរបស់ទ្រង់ ដែលតំណាងដោយនំបុ័ងឥតមេ និង « កែវស្រា »។ នៅក្នុងកាលៈទេសៈមួយ ដោយនិយាយអំពីនំម៉ាណាដែលធ្លាក់ពីស្ថានសួគ៌ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានមានបន្ទូលថា៖ « ខ្ញុំជានំប៉័ងនៃជីវិត។ (…) នេះជានំប៉័ងដែលចុះមកពីស្ថានសួគ៌។ មិនមែនដូចនំប៉័ងដែលបុព្វបុរសរបស់អ្នករាល់គ្នាបានបរិភោគហើយ ក៏នៅតែស្លាប់នោះទេ។ អ្នកណាដែលបរិភោគនំប៉័ងនេះ អ្នកនោះនឹងរស់ជារៀងរហូត » (យ៉ូហាន ៦:៤៨–៥៨)។ អ្នកខ្លះប្រកែកថាគាត់មិនបាននិយាយពាក្យទាំងនេះជាផ្នែកនៃអ្វីដែលនឹងក្លាយទៅជាការរំឭកដល់ការបូជារបស់គាត់។ អំណះអំណាងនេះមិនផ្ទុយពីកាតព្វកិច្ចទទួលទានអ្វីដែលជានិមិត្តរូបនៃសាច់ និងឈាមរបស់គាត់ ពោលគឺនំបុ័ងឥតមេ និង«ពែងស្រា»។
ទទួលស្គាល់មួយភ្លែតថានឹងមានភាពខុសគ្នារវាងការប្រកាសទាំងនេះនិងការប្រារព្ធពិធីរំលឹកបន្ទាប់មក យើងត្រូវតែយោងទៅលើគំរូរបស់ទ្រង់ គឺការប្រារព្ធបុណ្យរំលង («ព្រះគ្រីស្ទ ជាបុណ្យរំលងរបស់យើង ត្រូវបានបូជា» ១កូរិនថូស ៥:៧; ហេព្រើរ ១០:១)។ តើអ្នកណាត្រូវប្រារព្ធពិធីបុណ្យរំលង? មានតែអ្នកកាត់ស្បែកប៉ុណ្ណោះ (និក្ខមនំ ១២:៤៨)។ និក្ខមនំ ១២:៤៨ បង្ហាញថា សូម្បីតែជនបរទេសដែលបានកាត់ស្បែកក៏អាចចូលរួមក្នុងបុណ្យរំលងបានដែរ។ ការចូលរួមក្នុងបុណ្យរំលងគឺសូម្បីតែជាកាតព្វកិច្ចសម្រាប់មនុស្សចម្លែក ( សូមមើល ខទី ៤៩ )៖ « ឯជនបរទេសដែលរស់នៅក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា គាត់ក៏ត្រូវរៀបចំធ្វើបុណ្យរំលងជូនព្រះយេហូវ៉ា ស្របតាមច្បាប់និងការណែនាំអំពីបុណ្យនោះដែរ។ អ្នករាល់គ្នាត្រូវកាន់តាមច្បាប់ដូចគ្នា ទាំងជនបរទេស ទាំងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល » (ជនគណនា ៩:១៤)។ « អ្នករាល់គ្នាត្រូវកាន់តាមច្បាប់ដូចគ្នា ទាំងជនបរទេស ទាំងពួកជំនុំអ៊ីស្រាអែល។ នេះជាច្បាប់ដែលអ្នករាល់គ្នាត្រូវកាន់តាមគ្រប់ជំនាន់តទៅ ព្រោះចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ជនបរទេសក៏ដូចអ្នករាល់គ្នាដែរ » (ជនគណនា ១៥:១៥) ។ ការចូលរួមក្នុងពិធីបុណ្យរំលងគឺជាកាតព្វកិច្ចដ៏សំខាន់មួយ ហើយព្រះយេហូវ៉ា ទាក់ទងនឹងការប្រារព្ធពិធីនេះ មិនបានធ្វើឱ្យមានភាពខុសប្លែកគ្នារវាងជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនិងអ្នកស្រុកបរទេសឡើយ។
ហេតុអ្វីបានជានិយាយថាមនុស្សចម្លែកត្រូវមានកាតព្វកិច្ចប្រារព្ធបុណ្យរំលង? ពីព្រោះអំណះអំណាងចម្បងរបស់អ្នកដែលហាមឃាត់ការចូលរួមក្នុងអ្វីដែលតំណាងឱ្យរូបកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទចំពោះគ្រីស្ទបរិស័ទដ៏ស្មោះត្រង់ដែលមានសេចក្តីសង្ឃឹមលើផែនដី គឺថាពួកគេមិនមែនជាផ្នែកនៃ « កិច្ចព្រមព្រៀងថ្មី » ហើយថែមទាំងមិនមែនជាផ្នែកនៃអ៊ីស្រាអែលខាងវិញ្ញាណទៀតផង។ ប៉ុន្តែ យោងទៅតាមគំរូបុណ្យរំលង ជនដែលមិនមែនជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអាចប្រារព្ធពិធីបុណ្យរំលង… តើអត្ថន័យខាងវិញ្ញាណនៃការកាត់ស្បែកតំណាងឱ្យអ្វី? ការស្តាប់បង្គាប់ព្រះ (ចោទិយកថា ១០:១៦; រ៉ូម ២:២៥-២៩)។ ការមិនកាត់ស្បែក ខាងវិញ្ញាណតំណាងឱ្យការមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះ និងព្រះគ្រីស្ទ (កិច្ចការ ៧:៥១-៥៣)។ ចម្លើយមានលម្អិតខាងក្រោម។
តើការញ៉ាំនំប៉័ងនិងផឹក«ស្រាមួយពែង»អាស្រ័យលើសេចក្ដីសង្ឃឹមពីស្ថានសួគ៌ឬនៅផែនដីឬទេ? ប្រសិនបើក្តីសង្ឃឹមទាំងពីរនេះត្រឹមត្រូវ ជាទូទៅដោយការអានសេចក្តីថ្លែងការណ៍ទាំងអស់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ពួកសាវ័ក និងសូម្បីតែសហសម័យរបស់ពួកគេ នោះយើងដឹងថាពួកគេមិនត្រូវបានលើកឡើងដោយផ្ទាល់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរទេ។ ជាឧទាហរណ៍ ព្រះយេស៊ូគ្រិស្តតែងតែមានបន្ទូលអំពីជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ដោយមិនបែងចែករវាងសេចក្ដីសង្ឃឹមនៅស្ថានសួគ៌ និងផែនដី (ម៉ាថាយ ១៩:១៦,២៩; ២៥:៤៦; ម៉ាកុស ១០:១៧,៣០; យ៉ូហាន ៣:១៥,១៦, ៣៦; ៤:១៤, ព. ៣៥; ៥:២៤,២៨,២៩ (និយាយអំពីការរស់ឡើងវិញ គាត់មិនបាននិយាយថា វានឹងមាននៅលើផែនដីទេ (ទោះបីជាវានឹងមាន)) ៣៩; ៦:២៧,៤០,៤៧,៥៤ (មាន ឯកសារយោងជាច្រើនទៀត ដែលមិនមានភាពខុសគ្នារវាងជីវិតអស់កល្បនៅស្ថានសួគ៌ ឬនៅលើផែនដី))។ ដូច្នេះ ក្តីសង្ឃឹមទាំងពីរនេះមិនគួរធ្វើឱ្យមានភាពខុសគ្នារវាងគ្រីស្ទបរិស័ទ ក្នុងក្របខ័ណ្ឌនៃការប្រារព្ធពិធីរំលឹកនោះទេ។ ហើយជាការពិតណាស់ ការធ្វើឱ្យការរំពឹងទុកទាំងពីរនេះពឹងផ្អែកលើការទទួលទាននំបុ័ង និងការផឹកស្រា « ពែង » នោះពិតជាគ្មានមូលដ្ឋានព្រះគម្ពីរទេ។
ជាចុងក្រោយ យោងតាមបរិបទនៃយ៉ូហាន ១០ ដើម្បីនិយាយថាគ្រីស្ទបរិស័ទដែលមានក្តីសង្ឃឹមរស់នៅលើផែនដីនឹងក្លាយជា « ចៀមផ្សេងទៀត » ដែលមិនមែនជាផ្នែកនៃកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីគឺទាំងស្រុងចេញពីបរិបទនៃជំពូកតែមួយនេះ។ នៅពេលអ្នកអានអត្ថបទ (ខាងក្រោម) « ចៀមផ្សេងទៀត » ដែលពិនិត្យយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់នូវបរិបទ និងរូបភាពនៃព្រះគ្រីស្ទ នៅក្នុង យ៉ូហាន ១០ នោះអ្នកនឹងដឹងថាទ្រង់មិនបាននិយាយអំពីសេចក្ដីសញ្ញាទេ ប៉ុន្តែនៅលើអត្តសញ្ញាណនៃមេស្ស៊ីពិត។ «ចៀមឯទៀត» ជាគ្រិស្ដសាសនិកដែលមិនមែនជាសាសន៍យូដា។ នៅក្នុង យ៉ូហាន ១០ និង ១ កូរិនថូស ១១ មិនមានការហាមឃាត់ក្នុងព្រះគម្ពីរប្រឆាំងនឹងពួកគ្រីស្ទានស្មោះត្រង់ដែលមានក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បនៅលើផែនដី ហើយអ្នកដែលមានការកាត់ស្បែកខាងវិញ្ញាណ ពីការបរិភោគនំបុ័ង និងផឹក « ពែងនៃស្រា » ពីពិធីរំលឹកនោះទេ។
ជាភាតរភាពក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។
***
ពិធីបុណ្យរំលងជាឧទាហរណ៍មួយនៃពិធីបុណ្យរំឭកការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។: ព្រោះថា ច្បាប់ជាស្រមោលនៃពរដែលនឹងមកដល់ ប៉ុន្ដែមិនមែនជារូបពិតនោះទេ ហេតុនេះហើយបានជាមនុស្សមិនអាចធ្វើឲ្យអ្នកដែលចូលទៅជិតព្រះមានភាពល្អឥតខ្ចោះដោយគ្រឿងបូជាដដែលៗដែលពួកគេបូជារៀងរាល់ឆ្នាំនោះឡើយ។ (ហេប្រឺ ១០:១)។
មានតែអ្នកដែលកាត់ចុងស្បែកប៉ុណ្ណោះដែលអាចធ្វើបុណ្យរំលងបាន: ប្រសិនបើជនបរទេសដែលរស់នៅជាមួយអ្នករាល់គ្នា ចង់ចូលរួមប្រារព្ធពិធីបុណ្យចម្លងថ្វាយព្រះអម្ចាស់ដែរ នោះត្រូវអោយប្រុសៗរបស់ពួកគេទទួលពិធីកាត់ស្បែកជាមុនសិន ទើបគេអាចចូលរួមប្រារព្ធពិធីបុណ្យដូចម្ចាស់ស្រុកដែរ។ ជនមិនកាត់ស្បែកពុំអាចចូលរួមបរិភោគអាហារនៃបុណ្យចម្លងជាដាច់ខាត។ (និក្ខមនំ ១២: ៤៨)។
ជនគ្រីស្ទានលែងត្រូវកាត់ស្បែកខ្លួនឯងទៀតហើយ។ គាត់ត្រូវតែមានការកាត់ស្បែកខាងព្រលឹងវិញ្ញាណដើម្បីរំលឹកដល់ការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ តើនេះមានន័យអ្វី? ព្រះបានពន្យល់ពីអ្វីដែលជាការកាត់ស្បែកខាងព្រលឹងវិញ្ញាណនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ:
តាមការពិត ការកាត់ចុងស្បែក មានប្រយោជន៍ លុះត្រាតែអ្នកប្រព្រឹត្ដតាមច្បាប់។ ក៏ប៉ុន្ដែប្រសិនបើអ្នកជាអ្នកប្រព្រឹត្ដរំលងច្បាប់វិញ ការដែលអ្នកបានទទួលការកាត់ចុងស្បែក គឺដូចជាអ្នកមិនបានទទួលការកាត់ចុងស្បែក។ ២៦ ដូច្នេះ ប្រសិនបើអ្នកណាម្នាក់ដែលមិនទាន់ទទួលការកាត់ចុងស្បែកកាន់តាមតម្រូវការដ៏សុចរិតរបស់ច្បាប់ អ្នកនោះនឹងត្រូវចាត់ទុកដូចជាអ្នកដែលបានទទួលការកាត់ចុងស្បែកហើយ មែនទេ? ២៧ រួចដោយប្រព្រឹត្ដតាមច្បាប់ អ្នកនោះដែលមិនបានទទួលការកាត់ចុងស្បែកពីកំណើត នឹងវិនិច្ឆ័យអ្នកវិញ ជាអ្នកប្រព្រឹត្ដរំលងច្បាប់ដែលរួមបញ្ចូលក្បួនច្បាប់ជាលាយលក្ខណ៍អក្សរនិងការកាត់ចុងស្បែក។ ២៨ ព្រោះមិនមែនសម្បកក្រៅទេ ដែលធ្វើឲ្យអ្នកណាម្នាក់ជាជនជាតិយូដាពិតប្រាកដនោះ ហើយការកាត់ចុងស្បែករបស់អ្នកនោះក៏មិននៅលើរូបកាយគាត់ដែរ។ ២៩ ប៉ុន្ដែគឺអ្វីដែលនៅក្នុងចិត្ដ ដែលធ្វើឲ្យអ្នកនោះជាជនជាតិយូដាពិតប្រាកដ ហើយការកាត់ចុងស្បែករបស់អ្នកនោះគឺនៅលើចិត្ដគាត់វិញ ដោយសកម្មពល* របស់ព្រះ មិនមែនដោយក្បួនច្បាប់ជាលាយលក្ខណ៍អក្សរទេ។ អ្នកនោះទទួលសេចក្ដីសរសើរពីព្រះ មិនមែនពីមនុស្សឡើយ។ (រ៉ូម ២: ២៥-២៩)។
យោងទៅតាមការពន្យល់របស់សាវកប៉ុលការកាត់ស្បែកខាងវិញ្ញាណគឺជានិមិត្តរូបនៃការគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះនិងព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។
ការមិនទទួលពិធីកាត់ស្បែក « ខាងវិញ្ញាណ » តំណាងការមិនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ
«ឱអ្នករឹងរូសដែលបិទទាំងចិត្ដទាំងត្រចៀក* អើយ អ្នករាល់គ្នាតែងតែប្រឆាំងសកម្មពល* បរិសុទ្ធរបស់ព្រះ។ ពួកបុព្វបុរសរបស់អ្នករាល់គ្នាបានធ្វើយ៉ាងណា អ្នករាល់គ្នាក៏ធ្វើយ៉ាងនោះដែរ។ ៥២ គ្មានអ្នកប្រកាសទំនាយណាម្នាក់ដែលពួកបុព្វបុរសរបស់អ្នករាល់គ្នាមិនបានបៀតបៀនទេ ពួកគេបានសម្លាប់អស់អ្នកដែលបានប្រកាសទុកជាមុនអំពីការមកដល់របស់លោកដែលជាអ្នកសុចរិត គឺជាអ្នកដែលអ្នករាល់គ្នាបានក្បត់និងធ្វើឃាត ៥៣ គឺអ្នករាល់គ្នា ដែលទទួលច្បាប់* ដូចដែលទេវតាបានពាំនាំមក ប៉ុន្ដែអ្នករាល់គ្នាមិនបានធ្វើតាមទេ»។ (សកម្មភាព ៧: ៥១-៥៣).
ដើម្បីអាចចូលរួមក្នុងការរំលឹកនៃការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទយើងត្រូវតែកាត់ស្បែក « ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ » ។វាមានន័យថាយើងត្រូវធ្វើតាមឆន្ទៈរបស់ព្រះដែលបានសរសេរក្នុងព្រះគម្ពីរ។ យើងត្រូវតែជឿលើការបូជារបស់ព្រះគ្រីស្ទសម្រាប់ការអត់ទោសបាប:
ចូរឲ្យអ្នកនោះគិតពិចារណាឲ្យបានដិតដល់ ដើម្បីដឹងថាខ្លួនសមឬមិនសមនឹងទទួល រួចសឹមបរិភោគនំប៉័ងនោះនិងផឹកពីពែងនោះចុះ។ (កូរិនថូសទី១ ១១: ២៨)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានលើកទឹកចិត្តឱ្យយើងចូលរួមនៅក្នុងពិធីរំលឹកមរណភាពរបស់ទ្រង់ដើម្បីអ្វីដែលជាសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ (នៅស្ថានសួគ៌ឬលើផែនដី)
«ខ្ញុំជានំប៉័ងនៃជីវិត។ ៤៩ បុព្វបុរសរបស់អ្នករាល់គ្នាបានបរិភោគនំម៉ាណានៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ ហើយនៅតែស្លាប់។ ៥០ នេះជានំប៉័ងដែលចុះមកពីស្ថានសួគ៌ ដើម្បីឲ្យអ្នកណាដែលបរិភោគ មិនស្លាប់ឡើយ។ ៥១ ខ្ញុំជានំប៉័ងរស់ដែលបានចុះមកពីស្ថានសួគ៌។ បើអ្នកណាបរិភោគនំប៉័ងនេះ អ្នកនោះនឹងរស់ជារៀងរហូត ហើយជាការពិតថា នំប៉័ងដែលខ្ញុំនឹងឲ្យ គឺជាសាច់របស់ខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យមនុស្សជាតិអាចរស់»។ ៥២ ដូច្នេះ ជនជាតិយូដាចាប់ផ្ដើមឈ្លោះប្រកែកគ្នាថា៖ «តើបុរសនេះអាចឲ្យសាច់របស់គាត់ឲ្យយើងបរិភោគដូចម្ដេចបាន?»។ ៥៣ រួចមក លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេថា៖ «ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាការពិតថា ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាមិនបរិភោគសាច់របស់កូនមនុស្ស ហើយមិនផឹកឈាមរបស់លោក នោះអ្នករាល់គ្នាគ្មានជីវិតក្នុងខ្លួនឡើយ។ ៥៤ អ្នកណាដែលបរិភោគសាច់របស់ខ្ញុំហើយផឹកឈាមរបស់ខ្ញុំ អ្នកនោះមានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ ហើយខ្ញុំនឹងប្រោសអ្នកនោះឲ្យរស់ឡើងវិញនៅថ្ងៃចុងក្រោយ ៥៥ ព្រោះសាច់របស់ខ្ញុំជាអាហារដ៏ពិត ហើយឈាមរបស់ខ្ញុំជាភេសជ្ជៈដ៏ពិត។ ៥៦ អ្នកណាដែលបរិភោគសាច់របស់ខ្ញុំហើយផឹកឈាមរបស់ខ្ញុំ អ្នកនោះនៅរួបរួមជាមួយនឹងខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏នៅរួបរួមជាមួយនឹងអ្នកនោះដែរ។ ៥៧ ដូចបិតានៅស្ថានសួគ៌ដែលមានជីវិតបានចាត់ខ្ញុំឲ្យមក ហើយខ្ញុំរស់ដោយសារបិតា នោះអ្នកណាដែលបរិភោគសាច់ខ្ញុំ អ្នកនោះនឹងរស់ដោយសារខ្ញុំ។ ៥៨ នេះជានំប៉័ងដែលចុះមកពីស្ថានសួគ៌។ មិនមែនដូចពេលដែលបុព្វបុរសរបស់អ្នករាល់គ្នាបានបរិភោគ ហើយនៅតែស្លាប់នោះទេ។ អ្នកណាដែលបរិភោគនំប៉័ងនេះនឹងរស់ជារៀងរហូត»។ (យ៉ូហាន ៦: ៤៨-៥៨)។
ដូច្នេះវាជាឡូជីខលដើម្បីគិតហើយព្រះគម្ពីរបានបញ្ជាក់ថាមានតែពួកគ្រីស្ទានស្មោះត្រង់ប៉ុណ្ណោះដែលអាចចូលរួមក្នុងពិធីរំលឹកនៃការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ពួកគ្រីស្ទានស្មោះត្រង់ក្នុងកាលៈទេសៈនេះជួបជុំគ្នាក្នុងចំណោម«បងប្អូន»:
ដូច្នេះ បងប្អូនខ្ញុំអើយ នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាជួបជុំគ្នាដើម្បីបរិភោគអាហារនេះ ចូរចាំគ្នា។ (កូរិនថូសទី១ ១១: ៣៣) .
ប្រសិនបើអ្នកចង់ចូលរួមនៅក្នុងការរំលឹកនៃការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទហើយអ្នកមិនមែនជាគ្រីស្ទាននោះអ្នកត្រូវតែទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកដោយមានបំណងចង់ស្ដាប់បង្គាប់តាមបញ្ជារបស់ព្រះគ្រីស្ទ: « ដូច្នេះ ចូរទៅបង្រៀនមនុស្សគ្រប់ជាតិសាសន៍ឲ្យក្លាយទៅជាអ្នកកាន់តាមខ្ញុំ ហើយជ្រមុជទឹកឲ្យពួកគេ ក្នុងនាមបិតាដែលស្ថិតនៅស្ថានសួគ៌ ក្នុងនាមបុត្ររបស់លោក និងក្នុងនាមសកម្មពល បរិសុទ្ធរបស់លោក ហើយបង្រៀនពួកគេឲ្យកាន់តាមអ្វីៗទាំងអស់ដែលខ្ញុំបានបង្គាប់អ្នករាល់គ្នា។ មើល! ខ្ញុំនៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាជារៀងរាល់ថ្ងៃ រហូតដល់គ្រាចុងបញ្ចប់នៃរបៀបរបបពិភពលោកនេះ » (ម៉ាថាយ ២៨: ១៩,២០) ។
តើធ្វើដូចម្តេចដើម្បីអបអរការចងចាំនៃការសុគតរបស់
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ?
« ចូរបន្តធ្វើដូច្នេះ ដើម្បីរំលឹកដល់ខ្ញុំ »
(លូកា 22:19)
ពិធីនៃការរំលឹកនៃការស្លាប់របស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនោះត្រូវតែដូចគ្នានឹងពិធីបុណ្យចម្លងព្រះគម្ពីរ, ក្នុងចំណោមពួកគ្រីស្ទានស្មោះត្រង់, ក្រុមជំនុំឬក្រុមគ្រួសារ (និក្ខមនំ 12: 48, ហេព្រើរ 10: 1; កូល៉ុស 2: 17; 1 កូរិនថូសទី 1 11:33)។ បន្ទាប់ពីពិធីបុណ្យរំលងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានរៀបចំគំរូសម្រាប់ការប្រារព្ធពិធីរំលឹកមរណភាពរបស់គាត់នាពេលអនាគត (លូកា 22: 12-18)។ ពួកវាស្ថិតនៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះគម្ពីរដំណឹងល្អ:
– ម៉ាថាយ 26: 17-35។
– ម៉ាកុស 14: 12-31។
– លូកា 22: 7-38។
– យ៉ូហានជំពូកទី 13 ដល់ 17។
ក្នុងកំឡុងពេលនៃការផ្លាស់ប្តូរនេះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានលាងជើងរបស់ពួកសាវកដប់ពីរនាក់។ វាជាការបង្រៀនតាមគំរូ: ដើម្បីបន្ទាបដល់គ្នាទៅវិញទៅមក (យ៉ូហាន 13: 4-20)។ យ៉ាងណាក៏ដោយព្រឹត្ដិការណ៍នេះមិនគួរចាត់ទុកថាជាពិធីបុណ្យមួយដែលត្រូវអនុវត្តមុនពិធីបុណ្យ (សូមប្រៀបធៀបនឹងលោកយ៉ូហាន 13:10 និងម៉ាថាយ 15: 1-11) ។ ទោះជាយ៉ាងណារឿងនេះប្រាប់យើងថាបន្ទាប់ពីនោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ«បានស្លៀកសម្លៀកបំពាក់ក្រៅរបស់ទ្រង់»។ ដូច្នេះយើងត្រូវតែស្លៀកពាក់ឱ្យបានត្រឹមត្រូវ (យ៉ូហាន 13: 10 ក 12 ធៀបនឹងម៉ាថាយ 22: 11-13)។ តាមផ្លូវនៅកន្លែងប្រហារជីវិតរបស់លោកយេស៊ូគ្រិស្ដពួកទាហានបានយកសំលៀកបំពាក់ដែលលោកពាក់នៅល្ងាចនោះ។ រឿងយ៉ូហាន 19: 23,24 ប្រាប់យើងថាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជា « សម្លៀកបំពាក់ខាងក្នុងគ្មានថ្នេរ, ត្បាញពីលើទូទាំងប្រវែងរបស់ខ្លួន » ។ ពួកទាហានមិនហ៊ានហែកវាទេ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានស្លៀកសម្លៀកបំពាក់ដែលមានគុណភាពស្របទៅនឹងសារៈសំខាន់នៃពិធី។ បើគ្មានការកំណត់ច្បាប់ដែលមិនបានរៀបរាប់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរយើងនឹងធ្វើការវិនិច្ឆ័យល្អលើរបៀបស្លៀកពាក់ (ហេព្រើរ 5:14)។
យូដាសអ៊ីស្ការីយ៉ុតបានចាកចេញមុនពេលពិធី។ នេះបង្ហាញថាពិធីនេះគួរតែត្រូវបានប្រារព្ធតែក្នុងចំណោមពួកគ្រីស្ទានស្មោះត្រង់ (ម៉ាថាយ 26: 20-25 ម៉ាកុស 14: 17-21 យ៉ូហាន 13: 21-30; រឿងរបស់លូកាមិនមែនជារឿងរ៉ាវនៃពេលវេលាទេប៉ុន្តែនៅក្នុង « គោលបំណងឡូជីខល » (ប្រៀបមើលលូកា 22: 19-23 និងលូកា 1: 3 « ពីដំបូងអ្នកសរសេរពួកវានៅក្នុងលំដាប់ឡូជីខល »; កូរិនថូសទី 1 11: 28,33))។
ពិធីរំឭកនេះត្រូវបានរៀបរាប់យ៉ាងខ្លាំងជាមួយនឹងភាពសាមញ្ញ « ពេលដែលពួកគាត់កំពុងពិសា លោកយកនំប៉័ងមួយដុំ អធិដ្ឋាន រួចកាច់ ហើយឲ្យដល់ពួកគាត់ ដោយពោលថា៖ «ចូរយកពិសាចុះ។ នេះជាតំណាងរូបកាយរបស់ខ្ញុំ»។ លោកក៏បានយកពែងមួយ អរគុណព្រះ រួចឲ្យដល់ពួកគាត់ ដោយពោលថា៖ «ចូរអ្នកទាំងអស់គ្នាពិសាពីពែងនេះ ព្រោះនេះជាតំណាង‹ឈាមរបស់ខ្ញុំដែលសម្រាប់កិច្ចព្រមព្រៀង›។ ឈាមនោះនឹងត្រូវបង្ហូរចេញសម្រាប់មនុស្សជាច្រើន ដើម្បីឲ្យពួកគេទទួលការអភ័យទោសចំពោះការខុសឆ្គងរបស់ខ្លួន។ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់ថា ខ្ញុំនឹងមិនពិសាស្រាទំពាំងបាយជូរនេះទៀតឡើយ រហូតដល់ថ្ងៃដែលខ្ញុំពិសាស្រាទំពាំងបាយជូរថ្មីជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាក្នុងរាជាណាចក្ររបស់បិតាខ្ញុំ»។ រួចមក ក្រោយពីបានច្រៀងសរសើរព្រះហើយ លោកនិងពួកគាត់បានចេញទៅភ្នំដើមអូលីវ » (ម៉ាថាយ 26: 26-30) ។ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានពន្យល់ពីមូលហេតុនៃពិធីនេះដែលមានន័យថាយញ្ញបូជារបស់ទ្រង់តើនំប៉័ងឥតដំបែតំណាងឱ្យរូបកាយគ្មានបាបរបស់ទ្រង់និងពែងជានិមិត្តរូបនៃឈាមរបស់ទ្រង់។ទ្រង់បានសួរពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ឱ្យរំលឹកដល់ការសោយទិវង្គតជារៀងរាល់ឆ្នាំនៅថ្ងៃទី 14 ខែណែសាន (ខែប្រតិទិនយូដា) (លូកា 22:19)។
ដំណឹងល្អរបស់លោកយ៉ូហានបានប្រាប់យើងពីការបង្រៀនរបស់ព្រះគ្រីស្ទបន្ទាប់ពីពិធីនេះប្រហែលជាមកពីយ៉ូហាន 13:31 រសៀលដល់លោកយ៉ូហាន 16:30។ លោកយេស៊ូបានអធិដ្ឋានទៅបិតារបស់លោកយ៉ូហានជំពូកទី 17 នៅម៉ាថាយ 26:30, ប្រាប់យើងថា: « រួចមក ក្រោយពីបានច្រៀងសរសើរព្រះហើយ លោកនិងពួកគាត់បានចេញទៅភ្នំដើមអូលីវ » វាទំនងជាថាចម្រៀងនៃការសរសើរបានកើតឡើងបន្ទាប់ពីការអធិស្ឋានរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។
ពិធីនេះ
យើងត្រូវធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ពិធីត្រូវធ្វើឡើងដោយមនុស្សម្នាក់ដែលជាគ្រូគង្វាលម្នាក់ជាសង្ឃនៃក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន។ ប្រសិនបើមានពិធីនេះកើតឡើងនៅក្នុងគ្រួសារនោះមេគ្រួសារជាគ្រិស្ដសាសនិកដែលជាដើម្បីប្រារព្ធពិធី។ បើគ្មានបុរសទេ ស្ត្រីគ្រីស្ទាន ដែលនឹងរៀបចំពិធីត្រូវជ្រើសរើសពីស្ត្រីវ័យចំណាស់ (ទីតុស 2: 3)។ នាងនឹងត្រូវគ្របដណ្តប់ក្បាលរបស់នាង (កូរិនថូសទី 1 11: 2-6)។
មួយដែលនឹងរៀបចំពិធីបានសម្រេចចិត្តលើការបង្រៀនក្នុងគម្ពីរប៊ីនៅក្នុងឱកាសនេះដោយផ្អែកលើរឿងនៃដំណឹងល្អហើយនោះប្រហែលជាដោយការអានផ្ដល់មតិយោបល់លើ។ សេចក្ដីអធិស្ឋានចុងក្រោយទៅព្រះយេហូវ៉ានឹងត្រូវប្រោសឱ្យរួច។ គេអាចច្រៀងសរសើរព្រះយេហូវ៉ាបាន និង ក្នុងកិត្តិយស ដល់ព្រះរាជបុត្រារបស់គាត់គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។
ចំពោះនំប៉័ងប្រភេទធញ្ញជាតិមិនត្រូវបានលើកឡើងទេទោះជាយ៉ាងណាវាត្រូវបានធ្វើឡើងដោយគ្មានមេនំបុ័ង។ ចំពោះស្រានៅប្រទេសខ្លះវាពិបាកនឹងមានណាស់។ ក្នុងករណីពិសេសនេះគឺជាពួកអែលឌើរដែលនឹងសម្រេចចិត្តថាត្រូវជំនួសវាតាមរបៀបដ៏សមស្របបំផុតដោយផ្អែកលើព្រះគម្ពីរ (យ៉ូហាន 19:34) នេះ។ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានបង្ហាញថានៅក្នុងស្ថានភាពពិសេសមួយចំនួន, ការសម្រេចចិត្តពិសេសអាចត្រូវបានធ្វើហើយថាសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះនឹងត្រូវបានអនុវត្តនៅក្នុងឱកាសនេះ (ម៉ាថាយ 12: 1-8)។
មិនមានការបញ្ជាក់ពីព្រះគម្ពីរអំពីរយៈពេលច្បាស់លាស់នៃពិធីនោះទេ។ ដូច្នេះមួយដែលនឹងរៀបចំព្រឹត្តិការណ៍ដែលនឹងអនុវត្តការវិនិច្ឆ័យល្អនេះដូចព្រះគ្រិស្ដខ្លួនគាត់បានធ្វើកិច្ចប្រជុំពិសេសនេះ។ ចំណុចសំខាន់តែមួយគត់ដែលទាក់ទងនឹងជាគម្ពីរប៊ីបពេលវេលានៃពិធីនេះគឺដូចខាងក្រោម: ការចងចាំនៃការស្លាប់របស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទត្រូវតែត្រូវបានប្រារព្ធ « រវាងពីរយប់ »: បន្ទាប់ពីពេលថ្ងៃលិចនៃ 13/14 « nisan » (ខែប្រតិទិនជ្វីហ្វ)និងមុនពេល ព្រះអាទិត្យរះ។ យ៉ូហាន 13: 30 នៅពេលដែលយូដាសបានចាកចេញមុនពេល « ពិធី »«វាគឺជាយប់» (និក្ខមនំ 12: 6)។
ព្រះយេហូវ៉ាបានកំណត់ច្បាប់នេះស្ដីអំពីបុណ្យរំលងក្នុងគម្ពីរ: «ហើយក៏មិនត្រូវរក្សាសាច់របស់យញ្ញបូជានៃពិធីបុណ្យចម្លង រហូតដល់ព្រឹកស្អែកដែរ» (និក្ខមនំ 34:25) ។ ហេតុអ្វី? ការស្លាប់របស់កូនចៀមសំរាប់បុណ្យរំលងគឺធ្វើឡើង«រវាងពីរយប់»។ ការស្លាប់របស់ព្រះគ្រីស្ទដែលជាកូនចៀមនៃព្រះត្រូវបានប្រកាស « ការវិនិច្ឆ័យមួយ » ផងដែរ « រវាងពីរយប់ » មុនពេលព្រឹក: « នោះសម្ដេចសង្ឃហែកសម្លៀកបំពាក់ក្រៅរបស់គាត់ ហើយពោលថា៖ «អ្នកនេះបាននិយាយប្រមាថព្រះហើយ! តើយើងត្រូវការសាក្សីធ្វើអ្វីទៀត? មើល! អ្នកបានឮអ្នកនេះនិយាយប្រមាថព្រះហើយ។ តើអ្នករាល់គ្នាគិតដូចម្ដេច?»។ ពួកគេឆ្លើយថា៖ «អ្នកនេះគួរតែស្លាប់»។ (…) រំពេចនោះ មាន់ក៏រងាវឡើង។ រួចពេត្រុសនឹកឃើញនូវពាក្យដែលលោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ប្រាប់គាត់ថា៖ «មុនមាន់រងាវ អ្នកនឹងបដិសេធ មិនទទួលស្គាល់ខ្ញុំបីដង» រួចគាត់ចេញទៅក្រៅហើយយំដោយនឹកស្តាយជាខ្លាំង។ » (ម៉ាថាយ 26: 65-75; ទំនុកតម្កើង 94:20 « គាត់បានបង្កើត « សំណាងអាក្រក់ » ដោយក្រឹត្យ » យ៉ូហាន 1: 29-36; កូល៉ុស 2:17; ហេព្រើរ 10: 1)។ ព្រះប្រទានពរដល់គ្រិស្ដសាសនិកស្មោះត្រង់ទូទាំងពិភពលោកដោយមធ្យោបាយនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះបុត្រារបស់ព្រះអង្គអាម៉ែន។
2 – ការសន្យារបស់ព្រះ
«យើងនឹងធ្វើអោយឯង និងស្ត្រីព្រមទាំងពូជឯង និងពូជស្ត្រីក្លាយទៅជាសត្រូវនឹងគ្នាពូជនាងនឹងជាន់ក្បាលរបស់ឯងហើយឯងនឹងចឹកកែងជើងពូជនាង»
(លោកុប្បត្ដិ ៣:១៥)
ចៀមផ្សេងទៀត
« ខ្ញុំមានចៀមឯទៀត ដែលមិននៅក្នុងក្រោលនេះទេ។ ខ្ញុំត្រូវនាំចៀមទាំងនោះមកដែរ ហើយចៀមទាំងនោះនឹងស្ដាប់សំឡេងខ្ញុំ រួចចៀមទាំងអស់នោះនឹងទៅជាហ្វូងតែមួយ ហើយមានគង្វាលតែម្នាក់ »
(យ៉ូហាន ១០:១៦)
ការអានដោយប្រយ័ត្នប្រយែងនៃយ៉ូហាន ១០:១-១៦ លាតត្រដាងថាប្រធានបទសំខាន់គឺការកំណត់អត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះមេស្ស៊ីថាជាអ្នកគង្វាលពិតប្រាកដសម្រាប់ពួកសិស្សរបស់គាត់គឺចៀម។
នៅក្នុង យ៉ូហាន ១០:១ និង យ៉ូហាន ១០:១៦ វាត្រូវបានសរសេរថា “ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាការពិតថា អ្នកណាដែលមិនចូលក្រោលចៀមតាមទ្វារ ប៉ុន្តែឡើងចូលតាមកន្លែងផ្សេងទៀត អ្នកនោះជាចោរលួចនិងជាចោរប្លន់។ (…) ខ្ញុំមានចៀមឯទៀត ដែលមិននៅក្នុងក្រោលនេះទេ។ ខ្ញុំត្រូវនាំចៀមទាំងនោះមកដែរ ហើយចៀមទាំងនោះនឹងស្ដាប់សំឡេងខ្ញុំ រួចចៀមទាំងអស់នោះនឹងទៅជាហ្វូងតែមួយ ហើយមានគង្វាលតែម្នាក់ »។ « ហ្វូងចៀម »នេះតំណាងឱ្យទឹកដីដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានផ្សព្វផ្សាយ ប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល នៅក្នុងបរិបទនៃច្បាប់ម៉ូសេដែលថា: « លោកយេស៊ូបានចាត់អ្នកទាំង១២នាក់នេះឲ្យទៅ ដោយផ្ដល់ការណែនាំថា៖ »កុំទៅតំបន់របស់ជនជាតិដទៃ ឬចូលទៅក្នុងក្រុងរបស់ជនជាតិសាម៉ារីឡើយ។ ប៉ុន្តែ ចូរទៅឯចៀមដែលវង្វេងបាត់ក្នុងចំណោមជនជាតិអ៊ីស្រាអែលប៉ុណ្ណោះ » » (ម៉ាថាយ ១០:៥,៦)។ « លោកតបឆ្លើយថា៖ »ខ្ញុំមិនបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅឯអ្នកណាទេ ក្រៅពីចៀមដែលវង្វេងផ្លូវក្នុងចំណោមជនជាតិអ៊ីស្រាអែល » » (ម៉ាថាយ ១៥:២៤)។
នៅក្នុង យ៉ូហាន ១០:១-៦ វាត្រូវបានសរសេរថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានលេចមកនៅមុខទ្វារនៃក្រោលចៀម។ រឿងនេះបានកើតឡើងនៅពេលគាត់ទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក។ «អ្នកយាមទ្វារ» គឺយ៉ូហាន បាទីស្ទ (ម៉ាថាយ ៣:១៣)។ ដោយធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកដល់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានក្លាយជាព្រះគ្រីស្ទ យ៉ូហាន បាទីស្ទ បានបើកទ្វារដល់ទ្រង់ ហើយថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះគ្រីស្ទ និងជាកូនចៀមនៃព្រះ »មើលហ្ន៎! កូនចៀម របស់ព្រះ ដែលដកយកភាពខុសឆ្គង របស់ពិភពលោកចេញ! » (យ៉ូហាន ១:២៩-៣៦)។
នៅក្នុង យ៉ូហាន ១០:៧-១៥ ខណៈពេលដែលបន្តលើប្រធានបទ មេស្ស៊ីនិក ដូចគ្នា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានប្រើឧទាហរណ៍មួយទៀតដោយសំដៅទៅលើទ្រង់ថា « ច្រកទ្វារ » ដែលជាកន្លែងតែមួយគត់នៃផ្លូវចូលតាមរបៀបដូចគ្នានឹង យ៉ូហាន ១៤:៦: « លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ »ខ្ញុំជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត និងជាជីវិត។ គ្មានអ្នកណាអាចមកឯបិតានៅស្ថានសួគ៌បានឡើយ លើកលែងតែអ្នកនោះមកតាមខ្ញុំ » »។ ប្រធានបទសំខាន់នៃប្រធានបទគឺតែងតែជាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះមេស្ស៊ី។ ចេញពី ខទី ៩ គាត់ចាត់តាំងខ្លួនគាត់ជាអ្នកគង្វាលដែលស៊ីស្មៅចៀមរបស់គាត់។ ការបង្រៀនគឺផ្ដោតលើគាត់ និងនៅលើផ្លូវដែលគាត់ត្រូវមើលថែចៀមរបស់គាត់។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទតាំងខ្លួនគាត់ថាជាអ្នកគង្វាលដ៏ល្អដែលនឹងលះបង់ជីវិតសម្រាប់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ហើយជាអ្នកដែលស្រឡាញ់ចៀមរបស់ទ្រង់ (មិនដូចអ្នកគង្វាលដែលមានប្រាក់ខែដែលនឹងមិនប្រថុយជីវិតសម្រាប់ចៀមដែលមិនមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់ទេ)។ ជាថ្មីម្តងទៀត ចំណុចកណ្តាលនៃការបង្រៀនរបស់ព្រះគ្រីស្ទ គឺខ្លួនគាត់ជាអ្នកគង្វាលដែលនឹងបូជាខ្លួនសម្រាប់ចៀមរបស់គាត់។(ម៉ាថាយ ២០:២៨)។
យ៉ូហាន ១០:១៦-១៨: « មានចៀមឯទៀត ដែលមិននៅក្នុងក្រោលនេះទេ។ ខ្ញុំត្រូវនាំចៀមទាំងនោះមកដែរ ហើយចៀមទាំងនោះនឹងស្ដាប់សំឡេងខ្ញុំ រួចចៀមទាំងអស់នោះនឹងទៅជាហ្វូងតែមួយ ហើយមានគង្វាលតែម្នាក់។ នេះជាមូលហេតុដែលបិតានៅស្ថានសួគ៌ស្រឡាញ់ខ្ញុំ ពីព្រោះខ្ញុំលះបង់ជីវិត ដើម្បីខ្ញុំអាចទទួលជីវិតម្ដងទៀត។ គ្មានអ្នកណាដកយកជីវិតខ្ញុំបានទេ តែខ្ញុំស្ម័គ្រចិត្តលះបង់ជីវិត។ ខ្ញុំមានសិទ្ធិលះបង់ជីវិត ក៏មានសិទ្ធិទទួលជីវិតម្ដងទៀត។ ខ្ញុំបានទទួលបញ្ញត្ដិនេះពីបិតានៅស្ថានសួគ៌ »។
ដោយការអានខគម្ពីរទាំងនេះ ដោយពិចារណាលើបរិបទនៃខគម្ពីរមុន នោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានប្រកាសអំពីគំនិតថ្មីមួយនៅពេលនោះ ដែលថាទ្រង់នឹងលះបង់ជីវិតរបស់ទ្រង់ មិនត្រឹមតែដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់ ពួកសិស្សរបស់សាសន៍យូដា ប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងដើម្បីគាំទ្រដល់ ពួកអ្នកដែលមិន ជនជាតិយូដា។ ភស្ដុតាងគឺបទបញ្ញត្តិចុងក្រោយដែលទ្រង់ប្រទានដល់ពួកសិស្សអំពីការផ្សាយគឺថា៖ « ប៉ុន្តែ អ្នករាល់គ្នានឹងទទួលឫទ្ធានុភាព ពេលឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះមកសណ្ឋិតលើអ្នករាល់គ្នា ហើយអ្នករាល់គ្នានឹងធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់ អំពីខ្ញុំនៅក្រុងយេរូសាឡិម នៅតំបន់យូឌាទាំងមូល នៅទូទាំងស្រុកសាម៉ារី និងរហូតដល់កន្លែងឆ្ងាយបំផុតនៅផែនដី » (សកម្មភាពរបស់ពួកសាវ័ក ១:៨)។ វាច្បាស់ណាស់ក្នុងអំឡុងពេលពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹករបស់កូនេលាស ដែលពាក្យរបស់ព្រះគ្រីស្ទនៅក្នុងយ៉ូហាន ១០:១៦ នឹងចាប់ផ្តើមត្រូវបានដឹង (សូមមើលដំណើររឿងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃកិច្ចការ ជំពូកទី ១០)។
ដូច្នេះ «ចៀមឯទៀត»នៃយ៉ូហាន ១០:១៦ អនុវត្តចំពោះគ្រិស្ដសាសនិកដែលមិនមែនជាសាសន៍យូដា។ នៅក្នុង យ៉ូហាន ១០:១៦-១៨ វាពិពណ៌នាអំពីការរួបរួមក្នុងការគោរពប្រតិបត្តិរបស់ចៀមចំពោះអ្នកគង្វាលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ទ្រង់ក៏មានបន្ទូលអំពីសិស្សទ្រង់ទាំងអស់នៅជំនាន់ទ្រង់ថាជា « ហ្វូងតូច » ថា « វូងតូចអើយ កុំខ្លាចឡើយ ពីព្រោះបិតារបស់អ្នកពេញចិត្តឲ្យរាជាណាចក្រដល់អ្នក » (លូកា ១២:៣២)។ នៅបុណ្យថ្ងៃទី៥០នៃឆ្នាំ ៣៣ សិស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទមានត្រឹមតែ ១២០ ប៉ុណ្ណោះ (កិច្ចការ ១:១៥)។ នៅក្នុងការបន្តនៃដំណើររឿងនៃកិច្ចការ យើងអាចអានថាចំនួនរបស់ពួកគេនឹងកើនឡើងដល់ពីរបីពាន់នាក់ (កិច្ចការ ២:៤១ (៣០០០ព្រលឹង); កិច្ចការ ៤:៤ (៥០០០))។ គ្រិស្តសាសនិកថ្មី មិនថានៅក្នុងសម័យរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដូចនៅក្នុងពួកសាវ័កទេ តំណាងឱ្យ « ហ្វូងតូច » បើប្រៀបធៀបទៅនឹងប្រជាជនទូទៅនៃប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល និងបន្ទាប់មកទៅកាន់ប្រជាជាតិផ្សេងទៀតទាំងអស់រហូតដល់ពេលនោះ។
សូមឲ្យយើងនៅរួបរួមគ្នាដូចដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានសួរព្រះវរបិតាទ្រង់
“ខ្ញុំមិនគ្រាន់តែធ្វើសំណូមពរអំពីពួកគាត់ប៉ុណ្ណោះទេ តែខ្ញុំសុំធ្វើសំណូមអំពីអស់អ្នកណាដែលមានជំនឿលើខ្ញុំ ដោយសារពាក្យរបស់ពួកគាត់ផងដែរ។ ហេតុដូច្នេះ ពួកគាត់អាចរួមគ្នាតែមួយ ដូចលោកដែលជាបិតារួបរួមជាមួយនឹងខ្ញុំ ហើយខ្ញុំរួបរួមជាមួយនឹងលោក។ យ៉ាងនោះ ពួកគាត់ក៏អាចរួបរួមជាមួយនឹងយើងដែរ ដើម្បីឲ្យពិភពលោកជឿថាលោកបានចាត់ខ្ញុំឲ្យមក” (យ៉ូហាន ១៧:២០,២១)។
តើសារលិខិតព្យាករណ៍នេះជាអ្វីទៅ? ព្រះយេហូវ៉ាជ្រាបថាផែនការរបស់ទ្រង់ដើម្បីធ្វើឱ្យផែនដីមានមនុស្សជាតិដ៏សុចរិតនឹងបានសម្រេចជាក់ជាពុំខាន (លោកុប្បត្ដិ ១:២៦-២៨) ។ ព្រះនឹងរំដោះកូនចៅតាមរយៈ«ពូជរបស់ស្ដ្រី» (លោកុប្បត្ដិ ៣:១៥) ។ ទំនាយនេះគឺជា«អាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋ»អស់ជាច្រើនសតវត្សមកហើយ (ម៉ាកុស ៤:១១, រ៉ូម ១១:២៥, ១៦:២៥, កូរិនថូសទី ១ ២: ១ុំ១៧ « អាថ៌កំបាំងដ៏បរិសុទ្ធ ») ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានបើកសម្ដែងបន្ដិចម្ដងៗអស់ជាច្រើនសតវត្សរ៍មកហើយ។ នេះគឺជាអត្ថន័យនៃការពិតនៃទំនាយនេះ:
ស្ត្រីរូបនេះតំណាងឱ្យប្រជាជននៅស្ថានសួគ៌ដែលមានទេវតានៅស្ថានសួគ៌«យើងបានឃើញទីសំគាល់មួយនៅលើមេឃគឺមានស្ដ្រីម្នាក់ស្លៀកពាក់ព្រះ « និមិត្តរូបដ៏សំខាន់មួយបានលេចមកនៅស្ថានសួគ៌ គឺស្ដ្រីមួយរូបដណ្ដប់ថ្ងៃ ហើយខែនៅខាងក្រោមជើងរបស់នាង ឯក្បាលនាងមានមកុដធ្វើពីផ្កាយដប់ពីរ » (វិវរណៈ ១២:១)។ ស្ត្រីនេះត្រូវបានពិពណ៌នាថាជា « ក្រុងយេរូសាឡឹមពីស្ថានលើ »: « ប៉ុន្តែក្រុងយេរូសាឡិមនៅស្ថានលើមានសេរីភាព ហើយនាងជាម្ដាយរបស់យើង » (កាឡាទី ៤:២៦) ។ វាត្រូវបានពិពណ៌នាថាជា « ក្រុងយេរូសាឡឹមនៅស្ថានសួគ៌ »: « ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នាបានចូលទៅជិតភ្នំស៊ីយ៉ូន ក្រុងរបស់ព្រះដែលមានជីវិតរស់នៅ និងក្រុងយេរូសាឡិមនាស្ថានសួគ៌ ព្រមទាំងទេវតាជាច្រើនអនេក » (ហេព្រើរ ១២:២២) ។ សម្រាប់រាប់ពាន់ឆ្នាំដូចជាសារ៉ាភរិយារបស់អ័ប្រាហាំស្រ្តីម្នាក់នេះមកពីស្ថានសួគ៌គ្មានកូនសោះ (បានរៀបរាប់នៅក្នុងលោកុប្បត្ដិ ៣:១៥): « ព្រះអម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលថា:ក្រុងយេរូសាឡឹមអើយអ្នកដែលលែងមានកូន គឺប្រៀបដូចជាស្ត្រីអារតែឥឡូវនេះចូរស្រែកហ៊ោយ៉ាងសប្បាយ!អ្នកដែលលែងសំរាលកូនអើយ!ចូរអបអរសាទរឡើងដ្បិតភរិយាដែលស្វាមីបោះបង់ចោលនឹងមានកូនច្រើនជាងភរិយាដែលស្វាមីនៅជាមួយទៅទៀត »(អេសាយ ៥៤:១) ។ ទំនាយនេះបានប្រកាសថាស្ដ្រីដែលគ្មានកូននេះនឹងបង្កើតកូនជាច្រើន (ស្ដេចយេស៊ូវគ្រីស្ទនិងស្ដេច ១៤៤.០០០នាក់)។
កូនចៅនៃស្ត្រីរី: សៀវភៅវិវរណៈបង្ហាញថាកូនប្រុសនេះជានរណា។ « និមិត្តរូបដ៏សំខាន់មួយបានលេចមកនៅស្ថានសួគ៌ គឺស្ដ្រីមួយរូបដណ្ដប់ថ្ងៃ ហើយខែនៅខាងក្រោមជើងរបស់នាង ឯក្បាលនាងមានមកុដធ្វើពីផ្កាយដប់ពីរ ២ នាងមានផ្ទៃពោះ ហើយក៏ស្រែកឡើងដោយឈឺចាប់និងដោយកើតទុក្ខយ៉ាងខ្លាំងពេលដែលសម្រាលកូន។ (…) បន្ទាប់មក នាងសម្រាលកូនប្រុសមួយ ដែលជាបុរសដែលត្រូវឃ្វាលប្រជាជាតិទាំងឡាយដោយដំបងដែក។ ឯកូនរបស់នាងបានត្រូវយកយ៉ាងលឿនទៅឯព្រះនិងបល្ល័ង្ករបស់លោក » (វិវរណៈ១២:១,២,៥)។ ព្រះមហាក្សត្រយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាព្រះរាជបុត្រានិងជាព្រះរាជ្យរបស់ព្រះ « មើល! នាងនឹងមានផ្ទៃពោះ ក៏នឹងបង្កើតបុត្រមួយ ហើយនាងត្រូវឲ្យនាមបុត្រនោះថា យេស៊ូ។ បុត្រនោះនឹងធំឧត្តម ក៏នឹងត្រូវហៅថាបុត្ររបស់ព្រះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត ហើយព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រគល់ឲ្យបុត្រនោះនូវបល្ល័ង្ករបស់ដាវីឌដែលជាបិតារបស់លោក » (លូកា ១:៣២,៣៣;ទំនុកដំកើង ២)។
ពស់ដើមគឺអារក្សសាតាំងថា: « ដូច្នេះ នាគដ៏ធំបានត្រូវបោះទម្លាក់ គឺពស់ដំបូងបង្អស់ ជាអ្នកដែលត្រូវហៅថាមេកំណាចនិងសាថាន និងជាអ្នកដែលកំពុងបំភាន់ពិភពលោកទាំងមូល វាបានត្រូវបោះទម្លាក់ទៅផែនដី ហើយបណ្ដាទេវតារបស់វាក៏បានត្រូវបោះទម្លាក់ទៅជាមួយនឹងវាដែរ » (វិវរណៈ១២:៩)។
ពូជរបស់សត្វពស់នេះគឺជាសត្រូវសេឡេស្ទាលនិងដីអស់អ្នកដែលកំពុងប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយ៉ាងសកម្មរបស់ប្រឆាំងនឹងស្ដេចយេស៊ូវគ្រីស្ទនិងការប្រឆាំងនឹងពួកបរិសុទ្ធនៅលើផែនដី: « ពូជពស់មានពិសអើយ! តើអ្នករាល់គ្នាអាចគេចផុតពីការផ្ដន្ទាទោសឲ្យទៅជ្រលងភ្នំហ៊ីណុំយ៉ាងដូចម្ដេចបាន? ហេតុនេះហើយ ខ្ញុំកំពុងចាត់ពួកអ្នកប្រកាសទំនាយ ពួកអ្នកប្រាជ្ញ និងពួកគ្រូបង្រៀនមកឯអ្នករាល់គ្នា។ អ្នកនឹងសម្លាប់ពួកគេខ្លះ ហើយព្យួរលើបង្គោលឈើ ក៏នឹងវាយពួកគេខ្លះទៀតដោយរំពាត់ខ្សែតីនៅក្នុងសាលាប្រជុំ ហើយបៀតបៀនពួកគេពីក្រុងមួយទៅក្រុងមួយ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាទទួលទោសចំពោះការកម្ចាយឈាមរបស់មនុស្សសុចរិតទាំងអស់នៅផែនដី តាំងពីឈាមរបស់អេបិលដែលជាមនុស្សសុចរិតនោះ រហូតដល់ឈាមរបស់សាការី ជាកូនរបស់បារ៉ាគា ដែលអ្នករាល់គ្នាបានសម្លាប់នៅចន្លោះវិហារនិងទីបូជា » (ម៉ាថាយ ២៣:៣៣-៣៥) ។
ការរងរបួសទៅស្ត្រីម្នាក់កែងជើងនេះគឺការស្លាប់យញ្ញបូជានៅលើផែនដីដែលជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ: « មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ ពេលដែលលោកឃើញថាលោកមានភាពជាមនុស្សជាតិ លោកក៏បានបន្ទាបខ្លួន ហើយចុះចូលស្តាប់បង្គាប់រហូតដល់ត្រូវស្លាប់ គឺស្លាប់លើបង្គោលទារុណកម្ » (ភីលីព ២:៨)។ ការប្រោសឱ្យជាពីរបួសរបស់ស្ត្រីនៅកែងជើងគឺជាការរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទ: » រីឯមេដឹកនាំដែលផ្ដល់ជីវិត អ្នករាល់គ្នាបានសម្លាប់ចោលវិញ។ ប៉ុន្តែព្រះបានប្រោសលោកឲ្យរស់ឡើងវិញ ហើយយើងជាសាក្សីអំពីការពិតនោះ » (កិច្ចការ ៣:១៥)។
ការបំផ្លាញក្បាលពស់ជាការបំផ្លាញចោលអារក្សសាតាំងនិងពួកវិញ្ញាណកំណាចហើយនិងពួកសត្រូវរបស់ផែនដីនៃនគរព្រះនៅចុងបញ្ចប់នៃការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទពាន់ឆ្នាំថា: « បន្តិចទៀតព្រះដែលផ្ដល់សេចក្ដីសុខសាន្តនឹងកិនកម្ទេចសាថាន* ក្រោមជើងរបស់អ្នករាល់គ្នា។ សូមគុណដ៏វិសេសលើសលប់របស់លោកយេស៊ូជាម្ចាស់របស់យើងនៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្ » (រ៉ូម ១៦:២០) ។ « ហើយមេកំណាចដែលបានបំភាន់ពួកគេបានត្រូវបោះទៅក្នុងបឹងដែលឆេះដោយភ្លើងនិងស្ពាន់ធ័រ ជាកន្លែងដែលសត្វសាហាវនិងអ្នកប្រកាសទំនាយមិនពិតនៅរួចហើយ។ ពួកគេនឹងទទួលទារុណកម្មទាំងយប់ទាំងថ្ងៃជារៀងរហូតតទៅ » (វិវរណៈ ២០:១០ )។
1 – ព្រះធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងអ័ប្រាហាំ
«យើងនឹងប្រទានពរដល់អ្នកដ៏ច្រើនបរិបូណ៌យ៉ាងនោះដែរ យើងនឹងធ្វើអោយពូជពង្សរបស់អ្នកកើនចំនួនច្រើនឡើង ដូចផ្កាយនៅលើមេឃ និងដូចគ្រាប់ខ្សាច់នៅឆ្នេរសមុទ្រ។ ពូជពង្សអ្នកនឹងគ្រប់គ្រងលើនគររបស់ពួកខ្មាំងសត្រូវ។ ប្រជាជាតិទាំងប៉ុន្មាននៅលើផែនដីនឹងពោលថា គេបានទទួលពរតាមរយៈពូជពង្សរបស់អ្នក ព្រោះអ្នកបានស្ដាប់បង្គាប់យើង»
(លោកុប្បត្ដិ ២២:១៧,១៨)
កិច្ចព្រមព្រៀងអ័ប្រាហាំគឺជាការសន្យាថាមនុស្សទាំងអស់ដែលស្ដាប់បង្គាប់ព្រះនឹងត្រូវបានប្រទានពរតាមរយៈកូនចៅអ័ប្រាហាំ។ អ័ប្រាហាំមានកូនប្រុសមួយគឺអ៊ីសាកជាមួយសារ៉ាភរិយារបស់គាត់ (អស់រយៈពេលជាយូរមកហើយដោយគ្មានកូនក្មេង) (លោកុប្បត្ដិ ១៧:១៩) ។ អាប្រាហាំសារ៉ានិងអ៊ីសាកគឺជាតួអង្គសំខាន់ក្នុងរឿងទំនាយដែលតំណាងឱ្យអត្ថន័យនៃអាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋនិងមធ្យោបាយដែលព្រះនឹងសង្គ្រោះមនុស្សជាតិដែលស្ដាប់បង្គាប់ (លោកុប្បត្ដិ ៣:១៥)។
– ព្រះយេហូវ៉ាជាអាប្រាហាំដ៏ឧត្ដម: «បពិត្រព្រះអម្ចាស់ព្រះអង្គពិតជាព្រះបិតារបស់យើងខ្ញុំ។លោកអប្រាហាំពុំដែលបានស្គាល់យើងខ្ញុំទេលោកអ៊ីស្រាអែលក៏ពុំដែលបានឃើញយើងខ្ញុំដែរ គឺមានតែព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះដែលជាព្រះបិតារបស់យើងខ្ញុំហើយតាំងពីដើមរៀងមក យើងតែងហៅព្រះអង្គថាជាព្រះដែលលោះយើងខ្ញុំ» (អេសាយ ៦៣:១៦ លូកា ១៦:២២)។
– ស្ត្រីនៅស្ថានសួគ៌តំណាងឱ្យសារ៉ាអស្ចារ្យដោយគ្មានកូនក្មេង (ទាក់ទងនឹងលោកុប្បត្ដិ ៣:១៥): « ព្រោះបទគម្ពីរចែងថា៖ «ស្ដ្រីអារដែលមិនបង្កើតកូនអើយ! ចូរត្រេកអរឡើង! ស្ដ្រីដែលមិនធ្លាប់ឈឺចាប់ដោយសម្រាលកូន ចូរបន្លឺសំឡេងហើយស្រែកឡើងដោយអំណរ! ព្រោះកូនរបស់ស្ដ្រីដែលបានត្រូវបោះបង់ចោល គឺច្រើនជាងកូនរបស់ស្ដ្រីដែលមានប្ដី»។ ចំណែកយើងវិញ បងប្អូនអើយ យើងជាកូននៃសេចក្ដីសន្យានោះ ដូចអ៊ីសាកដែរ។ ប៉ុន្តែនៅពេលនោះក៏ដូចសព្វថ្ងៃនេះដែរ ព្រោះអ្នកដែលកើតដូចមនុស្សទូទៅចាប់ផ្ដើមបៀតបៀនអ្នកដែលកើតដោយសារសកម្មពលរបស់ព្រះ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ តើបទគម្ពីរចែងយ៉ាងណា? «ចូរបណ្ដេញស្ដ្រីដែលជាអ្នកបម្រើនិងកូនប្រុសរបស់នាងចេញ ព្រោះកូនរបស់ស្ដ្រីជាអ្នកបម្រើនឹងមិនទទួលមត៌កជាមួយនឹងកូនប្រុសរបស់ស្ដ្រីដែលមានសេរីភាពឡើយ»។ ដូច្នេះ បងប្អូនអើយ យើងមិនមែនជាកូនរបស់ស្ដ្រីជាអ្នកបម្រើទេ តែជាកូនរបស់ស្ដ្រីដែលមានសេរីភាព » (កាឡាទី ៤:២៧-៣១)។
– ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាអ៊ីសាកដ៏អស្ចារ្យ: » អាប្រាហាំនិងពូជរបស់គាត់បានទទួលសេចក្ដីសន្យាទាំងនោះ។ បទគម្ពីរមិនចែងថា៖ «ដល់ពូជទាំងឡាយ» ហាក់ដូចជាមានគ្នាច្រើននោះទេ តែចែងថា៖ «ដល់ពូជរបស់អ្នក» ដោយសំដៅទៅមនុស្សម្នាក់ គឺជាគ្រិស្ » (កាឡាទី ៣:១៦)។
– ការរងរបួសកែងជើងរបស់ស្ត្រីសេឡេស្ទាល: ព្រះយេហូវ៉ាបានសួរអាប្រាហាំឱ្យបូជាកូនអ៊ីសាករបស់គាត់។ លោកអប្រាហាំមិនបដិសេធ (ដោយសារតែគាត់បានគិតថាព្រះនឹងកើនឡើងម្តងទៀតបន្ទាប់ពីការបូជានេះអ៊ីសាក) (ហេប្រឺ ១១:១៧-១៩)) ។ មុននឹងយញ្ញបូជានោះព្រះបានរារាំងអាប្រាហាំកុំឱ្យធ្វើដូច្នេះ។ អ៊ីសាកត្រូវបានជំនួសដោយចៀមឈ្មោល: « ក្រោយហេតុការណ៍ទាំងនោះមក ព្រះជាម្ចាស់ក៏ល្បងលមើលចិត្តរបស់លោកអប្រាហាំ គឺព្រះអង្គមានព្រះបន្ទូលហៅលោកថា៖ «អប្រាហាំ!»។ លោកឆ្លើយថា៖ «ក្រាបទូលព្រះអម្ចាស់»។ ព្រះជាម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលថា៖ «ចូរយកអ៊ីសាកកូនរបស់អ្នកមក គឺកូនប្រុសតែមួយដ៏ជាទីស្រឡាញ់របស់អ្នក ហើយទៅស្រុកម៉ូរីយ៉ាទៅ។ នៅទីនោះ ចូរយកវាធ្វើយញ្ញបូជានៅលើភ្នំមួយ ដែលយើងនឹងបង្ហាញប្រាប់អ្នក»។ ( … ) លុះមកដល់កន្លែងដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្ហាញប្រាប់ លោកអប្រាហាំសង់អាសនៈមួយ ហើយយកអុសមកគរពីលើ រួចលោកចងអ៊ីសាក ជាកូន យកទៅដាក់ពីលើគំនរអុសនៅលើអាសនៈនោះ។ បន្ទាប់មក លោកអប្រាហាំទាញកាំបិតបម្រុងនឹងអារ កកូនធ្វើយញ្ញបូជា។ ពេលនោះ ស្រាប់តែទេវតារបស់ព្រះអម្ចាស់ហៅលោកពីលើមេឃមកថា៖ «អប្រាហាំ អប្រាហាំអើយ!»។ លោកតបថា៖ «ក្រាបទូល!»។ ១២ ទេវតាពោលថា៖ «កុំប្រហារជីវិតកូនឡើយ កុំធ្វើអ្វីវាអោយសោះ ដ្បិតឥឡូវនេះ យើងដឹងថាអ្នកពិតជាកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់មែន គឺអ្នកពុំបានបដិសេធនឹងប្រគល់កូន ដែលអ្នកមានតែមួយនេះមកយើងឡើយ»។ លោកអប្រាហាំងើបមុខឡើង ក្រឡេកទៅខាងក្រោយ ឃើញចៀមឈ្មោលមួយជាប់ស្នែងនឹងគុម្ពោតឈើ។ លោកអប្រាហាំក៏ទៅយកចៀមនោះមក ហើយធ្វើយញ្ញបូជាជំនួសកូនប្រុសរបស់លោក។ លោកអប្រាហាំដាក់ឈ្មោះកន្លែងនោះថា «ព្រះអម្ចាស់ផ្គត់ផ្គង់»។ ហេតុនេះហើយបានជាសព្វថ្ងៃនេះគេតែងពោលថា «នៅលើភ្នំរបស់ព្រះអម្ចាស់ ទ្រង់នឹងផ្គត់ផ្គង់អោយ» (លោកុប្បត្តិ ២២:១-១៤) ព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់សម្រាប់ការបូជានេះពេលជាមួយព្រះបុត្រារបស់ព្រះអង្គផ្ទាល់យេស៊ូវគ្រីស្ទនេះ។ ការលះបង់នេះធ្វើឱ្យព្រះយេហូវ៉ាឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង (អានឃ្លា « កូនប្រុសតែមួយរបស់អ្នកដែលអ្នកស្រឡាញ់ខ្លាំងណាស់ » នេះ) ។ ព្រះយេហូវ៉ាជាអាប្រាហាំដ៏ឧត្ដមបានបូជាកូនប្រុសជាទីស្រឡាញ់របស់លោកយេស៊ូគ្រិស្ដដែលជាអ៊ីសាកដ៏ធំដើម្បីសង្គ្រោះមនុស្សជាតិដែលស្ដាប់បង្គាប់: « ពីព្រោះព្រះស្រឡាញ់ពិភពលោកដល់ម៉្លេះបានជាលោកបានឲ្យបុត្រតែមួយ របស់លោក ដើម្បីឲ្យអស់អ្នកដែលបង្ហាញជំនឿលើបុត្រនោះអាចមានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ ហើយមិនត្រូវបំផ្លាញឡើយ។ (… ) អ្នកណាដែលបង្ហាញជំនឿលើបុត្ររបស់លោក អ្នកនោះមានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ រីឯអ្នកណាដែលមិនស្តាប់បង្គាប់បុត្ររបស់លោក អ្នកនោះនឹងមិនទទួលជីវិតឡើយ តែកំហឹងរបស់ព្រះនៅជាប់នឹងអ្នកនោះ» (យ៉ូហាន ៣:១៦,៣៦) ។ នេះជាការសម្រេចចុងក្រោយនៃការសន្យាដែលបានធ្វើដល់អ័ប្រាហាំនឹងត្រូវសម្រេចដោយព្រះពរអស់កល្បជានិច្ចមនុស្សដែលស្ដាប់បង្គាប់ នៅចុងបញ្ចប់នៃរជ្ជកាលរបស់ព្រះគ្រិស្ដមួយពាន់ឆ្នាំ: « រួចមក ខ្ញុំឮសំឡេងមួយបន្លឺយ៉ាងខ្លាំងចេញពីបល្ល័ង្កមកថា៖ «មើល! ត្រសាលរបស់ព្រះនៅជាមួយនឹងមនុស្សជាតិ ហើយលោកនឹងអាស្រ័យនៅជាមួយនឹងពួកគេ ឯពួកគេនឹងធ្វើជារាស្ដ្ររបស់លោក។ ហើយព្រះនឹងនៅជាមួយនឹងពួកគេដោយខ្លួនលោកផ្ទាល់។ លោកនឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែកចេញពីភ្នែករបស់ពួកគេ ហើយសេចក្ដីស្លាប់នឹងលែងមានទៀត ទុក្ខព្រួយ ការស្រែកយំ និងការឈឺចាប់ក៏នឹងលែងមានទៀតដែរ។ អ្វីៗដែលធ្លាប់កើតឡើងពីមុន នោះបានកន្លងបាត់អស់ហើយ » (វិវរណៈ ២១:៣,៤)។
2 – សម្ព័ន្ធភាពនៃការកាត់ស្បែក
« ព្រះក៏បានឲ្យកិច្ចព្រមព្រៀងដែលទាក់ទងការកាត់ចុងស្បែក* ទៅគាត់។ ម៉្លោះហើយ ពេលដែលអ៊ីសាក ជាកូនរបស់គាត់កើតបានប្រាំបីថ្ងៃហើយ នោះគាត់បានកាត់ចុងស្បែកឲ្យ រួចអ៊ីសាកបានបង្កើតយ៉ាកុប យ៉ាកុបបានបង្កើតមេគ្រួសារទាំងដប់ពីររបស់យើង »
(កិច្ចការ ៧:៨)
សម្ពន្ធមេត្រីការកាត់ស្បែកនេះគឺដើម្បីជារូបភាពទូទៅនៃរាស្ដ្ររបស់ព្រ។ វាមានអត្ថន័យខាងវិញ្ញាណដែលបានបញ្ជាក់នៅក្នុងសុន្ទរកថាលារបស់លោកម៉ូសេក្នុងគម្ពីរនៃចោទិយកថាថា: « អ្នកត្រូវតែកាត់ស្បែកគ្របក្បាលលិង្គនៃបេះដូងរបស់អ្នកនិងមិនរឹងករបស់អ្នក » (ចោទិយកថា ១០:១៦)។ ការកាត់ស្បែកនៅក្នុងសាច់ឈាមមានន័យថាដែលត្រូវគ្នាទៅនឹងបេះដូងជាការខ្លួនវាជាប្រភពនៃជីវិត, ការស្តាប់បង្គាប់ព្រះ: «ចូរកូនថែរក្សាចិត្តគំនិតដោយប្រុងប្រយ័ត្ន ដ្បិតចិត្តគំនិតរបស់កូនយ៉ាងណា ជីវិតរបស់កូនក៏យ៉ាងនោះដែរ។» (សុភាសិត ៤:២៣)។
លោកស្ទេផានបានយល់ពីចំណុចការបង្រៀនជាមូលដ្ឋាននេះ។ គាត់បានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ដល់អ្នកស្ដាប់របស់គាត់ដែលមិនមានជំនឿទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទោះបីជាពួកគេបានកាត់ស្បែកយ៉ាងពិតប្រាកដក៏ដោយពួកគេគឺជាបេះដូងខាងវិញ្ញាណមិនកាត់ស្បែក: « ឱអ្នករឹងរូសដែលបិទទាំងចិត្តទាំងត្រចៀក* អើយ អ្នករាល់គ្នាតែងតែប្រឆាំងសកម្មពល* បរិសុទ្ធរបស់ព្រះ។ ពួកបុព្វបុរសរបស់អ្នករាល់គ្នាបានធ្វើយ៉ាងណា អ្នករាល់គ្នាក៏ធ្វើយ៉ាងនោះដែរ។ គ្មានអ្នកប្រកាសទំនាយណាម្នាក់ដែលពួកបុព្វបុរសរបស់អ្នករាល់គ្នាមិនបានបៀតបៀនទេ ពួកគេបានសម្លាប់អស់អ្នកដែលបានប្រកាសទុកជាមុនអំពីការមកដល់របស់លោកដែលជាអ្នកសុចរិត គឺជាអ្នកដែលអ្នករាល់គ្នាបានក្បត់និងធ្វើឃាត គឺអ្នករាល់គ្នា ដែលទទួលច្បាប់ ដូចដែលទេវតាបានពាំនាំមក ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នាមិនបានធ្វើតាមទេ » (កិច្ចការ ៧:៥១-៥៣)។ អ្នកស្តាប់ទាំងនេះបានសំលាប់គាត់ដែលជាការបញ្ជាក់ថាឃាតកទាំងនេះគឺជាអ្នកមិនកាត់ស្បែកខាងព្រលឹងវិញ្ញាណខាងវិញ្ញាណ។
បេះដូងនិមិត្តរូបនេះគឺជាខាងវិញ្ញាណនៅក្នុងមនុស្សម្នាក់, ធ្វើឱ្យហេតុផលអមដោយពាក្យសម្តីនិងសកម្មភាព (ល្អឬអាក្រក់) ។ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានពន្យល់យ៉ាងច្បាស់នូវអ្វីដែលធ្វើឱ្យមនុស្សបរិសុទ្ធឬមិនបរិសុទ្ធ, ដោយសារតែលក្ខខណ្ឌនៃបេះដូងរបស់គាត់ថា: «ក៏ប៉ុន្តែ អ្វីៗដែលចេញមកពីមាត់ នោះចេញពីក្នុងចិត្តមក ហើយគឺអ្វីៗទាំងនោះដែលធ្វើឲ្យមនុស្សមិនស្អាតបរិសុទ្ធ។ ជាឧទាហរណ៍ គំនិតអាក្រក់ ឃាតកម្ម ការផិតក្បត់ អំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ* ការលួច ការធ្វើជាសាក្សីក្លែងក្លាយ និងពាក្យប្រមាថ* សុទ្ធតែចេញពីក្នុងចិត្តមក។ គឺអ្វីៗទាំងនេះទេ ដែលធ្វើឲ្យមនុស្សមិនស្អាតបរិសុទ្ធ ប៉ុន្តែការបរិភោគដោយមិនលាងដៃ ពុំមែនធ្វើឲ្យមនុស្សមិនស្អាតបរិសុទ្ធឡើយ» (ម៉ាថាយ ១៥:១៨-២០)។ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានរៀបរាប់មនុស្សនៅក្នុងស្ថានភាពមួយដែលមិនកាត់ស្បែកខាងវិញ្ញាណដោយមានហេតុផលអាក្រក់ដែលធ្វើឱ្យគាត់ទៅជាមិនបរិសុទ្ធនិងមិនសមសម្រាប់ជីវិត (សូមមើលសុភាសិត ៤:២៣) ។ « មនុស្សល្អ បញ្ចេញអ្វីដ៏ល្អ ពីរបស់ល្អដែលគាត់បានសន្សំទុក រីឯមនុស្សអាក្រក់វិញ គាត់បញ្ចេញអ្វីដ៏អាក្រក់ពីរបស់អាក្រក់ ដែលគាត់បានសន្សំទុក » (ម៉ាថាយ ១២:៣៥) ។ នៅក្នុងផ្នែកដំបូងនៃសេចក្តីថ្លែងរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគាត់បានរៀបរាប់ពីមនុស្សម្នាក់ដែលមានការកាត់ស្បែកខាងវិញ្ញាណ។
សាវកប៉ូលក៏បានយល់ពីចំណុចបង្រៀននេះពីលោកម៉ូសេហើយបន្ទាប់មកពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ការកាត់ស្បែកខាងវិញ្ញាណគឺការស្ដាប់បង្គាប់ព្រះហើយបន្ទាប់មកដល់ព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគ: «តាមការពិត ការកាត់ចុងស្បែក មានប្រយោជន៍ លុះត្រាតែអ្នកប្រព្រឹត្តតាមច្បាប់។ ក៏ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នកជាអ្នកប្រព្រឹត្តរំលងច្បាប់វិញ ការដែលអ្នកបានទទួលការកាត់ចុងស្បែក គឺដូចជាអ្នកមិនបានទទួលការកាត់ចុងស្បែក។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើអ្នកណាម្នាក់ដែលមិនទាន់ទទួលការកាត់ចុងស្បែកកាន់តាមតម្រូវការដ៏សុចរិតរបស់ច្បាប់ អ្នកនោះនឹងត្រូវចាត់ទុកដូចជាអ្នកដែលបានទទួលការកាត់ចុងស្បែកហើយ មែនទេ? រួចដោយប្រព្រឹត្តតាមច្បាប់ អ្នកនោះដែលមិនបានទទួលការកាត់ចុងស្បែកពីកំណើត នឹងវិនិច្ឆ័យអ្នកវិញ ជាអ្នកប្រព្រឹត្តរំលងច្បាប់ដែលរួមបញ្ចូលក្បួនច្បាប់ជាលាយលក្ខណ៍អក្សរនិងការកាត់ចុងស្បែក។ ២៨ ព្រោះមិនមែនសម្បកក្រៅទេ ដែលធ្វើឲ្យអ្នកណាម្នាក់ជាជនជាតិយូដាពិតប្រាកដនោះ ហើយការកាត់ចុងស្បែករបស់អ្នកនោះក៏មិននៅលើរូបកាយគាត់ដែរ។ ប៉ុន្តែគឺអ្វីដែលនៅក្នុងចិត្ត ដែលធ្វើឲ្យអ្នកនោះជាជនជាតិយូដាពិតប្រាកដ ហើយការកាត់ចុងស្បែករបស់អ្នកនោះគឺនៅលើចិត្តគាត់វិញ ដោយសកម្មពល* របស់ព្រះ មិនមែនដោយក្បួនច្បាប់ជាលាយលក្ខណ៍អក្សរទេ។ អ្នកនោះទទួលសេចក្ដីសរសើរពីព្រះ មិនមែនពីមនុស្សឡើយ» (រ៉ូម ២:២៥-២៩)។
គ្រីស្ទានស្មោះត្រង់លែងស្ថិតក្រោមច្បាប់ដែលបានផ្ដល់ឱ្យលោកម៉ូសេហើយដូច្នេះវាត្រូវបានគេមិនមានកាតព្វកិច្ចដើម្បីអនុវត្តការកាត់ស្បែករាងកាយ, ជាមានចែងទុកក្នុងក្រឹត្យភូមិភាគកិច្ចការ ១៥:១៩,២០,២៨,២៩។ នេះត្រូវបានបញ្ជាក់ដោយអ្វីដែលត្រូវបានសរសេរនៅក្រោមការបំផុសគំនិតដែលសាវ័កប៉ូល: «ព្រោះគ្រិស្ដជាទីបញ្ចប់នៃច្បាប់ ដើម្បីឲ្យអស់អ្នកណាដែលបង្ហាញជំនឿនឹងមានសេចក្ដីសុចរិត» (រ៉ូម ១០:៤)។ « នៅពេលព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់ហៅ បើអ្នកណាម្នាក់កាត់ស្បែក*រួចហើយ មិនត្រូវលុបបំបាត់ការកាត់ស្បែកនោះឡើយ បើមិនកាត់ស្បែកនៅពេលព្រះអង្គត្រាស់ហៅ ក៏មិនបាច់កាត់ស្បែកដែរ។ ការកាត់ស្បែក ឬមិនកាត់ស្បែកនោះ គ្មានសារៈសំខាន់អ្វីសោះ មានតែការប្រតិបត្តិតាមបទបញ្ជា*របស់ព្រះជាម្ចាស់វិញទេដែលសំខាន់ » (១ កូរិនថូស ៧:១៨,១៩)។ ឥឡូវនេះពួកគ្រីស្ទានត្រូវមានការកាត់ស្បែកខាងវិញ្ញាណគឺដើម្បីនិយាយថាការស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ានិងមានជំនឿលើយញ្ញបូជារបស់ព្រះគ្រីស្ទ (យ៉ូហាន ៣:១៦,៣៦)។
អ្នកណាចង់ចូលរួមនៅក្នុងពិធីបុណ្យរំលងដើម្បីឱ្យបានទទួលពិធីកាត់ស្បែក។ បច្ចុប្បន្ននេះគ្រីស្ទាន (អ្វីដែលជាក្តីសង្ឃឹមរបស់ពួកគេ (សេឡេស្ទាលឬដី)), ត្រូវតែមានការកាត់ស្បែកខាងវិញ្ញាណរបស់បេះដូងមុនពេលបរិភោគនំបុ័ងឥតមេនិងពិសាពីពែងនេះការរំលឹកនៃការស្លាប់របស់ព្រះគ្រីស្ទថា: «ចូរឲ្យអ្នកនោះគិតពិចារណាឲ្យបានដិតដល់ ដើម្បីដឹងថាខ្លួនសមឬមិនសមនឹងទទួល រួចសឹមបរិភោគនំប៉័ងនោះនិងផឹកពីពែងនោះចុះ» (កូរិនថូសទី ១ ១១: ២៨,ប្រៀបធៀបជាមួយនឹងនិក្ខមនំ ១២:៤៨ (បុណ្យចម្លង))។
3 – សម្ព័ន្ធភាពនៃច្បាប់រវាងព្រះនិងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល
« ចូរអ្នករាល់គ្នាប្រុងប្រយ័ត្នខ្លួន កុំបំភ្លេចសម្ពន្ធមេត្រីដែលព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះរបស់អ្នក បានចងជាមួយអ្នកអោយសោះ។ កុំធ្វើរូបចម្លាក់ ឬរូបតំណាងអ្វីមួយ ផ្ទុយពីព្រះបន្ទូលដែលព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះរបស់អ្នក បានហាមឡើយ »
(ចោទិយកថា ៤:២៣)
អ្នកសម្រុះសម្រួលនៃកិច្ចព្រមព្រៀងនេះគឺម៉ូសេ: « នៅគ្រានោះ ព្រះអម្ចាស់បានបង្គាប់អោយខ្ញុំបង្រៀនអ្នករាល់គ្នាអំពីច្បាប់ និងវិន័យ ដើម្បីអោយអ្នករាល់គ្នាប្រតិបត្តិតាម នៅក្នុងស្រុកដែលអ្នករាល់គ្នាចូលទៅកាន់កាប់ » (ចោទិយកថា ៤:១៤)។ សម្ព័ន្ធភាពនេះត្រូវបានទាក់ទងយ៉ាងជិតស្និទ្ធទៅនឹងសម្ពន្ធមេត្រីរបស់ការកាត់ស្បែកដែលជានិមិត្ដរូបនៃការគោរពប្រតិបត្តិចំពោះព្រះ (ចោទិយកថា ១០:១៦ ប្រៀបធៀបជាមួយនឹងរ៉ូម ២:២៥-២៩)។ សម្ព័ន្ធភាពនេះនឹងមាននៅក្នុងបែបផែនរហូតដល់ព្រះមេស៊ី: «ក្នុងរយៈពេលប្រាំពីរឆ្នាំ ស្ដេចនោះនឹងបង្ខំអោយប្រជាជាតិជាច្រើនចុះសន្ធិសញ្ញាយ៉ាងតឹងរ៉ឹង ហើយនៅអំឡុងពេលបីឆ្នាំកន្លះ ស្ដេចបញ្ឈប់លែងអោយមានការថ្វាយយញ្ញបូជា ឬថ្វាយតង្វាយទៀតហើយ» (ដានីយ៉ែល ៩:២៧)។ សម្ព័ន្ធភាពនេះនឹងត្រូវបានជំនួសដោយកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីនេះបើយោងតាមទំនាយរបស់យេរេមាថា: «ព្រះអម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលថា៖ «នៅគ្រាខាងមុខយើងនឹងចងសម្ពន្ធមេត្រីថ្មីជាមួយប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល និងប្រជាជនយូដា។ សម្ពន្ធមេត្រីថ្មីនេះ មិនដូចសម្ពន្ធមេត្រីដែលយើងបានចងជាមួយបុព្វបុរសរបស់ពួកគេ នៅគ្រាដែលយើងដឹកដៃបុព្វបុរសនោះ នាំចេញពីស្រុកអេស៊ីបទេ។ ទោះបីយើងជាម្ចាស់របស់ពួកគេក្ដីក៏ពួកគេផ្ដាច់សម្ពន្ធមេត្រីរបស់យើងដែរ» (យេរេមា ៣១:៣១,៣២)។
គោលបំណងនៃក្រឹត្យវិន័យដែលបានប្រទានដល់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលគឺដើម្បីរៀបចំមនុស្សសម្រាប់ការយាងមករបស់ព្រះមេស្ស៊ី។ ច្បាប់បានបង្រៀនអំពីតម្រូវការនៃការរំដោះពីអំពើបាបរបស់មនុស្សជាតិ (ដែលតំណាងដោយប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល): « ម៉្លោះហើយ ដូចភាពខុសឆ្គង បានចូលក្នុងពិភពលោកតាមរយៈបុរសតែម្នាក់ ហើយសេចក្ដីស្លាប់បានចូលតាមរយៈភាពខុសឆ្គង ដូច្នេះ សេចក្ដីស្លាប់បានឆ្លងរាលដាលដល់មនុស្សទាំងអស់ ពីព្រោះពួកគេទាំងអស់គ្នាជាអ្នកធ្វើខុស . . . ។ ព្រោះមានការខុសឆ្គងក្នុងពិភពលោក រហូតដល់មានច្បាប់ ប៉ុន្តែការខុសឆ្គងមិនបានត្រូវយកមកគិតកាលដែលគ្មានច្បាប់ឡើយ » (រ៉ូម ៥:១២,១៣)។ ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះបានបញ្ជាក់ពីស្ថានភាពបាបកម្មនៃមនុស្សជាតិ។ នាងបាននាំពន្លឺនៃអំពើបាបនៃមនុស្សជាតិទាំងអស់ដែលតំណាងនៅពេលនោះដោយពួកអ៊ីស្រាអែលថា: « តើយើងត្រូវនិយាយយ៉ាងណាវិញ? តើច្បាប់ខុស ឬ? ទេ! មិនអាចទេ! តាមពិត ប្រសិនបើគ្មានច្បាប់ នោះខ្ញុំមិនដឹងថាការខុសឆ្គងជាអ្វីទេ។ ជាឧទាហរណ៍ ប្រសិនបើច្បាប់មិនបានចែងថា៖ «អ្នកមិនត្រូវប៉ងប្រាថ្នាចង់បានរបស់អ្នកដទៃ» នោះខ្ញុំមិនបានដឹងថាការប៉ងប្រាថ្នាចង់បានរបស់អ្នកដទៃគឺខុស។ ប៉ុន្តែ ដោយសារបញ្ញត្តិនោះ ភាពខុសឆ្គងបានឆ្លៀតឱកាសបណ្ដាលឲ្យខ្ញុំប៉ងប្រាថ្នាចង់បានរបស់សព្វបែបយ៉ាង ដែលជារបស់អ្នកដទៃ ព្រោះពេលគ្មានច្បាប់ ភាពខុសឆ្គងប្រៀបដូចជាស្លាប់ហើយ។ តាមពិត កាលដែលមិនទាន់មានច្បាប់ ខ្ញុំមានជីវិត ប៉ុន្តែក្រោយពីបញ្ញត្តិបានមកដល់ហើយ ភាពខុសឆ្គងបានរស់ឡើងវិញ តែខ្ញុំបានស្លាប់។ ហើយបញ្ញត្តិដែលនាំឲ្យទទួលជីវិត ខ្ញុំឃើញថានាំទៅដល់សេចក្ដីស្លាប់។ ព្រោះ ដោយសារបញ្ញត្តិនោះ ភាពខុសឆ្គងបានឆ្លៀតឱកាសល្បួងលួងលោមខ្ញុំ ហើយបានសម្លាប់ខ្ញុំតាមរយៈបញ្ញត្តិនោះ។ ចំណែកឯច្បាប់វិញ នោះបរិសុទ្ធ ហើយបញ្ញត្តិគឺបរិសុទ្ធ សុចរិតយុត្តិធម៌ និងល្ » (រ៉ូម ៧:៧-១២)។ ដូច្នេះក្រឹត្យវិន័យមាននាទីណែនាំយើងទៅកាន់ព្រះគ្រិស្ដដើម្បីអោយយើងបានសុចរិតដោយសារជំនឿ: « ហេតុនេះ ច្បាប់បានធ្វើជាគ្រូដែលនាំយើងទៅដល់គ្រិស្ដ ដើម្បីឲ្យព្រះប្រកាសថាយើងជាមនុស្សសុចរិតដោយសារជំនឿ។ ប៉ុន្តែឥឡូវដែលជំនឿនោះបានមកដល់ហើយ យើងលែងនៅក្រោមអំណាចគ្រូទៀត » (កាឡាទី ៣:២៤,២៥)។ ច្បាប់ល្អឥតខ្ចោះរបស់ព្រះដែលបានផ្តល់ឱ្យសាច់ឈាមដើម្បីធ្វើបាបតាមរយៈការរំលងរបស់មនុស្សបានបង្ហាញពីភាពចាំបាច់នៃការថ្វាយយញ្ញបូជាដែលនាំទៅដល់ការប្រោសលោះដល់មនុស្សដោយសារតែសេចក្ដីជំនឿរបស់គាត់។ ការលះបង់នេះគឺជារបស់ព្រះគ្រីស្ទ: «ដូចកូនមនុស្សក៏មិនបានមកដើម្បីឲ្យគេបម្រើលោកដែរ តែបានមកដើម្បីបម្រើគេវិញ ហើយឲ្យជីវិតខ្លួនជាថ្លៃលោះមនុស្សជាច្រើនផង» (ម៉ាថាយ ២០:២៨)។
ទោះបីជាព្រះគ្រីស្ទជាទីបញ្ចប់នៃច្បាប់ក៏ដោយក៏ការពិតនៅតែថាបច្ចុប្បន្នវានៅតែបន្តមានតម្លៃទំនាយដែលអាចឱ្យយើងយល់អំពីគំនិតរបស់ព្រះ (តាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ) អំពីអនាគត។ «ព្រោះថា ច្បាប់ជាស្រមោលនៃពរដែលនឹងមកដល់ ប៉ុន្តែមិនមែនជារូបពិតនោះទេ» (ហេព្រើរ ១០:១, កូរិនថូសទី ១ ២:១៦)។ វាគឺជាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលនឹងធ្វើឱ្យ«របស់ដ៏ល្អ»ទាំងនេះក្លាយជាការពិត: «ព្រោះការទាំងនោះគ្រាន់តែជាស្រមោលនៃអ្វីៗដែលនឹងមក ប៉ុន្តែរូបពិតគឺជាគ្រិស្» (កូល៉ុស ២:១៧)។
4 – កិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីរវាងព្រះនិងអ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ
«ហើយសូមឲ្យអស់អ្នកដែលរស់នៅស្របតាមខ្នាតតម្រានៃការប្រព្រឹត្តនេះ ពោលគឺអ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ បានប្រកបទៅដោយសេចក្ដីសុខសាន្តនិងសេចក្ដីមេត្តាករុណា»
(កាឡាទី ៦:១៦)
ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទគឺជាអ្នកសម្រុះសម្រួលនៃកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មី: «ព្រោះមានព្រះតែមួយ និងអ្នកសម្រុះសម្រួលតែមួយរវាងព្រះនិងមនុស្សជាតិ គឺបុរសម្នាក់ គ្រិស្ដយេស៊ូ» (ធីម៉ូថេទី ១ ២: ៥) ។ កិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីនេះបានសម្រេចទំនាយនៅយេរេមា ៣១: ៣១,៣២។ ធីម៉ូថេទី ១ ២:៥ សំដៅទៅលើបុរសទាំងអស់ដែលជឿលើយញ្ញបូជារបស់ព្រះគ្រីស្ទ (យ៉ូហាន ៣:១៦) ។ អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះតំណាងក្រុមជំនុំគ្រិស្ដសាសនិកទាំងមូល។ យ៉ាងណាក៏ដោយព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានបង្ហាញថាអ៊ីស្រាអែលនៃព្រះនឹងមានចំណែកមួយនៅស្ថានសួគ៌និងមួយទៀតនៅលើផែនដី។
ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅស្ថានបរមសុខមាន ១៤៤០០០ ថ្មីក្រុងយេរូសាឡឹម, រដ្ឋធានីនឹងហូរទៅកន្លែងដែលសិទ្ធិអំណាចនៃព្រះដែលបានមកពីលើមេឃមកផែនដី (វិវរណ ៧:៣-៨ « អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ » នៅលើមេឃ ១២x១២០០០ = ១៤៤០០០): « ខ្ញុំក៏ឃើញក្រុងបរិសុទ្ធ គឺក្រុងយេរូសាឡិមថ្មីចុះមកពីព្រះនៅស្ថានសួគ៌ ហើយក្រុងនោះបានត្រូវរៀបចំដូចកូនក្រមុំដែលបានតុបតែងខ្លួនដើម្បីស្វាមីរបស់នាង » (វិវរណៈ ២១:២)។
«អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ»នៅលើផែនដីនឹងត្រូវបង្កើតដោយមនុស្សដែលនឹងរស់នៅក្នុងសួនមនោរម្យនៅលើផែនដីនាអនាគតដែលទ្រង់ត្រូវបានតែងតាំងដោយព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ: «លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅពួកគាត់ថា៖ «ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាការពិតថា ក្នុងគ្រាបង្កើតសាជាថ្មី ពេលដែលកូនមនុស្សអង្គុយលើបល្ល័ង្ករុងរឿងរបស់លោក នោះអ្នករាល់គ្នាដែលបានកាន់តាមខ្ញុំ ក៏នឹងអង្គុយលើបល្ល័ង្កដប់ពីរ ហើយវិនិច្ឆ័យសេចក្ដីកុលសម្ព័ន្ធអ៊ីស្រាអែលទាំងដប់ពីរ» (ម៉ាថាយ ១៩:២៨ )។ «អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ»នៅលើផែនដីត្រូវបានរៀបរាប់នៅក្នុងទំនាយរបស់អេសេគាល ៤០-៤៨។
បច្ចុប្បន្ននេះ«អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ»គឺជាគ្រីស្ទានស្មោះត្រង់ដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមខាងស្ថានសួគ៌និងគ្រីស្ទានស្មោះត្រង់ដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់នៅលើផែនដីជារៀងរហូត (វិវរណះ ៧:៩-១៧)។
នៅល្ងាចថ្ងៃនៃការប្រារព្ធពិធីនៃបុណ្យរំលងចុងក្រោយនេះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានប្រារព្ធកំណើតនៃសម្ព័ន្ធភាពថ្មីនេះជាមួយសាវ័កស្មោះត្រង់ដែលនៅជាមួយលោកថា: «លោកក៏យកនំប៉័ងមួយដុំ អរគុណព្រះ រួចកាច់ ហើយឲ្យពួកគាត់ ដោយពោលថា៖ «នេះជាតំណាងរូបកាយរបស់ខ្ញុំដែលនឹងត្រូវប្រគល់ឲ្យ ដើម្បីអ្នករាល់គ្នា។ ចូរបន្តធ្វើដូច្នេះ ដើម្បីរំលឹកដល់ខ្ញុំ»។ លុះពិសាអាហារល្ងាចហើយ លោកយកពែងនោះធ្វើបែបដូច្នោះដែរ ដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ពែងនេះជាតំណាងកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មី ដែលមានមូលដ្ឋានលើឈាមរបស់ខ្ញុំ ដែលនឹងត្រូវបង្ហូរចេញដើម្បីអ្នករាល់គ្នា» (លូកា ២២:១៩,២០)។
កិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីនេះទាក់ទងនឹងពួកគ្រីស្ទានស្មោះត្រង់ទាំងអស់ដោយមិនគិតពី«ក្តីសង្ឃឹម»របស់ពួកគេ (នៅលើមេឃឬលើផែនដី) ។ កិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីនេះជាប់ទាក់ទងនឹងការកាត់ស្បែកខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ (រ៉ូម ២:២៥-២៩) ។ ដើម្បីវិសាលភាពដែលថាគ្រីស្ទានស្មោះត្រង់នោះគឺការកាត់ស្បែកខាងវិញ្ញាណនេះនៃបេះដូង, វាអាចយកនំបុ័ងឥតមេហើយលើកពែងតំណាងឱ្យលោហិតនៃសម្ពន្ធមេត្រីថ្មីនេះ (អ្វីដែលជាក្តីសង្ឃឹមរបស់ពួកគេ (សេឡេស្ទាលឬលើផែនដី)) ថា: « ចូរឲ្យអ្នកនោះគិតពិចារណាឲ្យបានដិតដល់ ដើម្បីដឹងថាខ្លួនសមឬមិនសមនឹងទទួល រួចសឹមបរិភោគនំប៉័ងនោះនិងផឹកពីពែងនោះចុះ » (កូរិនថូសទី ១ ១១:២៨)។
5 – សម្ព័ន្ធភាពសម្រាប់នគរ:រវាងព្រះយេហូវ៉ានិងលោកយេស៊ូគ្រិស្ដនិងរវាងលោកយេស៊ូគ្រិស្ដនិង ១៤៤០០០នាក់
« ក៏ប៉ុន្តែ អ្នករាល់គ្នាបាននៅជាប់ជាមួយនឹងខ្ញុំ ពេលដែលខ្ញុំមានទុក្ខលំបាក ហើយខ្ញុំធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នា ដូចបិតារបស់ខ្ញុំបានធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងខ្ញុំ ពោលគឺសម្រាប់រាជាណាចក្រមួយ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាពិសាអាហារពិសាស្រានៅតុរបស់ខ្ញុំក្នុងរាជាណាចក្ររបស់ខ្ញុំ ហើយអង្គុយលើបល្ល័ង្កដើម្បីវិនិច្ឆ័យកុលសម្ព័ន្ធទាំងដប់ពីរនៃអ៊ីស្រាអែល »
(លូកា ២២:២៨-៣០)
កិច្ចព្រមព្រៀងនេះត្រូវបានធ្វើឡើងនៅយប់តែមួយដែលព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានប្រារព្ធពិធីនៃកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មី។ នេះមិនមានន័យថាពួកគេជាសម្ព័ន្ធភាពដូចគ្នាពីរ។ កិច្ចព្រមព្រៀងមួយសម្រាប់រាជាណាចក្រនេះគឺរវាងព្រះយេហូវ៉ានិងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនិងបន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដនិង ១៤៤០០០ នាក់ដែលនឹងគ្រប់គ្រងនៅស្ថានបរមសុខជាស្ដេចនិងបូជាចារ្យ (វិវរណៈ ៥:១០ នោះ ៧:៣-៨; ១៤:១- ៥)។
សម្ពន្ធមេត្រីនេះគឺជាការសន្យារបស់ព្រះទាក់ទងនឹងអចិន្ដ្រៃយ៍នៃវង្សត្រកូលរបស់ដាវីឌដែលព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទជាកូនចៅនៅលើផែនដីនិងជាស្ដេចនៅស្ថានសួគ៌ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានតាំងឡើងនៅឆ្នាំ ១៩១៤ ដើម្បីបំពេញសេចក្ដីសន្យា សម្រាប់រាជាណាចក្រមួយ (សាំយូអែលទី២ ៧:១២-១៦ ម៉ាថាយ ១:១-១៦ លូកា ៣:២៣-៣៨ ទំនុកដំកើង ២)។
កិច្ចព្រមព្រៀងមួយសម្រាប់រាជាណាចក្របានធ្វើឡើងរវាងព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទនិងសាវ័ករបស់ទ្រង់និងដោយផ្នែកបន្ថែមជាមួយក្រុមមនុស្ស ១៤៤០០០ នាក់, នេះគឺជាការពិតនៅក្នុងការសន្យាមួយនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍សេឡេស្ទាលដែលនឹងប្រព្រឹត្តទៅក្នុងរយៈពេលខ្លីមុនពេលគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំងថា: « ចូរយើងអរសប្បាយនិងត្រេកអរឲ្យខ្លាំង ហើយចូរយើងសរសើរតម្កើងលោក ពីព្រោះវេលាសម្រាប់ពិធីមង្គលការរបស់កូនចៀមបានមកដល់ហើយ ឯភរិយារបស់លោកបានរៀបចំខ្លួន។ ព្រោះនាងបានត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យស្លៀកពាក់ក្រណាត់សាច់ល្អដែលស្អាតហើយភ្លឺ ពីព្រោះក្រណាត់សាច់ល្អនោះតំណាងការប្រព្រឹត្តដ៏សុចរិតរបស់ពួកអ្នកបរិសុទ្ធ »(វិវរណៈ ១៩:៧,៨)។ ទំនុកទី ៤៥ រៀបរាប់អំពីអាពាហ៍ពិពាហ៍នៅស្ថានសួគ៌រវាងស្ដេចយេស៊ូវគ្រីស្ទនិងភរិយារបស់ទ្រង់ដែលជាក្រុងយេរូសាឡិមថ្មី (វិវរណៈ ២១:២)។ ចាប់ពីអាពាហ៍ពិពាហ៍នេះនឹងកើតជាចៅហ្វាយនៃនគរនៅលើផែនដី: « បពិត្រព្រះរាជា សូមអោយព្រះរាជបុត្រព្រះអង្គបានឡើងគ្រងរាជ្យតពីព្រះអយ្យកោរបស់ព្រះអង្គ។ព្រះអង្គនឹងតែងតាំងព្រះបុត្រារបស់ព្រះអង្គអោយគ្រប់គ្រងទួទាំងនគរ » (ទំនុកដំកើង ៤៥:១៦ អេសាយ ៣២:១,២)។
ពរជ័យអស់កល្បនៃកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីនិងកិច្ចព្រមព្រៀងសម្រាប់រាជាណាចក្រមួយនឹងសម្រេចកិច្ចព្រមព្រៀងអ័ប្រាហាំដែលនឹងប្រទានពរដល់គ្រប់សាសន៍។ ការសន្យារបស់ព្រះនឹងត្រូវបានបំពេញយ៉ាងពេញលេញ: « ដែលមានមូលដ្ឋានលើសេចក្ដីសង្ឃឹមឲ្យបានជីវិតគ្មានទីបញ្ចប់ ជាអ្វីដែលព្រះដែលមិនអាចកុហក បានសន្យាតាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ » (ទីតុស ១:២)។
3 – ហេតុអ្វីបានជាព្រះអនុញ្ញាតឲ្យមានការរងទុក្ខនិងអំពើអាក្រក់?
ដើម្បីអ្វី ?
ហេតុអ្វីបានជាព្រះអនុញ្ញាតឱ្យមានទុក្ខវេទនានិងអំពើអាក្រក់រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ?
« ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! តើឲ្យខ្ញុំស្រែកសុំលោកជួយដល់កាលណាទៅទើបលោកព្រមស្ដាប់? តើត្រូវឲ្យខ្ញុំសុំជំនួយដល់កាលណាទៀត ទើបលោកជួយខ្ញុំឲ្យរួចពីអំពើឃោរឃៅ? ហេតុអ្វីបានជាលោកឲ្យខ្ញុំឃើញអំពើខុសឆ្គងយ៉ាងនេះ? ហេតុអ្វីក៏លោកបណ្ដោយឲ្យមានការជិះជាន់សង្កត់សង្កិនដូច្នេះ? ហេតុអ្វីមានការបំផ្លាញនិងអំពើឃោរឃៅដូចនេះ? ហេតុអ្វីមានការឈ្លោះប្រកែកទាស់ទែងគ្នាច្រើនបែបនេះ? ច្បាប់គ្មានសុពលភាព ហើយគ្មានអ្នកណាប្រកាន់យុត្តិធម៌។ ព្រោះមនុស្សទុច្ចរិតព័ទ្ធជុំវិញមនុស្សសុចរិត ហេតុនេះហើយបានជាគ្មានយុត្តិធម៌ឡើយ។ »
(ហាបាគុក ១:២-៤)
« ខ្ញុំត្រឡប់មកគិតពិចារណាអំពីការសង្កត់សង្កិនទាំងប៉ុន្មានដែលកើតឡើងនៅក្រោមថ្ងៃ។ ខ្ញុំបានឃើញទឹកភ្នែករបស់ពួកអ្នកដែលរងការសង្កត់សង្កិន ហើយគ្មានអ្នកណាម្នាក់សម្រាលទុក្ខពួកគេឡើយ ព្រោះអស់អ្នកដែលសង្កត់សង្កិនជាអ្នកមានអំណាច។ ម្ល៉ោះហើយ គ្មានអ្នកណាម្នាក់សម្រាលទុក្ខពួកគេទេ។ (…) ក្នុងជីវិតអសារឥតការរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានឃើញអ្វីៗទាំងអស់។ ខ្ញុំបានឃើញមនុស្សសុចរិតដែលវិនាសទៅ ទោះជាគេប្រព្រឹត្តអំពើសុចរិតក៏ដោយ ហើយខ្ញុំបានឃើញមនុស្សទុច្ចរិតដែលរស់នៅយូរអង្វែង ទោះជាគេប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ក្ដី។ (…) ញុំបានឃើញអ្វីទាំងអស់នេះ ហើយខ្ញុំបានពិចារណាមើលអស់ទាំងកិច្ចការដែលបានត្រូវធ្វើនៅក្រោមថ្ងៃ។ ក្នុងអំឡុងពេលដែលមនុស្សបានត្រួតត្រាលើមនុស្ស នោះនាំឲ្យមានទុក្ខវេទនា។ (…) មានរឿងអសារឥតការ ខ្លះទៀតដែលកើតឡើងនៅផែនដី៖ មនុស្សសុចរិតខ្លះបានទទួលលទ្ធផល ហាក់ដូចជាពួកគេបានធ្វើអំពើទុច្ចរិត ហើយមនុស្សទុច្ចរិតខ្លះបានទទួលលទ្ធផល ហាក់ដូចជាពួកគេបានធ្វើអំពើសុចរិត។ ខ្ញុំចង់ប្រាប់ថា នេះក៏អសារឥតការដូចគ្នា។ (…) ខ្ញុំធ្លាប់ឃើញពួកអ្នកបម្រើជិះសេះ តែពួកអ្នកគ្រប់គ្រងបែរជាដើរដូចអ្នកបម្រើទៅវិញ”
(សាស្ដា ៤:១; ៧:១៥; ៨:៩,១៤; ១០:៧)
« ព្រោះអ្វីដែលព្រះបានបង្កើតនោះស្ថិតក្នុងសភាពអសារឥតការ មិនមែនដោយបំណងប្រាថ្នារបស់ពួកគេឡើយ តែដោយបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះវិញ ហើយលោកផ្ដល់សេចក្ដីសង្ឃឹមថា »
(រ៉ូម ៨:២០)
« ពេលដែលជួបទុក្ខលំបាក កុំឲ្យអ្នកណានិយាយថា៖ «ព្រះកំពុងល្បងលខ្ញុំ»។ ព្រោះគ្មានអ្នកណាអាចល្បងលព្រះដោយសេចក្ដីអាក្រក់ឡើយ ហើយព្រះក៏មិនល្បងលអ្នកណាដោយសេចក្ដីអាក្រក់ដែរ »
(យ៉ាកុប ១:១៣)
ហេតុអ្វីបានជាព្រះអនុញ្ញាតឱ្យមានទុក្ខវេទនានិងអំពើអាក្រក់រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ?
ពិរុទ្ធជនពិតប្រាកដក្នុងស្ថានភាពនេះគឺអារក្សសាតាំងដែលបានចែងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរថាជាអ្នកចោទប្រកាន់ (វិវរណៈ ១២: ៩) ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះបានមានបន្ទូលថាអារក្សគឺជាអ្នកកុហកហើយជាអ្នកសំឡាប់មនុស្សលោក (យ៉ូហាន ៨:៤៤) ។ មានការចោទប្រកាន់សំខាន់ពីរគឺៈ
១ – សំណួរអំពីអធិបតេយ្យរបស់ព្រះ។
២ – សំណួរអំពីសុចរិតភាពរបស់មនុស្។
នៅពេលមានការចោទប្រកាន់ធ្ងន់ធ្ងរវាត្រូវការពេលយូរដើម្បីធ្វើការវិនិច្ឆ័យចុងក្រោយ។ ទំនាយនៅដានីយ៉ែលជំពូកទី ៧ បង្ហាញពីស្ថានភាពនៅក្នុងតុលាការដែលពាក់ព័ន្ធនឹងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះដែលមានការវិនិច្ឆ័យ៖ “រួចខ្ញុំឃើញភ្លើងហូរចេញពីលោកមក ហើយមានទេវតា១.០០០រូបគុណនឹង១.០០០រូប កំពុងបម្រើលោក ថែមទាំងមានទេវតា១០.០០០រូបគុណនឹង១០.០០០រូប កំពុងឈរនៅចំពោះលោក។ ពេលនោះ មានការបើកសវនាការ ហើយសៀវភៅផ្សេងៗក៏បានត្រូវបើកឡើង។ (…) បន្ទាប់មក មានការបើកសវនាការ ហើយគេបានដកហូតអំណាចគ្រប់គ្រងរបស់ស្ដេចនោះ រួចបំផ្លាញគាត់ឲ្យវិនាសសាបសូន្យទៅ” (ដានីយ៉ែល ៧:១០,២៦)។ ដូចមានចែងទុកក្នុងគម្ពីរនេះថាព្រះជាម្ចាស់បានដកគាត់ចេញពីអារក្សនិងពីមនុស្សដែរ ការត្រួតត្រាផែនដី ដែលតែងតែជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ រូបភាពរបស់តុលាការនេះត្រូវបានបង្ហាញនៅក្នុងគម្ពីរអេសាយជំពូក ៤៣ ដែលមានចែងថាអ្នកដែលស្តាប់បង្គាប់ព្រះគឺជា«សាក្សី»របស់គាត់៖ « ព្រះយេហូវ៉ាប្រកាសថា៖ «អ្នករាល់គ្នាជាសាក្សីរបស់ខ្ញុំ ជាអ្នកបម្រើដែលខ្ញុំបានជ្រើសរើស ដើម្បីឲ្យអ្នកអាចស្គាល់ខ្ញុំនិងមានជំនឿលើខ្ញុំ ហើយយល់ថាគឺខ្ញុំជាបុគ្គលដដែល ឥតប្រែប្រួលឡើយ។ មុនខ្ញុំគ្មានព្រះណាទេ ហើយក្រោយខ្ញុំក៏គ្មានព្រះណាទៀតដែរ។ គឺខ្ញុំនេះហើយជាយេហូវ៉ា ក្រៅពីខ្ញុំគ្មានអ្នកសង្គ្រោះណាទៀតទេ» » (អេសាយ ៤៣:១០,១១)។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទក៏ត្រូវបានគេហៅថា“ សាក្សីស្មោះត្រង់” អំពីព្រះ (វិវរណៈ ១:៥)។
ទាក់ទងនឹងការចោទប្រកាន់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរទាំងពីរនេះព្រះយេហូវ៉ាបានអនុញ្ញាត ឲ្យ សាថាននិងមនុស្សជាតិមានពេលវេលាជាង ៦.០០០ ឆ្នាំដើម្បីបង្ហាញភស្ដុតាងរបស់ពួកគេពោលគឺថាតើពួកគេអាចគ្រប់គ្រងផែនដីដោយគ្មានអធិបតេយ្យរបស់ព្រះបានទេ។ យើងនៅចុងបញ្ចប់នៃបទពិសោធន៍នេះដែលការភូតកុហករបស់អារក្សត្រូវបានបង្ហាញឡើងដោយស្ថានភាពមហន្តរាយដែលមនុស្សជាតិរកឃើញដោយខ្លួនឯងនៅលើសេចក្តីអន្តរាយទាំងស្រុង (ម៉ាថាយ ២៤:២២)។ ការជំនុំជំរះនិងការបំផ្លាញនឹងកើតឡើងនៅគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង (ម៉ាថាយ ២៤:២១, ២៥:៣១-៤៦)។ ឥឡូវនេះសូមដោះស្រាយឱ្យកាន់តែច្បាស់ថែមទៀតជាមួយនឹងការចោទប្រកាន់ពីររបស់អារក្សគឺនៅក្នុងលោកុប្បត្ដិជំពូក ២ និង ៣ និងសៀវភៅយ៉ូបជំពូក ១ និង ២។
១ – សំណួរអំពីអធិបតេយ្យរបស់ព្រះ
សៀវភៅលោកុប្បត្ដិជំពូក ២ ប្រាប់យើងថាព្រះបានបង្កើតមនុស្សហើយដាក់គាត់នៅក្នុងសួន«អេដែន»។ អាដាមស្ថិតក្នុងស្ថានភាពល្អប្រសើរហើយមានសេរីភាពខ្ពស់ (យ៉ូហាន ៨:៣២) ។ ទោះយ៉ាងណាព្រះបានដាក់កម្រិតលើសេរីភាពនេះ៖ ដើមឈើ៖ « ព្រះយេហូវ៉ាបានដាក់បុរសនោះឲ្យរស់នៅក្នុងសួនអេដែន ដើម្បីគាត់អាចធ្វើការដាំដុះនិងថែទាំសួននោះ។+ ១៦ រួចមក ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់គាត់ថា៖«អ្នកអាចបរិភោគផ្លែពីដើមឈើទាំងអស់ក្នុងសួននេះបានតាមចិត្ត។+ ១៧ ប៉ុន្តែ អ្នកមិនត្រូវបរិភោគផ្លែពីដើមដែលនាំឲ្យស្គាល់ល្អស្គាល់អាក្រក់ឡើយ ព្រោះនៅថ្ងៃណាដែលអ្នកបរិភោគ អ្នកនឹងស្លាប់ជាមិនខាន» » (លោកុប្បត្ដិ ២:១៥-១៧)។ “ដើមឈើនៃចំណេះដឹងនៃការល្អនិងអាក្រក់” គ្រាន់តែជាការតំណាងជាក់ស្តែងនៃគំនិតអរូបីល្អនិងអាក្រក់។ ឥឡូវនេះដើមឈើពិតប្រាកដនេះដែនកំណត់បេតុងចំណេះដឹង « ល្អនិងអាក្រក់ » ។ ឥឡូវនេះព្រះបានដាក់កម្រិតរវាង « ល្អ » និងការគោរពគាត់និង « អាក្រក់ » ការមិនស្តាប់បង្គាប់។
វាច្បាស់ណាស់ថាបញ្ញត្ដិនេះមកពីព្រះមិនពិបាកទេ (ប្រៀបធៀបនឹងម៉ាថាយ ១១: ២៨-៣០ «ព្រោះនឹមខ្ញុំងាយហើយបន្ទុកខ្ញុំក៏ស្រាល» ហើយយ៉ូហានទី ១ ៥: ៣ «បញ្ញត្ដិទ្រង់មិនធ្ងន់ទេ» (បទបញ្ជារបស់ព្រះ))។ ដោយវិធីនេះអ្នកខ្លះបាននិយាយថា «ផ្លែឈើហាមឃាត់ » តំណាងឱ្យទំនាក់ទំនងផ្លូវភេទ៖ នេះជាការខុសព្រោះនៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានបទបញ្ជានេះអេវ៉ាមិនមានទេ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់នឹងមិនហាមឃាត់អ្វីដែលអ័ដាមមិនអាចដឹងបានឡើយ (ប្រៀបធៀបកាលប្បវត្តិនៃព្រឹត្តិការណ៍លោកុប្បត្តិ ២:១៥-១៧ (បញ្ជារបស់ព្រះ) ជាមួយ ២:១៨-២៥ (ការបង្កើតអេវ៉ា))។
ការល្បួងរបស់អារក្ស
« ពស់ ជាសត្វដែលចេះប្រុងប្រយ័ត្ន លើសអស់ទាំងសត្វព្រៃឯទៀតដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបង្កើត។ វាបានសួរស្ត្រីថា៖ «តើព្រះពិតជាមានប្រសាសន៍ថា អ្នកមិនត្រូវបរិភោគផ្លែពីដើមឈើទាំងអស់ក្នុងសួននេះមែនឬ?» ស្ត្រីក៏ឆ្លើយថា៖ «យើងអាចបរិភោគផ្លែពីដើមឈើទាំងអស់នៅក្នុងសួនបាន។ ប៉ុន្តែ ព្រះបានមានប្រសាសន៍អំពីផ្លែនៃដើមឈើមួយដែលនៅកណ្ដាលសួននេះថា៖ ‹អ្នកមិនត្រូវបរិភោគពីដើមនេះឡើយ ថែមទាំងកុំប៉ះពាល់ផង។ បើមិនដូច្នោះទេ អ្នកនឹងស្លាប់ជាមិនខាន›»។ ពេលនោះ ពស់បាននិយាយទៅកាន់ស្ត្រីថា៖ «អ្នកប្រាកដជាមិនស្លាប់ទេ។ ព្រោះព្រះជ្រាបថា នៅថ្ងៃណាដែលអ្នកបរិភោគផ្លែពីដើមនោះ ភ្នែកអ្នកនឹងត្រូវបំភ្លឺ ហើយអ្នកនឹងបានដូចព្រះដែរ គឺស្គាល់ល្អស្គាល់អាក្រក់»។ ដូច្នេះ ស្ត្រីបានសម្លឹងមើលដើមនោះ ហើយឃើញថាផ្លែពីដើមនោះគួរឲ្យចង់បរិភោគ ថែមទាំងគួរឲ្យទាក់ទាញភ្នែកទៀតផង នោះនាងក៏បេះយកមកបរិភោគ។ ក្រោយមក ពេលដែលនាងនៅជាមួយប្ដី នាងបានចែកឲ្យប្ដី ហើយគាត់ក៏បរិភោគទៅ » (លោកុប្បត្តិ ៣:១-៦)។
អធិបតេយ្យរបស់ព្រះត្រូវបានវាយប្រហារដោយអារក្ស។ សាតាំងបាននិយាយដោយបើកចំហថាព្រះបានដកហូតព័ត៌មានក្នុងគោលបំណងធ្វើបាបសត្វលោកថា៖ «ត្បិតព្រះស្គាល់» (ដែលបញ្ជាក់ថាអ័ដាមនិងអេវ៉ាមិនបានដឹងហើយថាវាកំពុងតែបង្កអន្តរាយដល់ពួកគេ)។ ទោះយ៉ាងណាព្រះតែងតែគ្រប់គ្រងស្ថានការណ៍។
ហេតុអ្វីបានជាសាតាំងនិយាយទៅកាន់អេវ៉ាជាជាងអ័ដាម? មានសេចក្តីចែងទុកមកថា: « ម្យ៉ាងទៀត អាដាមមិនបានត្រូវបោកបញ្ឆោតទេ តែស្ត្រីបានចាញ់បោកទាំងស្រុង ហើយបានធ្វើខុសនឹងបង្គាប់របស់ព្រះ » (ធីម៉ូថេទី ១ ២:១៤)។ ហេតុអ្វីបានជាអេវ៉ាត្រូវបានគេបោកបញ្ឆោត? ដោយសារគាត់នៅក្មេងរីឯអាដាមមានអាយុជាងសែសិបឆ្នាំ។ ដូច្នេះសាថានបានទាញយកប្រយោជន៍ពីបទពិសោធន៍ដ៏តូចរបស់អេវ៉ា។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយអ័ដាមដឹងពីអ្វីដែលគាត់កំពុងធ្វើគាត់បានសំរេចចិត្តធ្វើបាបដោយចេតនា។ ការចោទប្រកាន់ដំបូងរបស់អារក្សគឺជាការវាយប្រហារទៅលើអធិបតេយ្យរបស់ព្រះ (វិវរណៈ ៤:១១)។
ការវិនិច្ឆ័យនិងការសន្យារបស់ព្រះ
មិនយូរប៉ុន្មានមុនចុងបញ្ចប់នៃថ្ងៃនោះមុនពេលថ្ងៃលិចព្រះបានធ្វើការវិនិច្ឆ័យរបស់ទ្រង់ (លោកុប្បត្ដិ ៣:៨-១៩)។ មុនពេលវិនិច្ឆ័យព្រះយេហូវ៉ាបានសួរសំណួរមួយ។ នេះគឺជាចម្លើយ: « បុរសនោះក៏ឆ្លើយថា៖ «ស្ត្រីដែលលោកបានប្រគល់មកឲ្យខ្ញុំនោះ នាងបានឲ្យផ្លែពីដើមនោះមកខ្ញុំ ដូច្នេះ ខ្ញុំក៏បរិភោគទៅ»។ បន្ទាប់មក ព្រះយេហូវ៉ាបានសួរស្ត្រីថា៖«ម្ដេចក៏នាងធ្វើដូច្នេះ?»។ ស្ត្រីបានឆ្លើយតបថា៖ «សត្វពស់វាបានបញ្ឆោតខ្ញុំ ដូច្នេះ ខ្ញុំក៏បរិភោគទៅ» » (លោកុប្បត្តិ ៣:១២,១៣)។ ងពីរអាដាមនិងអេវ៉ាបានព្យាយាមបង្ហាញអំពីភាពត្រឹមត្រូវរបស់ពួកគេ។ នៅក្នុងលោកុប្បត្តិ ៣:១៤-១៩ យើងអាចអានការជំនុំជំរះរបស់ព្រះជាម្ចាស់រួមជាមួយការសន្យានៃការសម្រេចនៃគោលបំណងរបស់ព្រះអង្គថា៖ « ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យអ្នក និងស្ត្រី ក្លាយទៅជាសត្រូវនឹងគ្នា ព្រមទាំងពូជអ្នក និងពូជនាងដែរ។ ពូជនាងនឹងកិនក្បាលអ្នក ហើយអ្នកនឹងចឹកកែងជើងគាត់” (លោកុប្បត្ដិ ៣:១៥)។ តាមរយៈសេចក្ដីសន្យានេះព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ថាគោលបំណងរបស់លោកនឹងត្រូវបានសម្រេចហើយសាថានដែលជាមេកំណាចនឹងត្រូវបំផ្លាញចោល។ ចាប់ពីពេលនោះមកបាបបានចូលមកក្នុងពិភពលោកក៏ដូចជាលទ្ធផលសំខាន់គឺសេចក្ដីស្លាប់៖ « ម្ល៉ោះហើយ ភាពខុសឆ្គង បានចូលក្នុងពិភពលោកតាមរយៈបុរសតែម្នាក់ ហើយសេចក្ដីស្លាប់បានចូលមកតាមរយៈភាពខុសឆ្គង នោះសេចក្ដីស្លាប់បានឆ្លងរាលដាលដល់មនុស្សទាំងអស់ ពីព្រោះពួកគេទាំងអស់គ្នាជាអ្នកធ្វើខុស” (រ៉ូម ៥:១២)។
២ – សំណួរអំពីសុចរិតភាពរបស់មនុស្
អារក្សបាននិយាយថាវាមានគុណវិបត្តិនៅក្នុងធម្មជាតិរបស់មនុស្ស។ នេះគឺជាការចោទប្រកាន់របស់អារក្សប្រឆាំងនឹងភាពស្មោះត្រង់របស់យ៉ូប:
« បន្ទាប់មក ព្រះយេហូវ៉ាសួរសាថានថា៖ «តើអ្នកទើបមកពីណា?»។ សាថានតបទៅព្រះយេហូវ៉ាវិញថា៖ «ទើបតែមកពីដើរពិនិត្យមើលស្ថានភាពនៅផែនដី»។ ព្រះយេហូវ៉ាសួរសាថានទៀតថា៖ «តើអ្នកបានសង្កេតមើលយ៉ូបជាអ្នកបម្រើរបស់ខ្ញុំឬទេ? នៅផែនដី គ្មានមនុស្សណាម្នាក់ដូចគាត់ឡើយ។ គាត់ជាមនុស្សសុចរិតដែលមានចិត្តស្មោះឥតងាករេ និងជាអ្នកកោតខ្លាចព្រះ ហើយគាត់មិនព្រមធ្វើអំពើអាក្រក់ទេ»។ ឮដូច្នេះ សាថានតបទៅព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «ការដែលយ៉ូបកោតខ្លាចព្រះ តើមិនមែនដោយសារគាត់បានទទួលប្រយោជន៍ទេឬ? តើលោកមិនបានដាក់របងការពារគាត់ និងក្រុមគ្រួសារគាត់ ព្រមទាំងការពារអ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់មានទេឬ? ទោះជាគាត់ធ្វើកិច្ចការណាក៏ដោយ លោកតែងឲ្យពរគាត់ជានិច្ច ហើយហ្វូងសត្វរបស់គាត់ក៏កើនឡើងយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកនៅក្នុងស្រុកដែរ។ ប៉ុន្តែ បើលោកសាកធ្វើឲ្យគាត់បាត់បង់អ្វីៗទាំងអស់ នោះគាត់ច្បាស់ជានឹងប្រមាថលោកនៅចំពោះមុខលោកជាមិនខាន»។ ព្រះយេហូវ៉ាក៏មានប្រសាសន៍ទៅសាថានថា៖ «មើល! អ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់មាន គឺនៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់អ្នកហើយ។ ប៉ុន្តែ អ្នកមិនត្រូវប៉ះពាល់រូបកាយគាត់ជាដាច់ខាត!»។ ដូច្នេះ សាថានក៏ចាកចេញពីព្រះយេហូវ៉ាទៅ។ (…) បន្ទាប់មក ព្រះយេហូវ៉ាសួរសាថានថា៖ «តើអ្នកទើបមកពីណា?»។ សាថានតបទៅព្រះយេហូវ៉ាវិញថា៖ «ទើបតែមកពីដើរពិនិត្យមើលស្ថានភាពនៅផែនដី»។ ព្រះយេហូវ៉ាសួរសាថានទៀតថា៖ «តើអ្នកបានសង្កេតមើលយ៉ូបជាអ្នកបម្រើរបស់ខ្ញុំឬទេ? នៅផែនដី គ្មានមនុស្សណាម្នាក់ដូចគាត់ឡើយ។ គាត់ជាមនុស្សសុចរិតដែលមានចិត្តស្មោះឥតងាករេ និងជាអ្នកកោតខ្លាចព្រះ ហើយគាត់មិនព្រមធ្វើអំពើអាក្រក់ទេ។ ទោះជាអ្នកព្យាយាមជំរុញខ្ញុំឲ្យបំផ្លាញជីវិតគាត់ ដោយគ្មានមូលហេតុក៏ដោយ គាត់នៅតែមានចិត្តស្មោះឥតងាករេចំពោះខ្ញុំជានិច្ច»។ សាថានឆ្លើយទៅព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «មនុស្សគ្រប់គ្នារមែងស្រឡាញ់ជីវិតខ្លួន។ មនុស្សនឹងសុខចិត្តលះបង់អ្វីៗទាំងអស់ ដើម្បីរក្សាជីវិត ខ្លួន។ ប៉ុន្តែ បើលោកសាកបៀតបៀនរូបកាយរបស់គាត់ នោះគាត់ច្បាស់ជានឹងប្រមាថលោកនៅចំពោះមុខលោកជាមិនខាន»។ ព្រះយេហូវ៉ាក៏មានប្រសាសន៍ទៅសាថានថា៖ «មើល! គាត់នៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់អ្នកហើយ! ប៉ុន្តែ អ្នកមិនត្រូវសម្លាប់គាត់ជាដាច់ខាត!» » (ការងារ ១:៧-១២; ២:២-៦)។
កំហុសរបស់មនុស្សយោងទៅតាមអារក្សសាតាំងគឺថាគាត់បម្រើព្រះមិនមែនដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះគាត់ទេតែដោយសារតែផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួននិងឱកាសនិយម។ ស្ថិតក្រោមសម្ពាធដោយសារការបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិនិងការភ័យខ្លាចនៃការស្លាប់នៅតែយោងទៅតាមអារក្សសាតាំងដែលជាមនុស្សមិនអាចរក្សាភាពស្មោះត្រង់នឹងព្រះបានទេ។ ប៉ុន្តែយ៉ូបបានបង្ហាញថាសាតាំងគឺជាអ្នកកុហក: យ៉ូបបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់គាត់បាត់បង់កូន ១០ នាក់ហើយគាត់ស្ទើរតែស្លាប់ដោយសារជំងឺ (គណនីការងារ ១ និង ២)។ មិត្ដក្លែងក្លាយបីនាក់បានធ្វើទារុណកម្មយ៉ូបខាងផ្លូវចិត្តដោយនិយាយថាទុក្ខវេទនាទាំងអស់របស់គាត់គឺមកពីអំពើបាបលាក់កំបាំងហើយដូច្នេះព្រះបានដាក់ទោសគាត់ពីកំហុសនិងអំពើអាក្រក់របស់គាត់។ ទោះយ៉ាងណាយ៉ូបមិនបានបោះបង់ចោលភាពស្មោះត្រង់របស់គាត់ទេហើយបានឆ្លើយតបថា « ខ្ញុំគ្មានថ្ងៃទទួលស្គាល់ថាសម្ដីរបស់ពួកអ្នកគឺត្រឹមត្រូវឡើយ! រហូតដល់ថ្ងៃស្លាប់ ខ្ញុំនឹងមិនព្រមឲ្យអ្វីណាមកធ្វើឲ្យខ្ញុំលែងមានចិត្តស្មោះឥត ងាករេចំពោះព្រះជាដាច់ខាត! » (ការងារ ២៧:៥)។
ទោះយ៉ាងណាការបរាជ័យដ៏សំខាន់បំផុតរបស់អារក្សទាក់ទងនឹងភាពស្មោះត្រង់របស់មនុស្សគឺជ័យជំនះរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទដែលបានស្តាប់បង្គាប់ព្រះរហូតដល់ស្លាប់៖ « មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ ពេលដែលលោកជាមនុស្ស លោកបានបន្ទាបខ្លួន ហើយចុះចូលស្ដាប់បង្គាប់រហូតដល់ត្រូវស្លាប់ គឺស្លាប់លើបង្គោលទារុណកម្ » (ភីលីព ២:៨)។ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទតាមរយៈភាពស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់បានប្រទានជ័យជំនះខាងវិញ្ញាណដ៏ថ្លៃថ្លាដល់ព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ដែលជាមូលហេតុដែលទ្រង់បានទទួលរង្វាន់៖ « ដោយហេតុនេះ ព្រះបានលើកតម្កើងលោកឲ្យមានឋានៈខ្ពស់ជាងមុន ហើយដោយក្ដីសប្បុរសព្រះក៏ឲ្យនាមដល់លោក ជានាមដែលប្រសើរជាងនាមឯទៀតទាំងអស់ ដើម្បីឲ្យអ្នកនៅស្ថានសួគ៌ អ្នកនៅផែនដី និងអ្នកនៅក្រោមដី លុតជង្គង់ដោយសារនាមលោកយេស៊ូ។ ហើយមនុស្សគ្រប់រូបត្រូវប្រកាសទទួលស្គាល់ជាសាធារណៈថា លោកយេស៊ូគ្រិស្តជាម្ចាស់+ ដើម្បីសរសើរតម្កើងព្រះដែលជាបិតា » (ភីលីព ២:៩-១១)។
នៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីកូនប្រុសខ្ជះខ្ជាយព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទផ្តល់ឱ្យយើងនូវការយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់អំពីរបៀបដែលព្រះវរបិតាសម្តែងនៅពេលដែលសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានគេសួរជាបណ្តោះអាសន្ន (លូកា ១៥:១១-២៤)។ កូនប្រុសបានសុំឪពុកពីមរតករបស់គាត់ហើយចាកចេញពីផ្ទះ។ ឪពុកបានអនុញ្ញាតឱ្យកូនប្រុសពេញវ័យរបស់គាត់ធ្វើការសម្រេចចិត្តនេះប៉ុន្តែក៏ត្រូវទទួលខុសត្រូវផងដែរ។ ដូចគ្នានេះដែរអាដាមបានប្រើជម្រើសឥតគិតថ្លៃរបស់គាត់ប៉ុន្តែក៏ទទួលរងនូវផលវិបាកផងដែរ។ ដែលនាំយើងទៅសំណួរបន្ទាប់ទាក់ទងនឹងការរងទុក្ខរបស់មនុស្សលោក។
មូលហេតុនៃការរងទុក្ខ
ការរងទុក្ខគឺជាលទ្ធផលនៃកត្តាចំបង បួន
១ – អារក្សគឺជាអ្នកដែលបណ្តាលឱ្យរងទុក្ខវេទនា (ប៉ុន្តែមិនមែនជានិច្ចទេ) (យ៉ូប ១:៧-១២, ២:១-៦)។ យោងទៅតាមព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទសាតាំងគឺជាអ្នកគ្រប់គ្រងពិភពលោកនេះ « ឥឡូវពិភពលោកនេះកំពុងទទួលការវិនិច្ឆ័យ ហើយអ្នកគ្រប់គ្រងពិភពលោកនេះ នឹងត្រូវបណ្ដេញចោល » (យ៉ូហាន ១២:៣១; យ៉ូហានទី ១ ៥:១៩)។ នេះជាមូលហេតុដែលមនុស្សជាតិទាំងមូលមិនសប្បាយចិត្ត៖ « ព្រោះយើងដឹងថា អ្វីៗទាំងឡាយដែលព្រះបានបង្កើត ក៏ថ្ងូរនិងឈឺចាប់ជាមួយគ្នាឥតឈប់ រហូតដល់ឥឡូវនេះ » (រ៉ូម ៨:២២)។
២ – ការរងទុក្ខគឺជាលទ្ធផលនៃស្ថានភាពបាបរបស់យើងដែលនាំឱ្យយើងមានអាយុចាស់ជរាជំងឺនិងសេចក្ដីស្លាប់៖ « ម្ល៉ោះហើយ ភាពខុសឆ្គង បានចូលក្នុងពិភពលោកតាមរយៈបុរសតែម្នាក់ ហើយសេចក្ដីស្លាប់បានចូលមកតាមរយៈភាពខុសឆ្គង នោះសេចក្ដីស្លាប់បានឆ្លងរាលដាលដល់មនុស្សទាំងអស់ ពីព្រោះពួកគេទាំងអស់គ្នាជាអ្នកធ្វើខុស។ (…) ចំពោះប្រាក់ឈ្នួលដែលអំពើបាបបានបង់នោះគឺជាសេចក្តីស្លាប់ហើយ” (រ៉ូម ៥:១២; ៦:២៣)។
៣- ការរងទុក្ខអាចជាលទ្ធផលនៃការសម្រេចចិត្តមិនល្អ (លើផ្នែករបស់យើងឬរបស់មនុស្សដទៃទៀត)៖ « ព្រោះការល្អដែលខ្ញុំចង់ធ្វើ ខ្ញុំមិនធ្វើទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំមានទម្លាប់ធ្វើការអាក្រក់ដែលខ្ញុំមិនចង់ធ្វើវិញ » (ចោទិយកថា ៣២:៥; រ៉ូម ៧:១៩)។ ការរងទុក្ខមិនមែនជាលទ្ធផលនៃ « ច្បាប់កម្មផល » ទេ។ នេះជាអ្វីដែលយើងអាចអានបាននៅក្នុងយ៉ូហានជំពូក ៩៖ “កាលដែលលោកយេស៊ូកំពុងធ្វើដំណើរ នោះលោកឃើញបុរសម្នាក់ដែលងងឹតភ្នែកតាំងពីកំណើត។ ពួកអ្នកកាន់តាមក៏សួរលោកថា៖«រ៉ាប៊ី*+ តើបុរសនេះងងឹតភ្នែកពីកំណើត ដោយសារគាត់បានធ្វើខុស ឬក៏ដោយសារឪពុកម្ដាយរបស់គាត់បានធ្វើខុស?»។ លោកយេស៊ូឆ្លើយថា៖ «បុរសនេះមិនបានធ្វើខុសទេ ហើយឪពុកម្ដាយរបស់គាត់ក៏មិនបានធ្វើខុសដែរ ប៉ុន្តែគឺដើម្បីឲ្យមនុស្សអាចឃើញកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ » (យ៉ូហាន ៩:១-៣)។ « ស្នាដៃរបស់ព្រះ » ក្នុងករណីរបស់គាត់នឹងជាអព្ភូតហេតុដើម្បីព្យាបាលបុរសពិការភ្នែក។
៤- ការរងទុក្ខអាចជាលទ្ធផលនៃ“ពេលវេលានិងព្រឹត្តិការណ៍ដែលមិនបានមើលឃើញទុកជាមុន” ដែលបណ្តាលឱ្យមនុស្សស្ថិតនៅកន្លែងខុសនៅពេលខុស៖ “ខ្ញុំបានឃើញអ្វីមួយទៀតនៅក្រោមថ្ងៃគឺ អ្នកដែលរត់លឿនមិនតែងតែឈ្នះក្នុងការប្រណាំងទេ ហើយអ្នកដែលពូកែច្បាំងក៏មិនតែងតែច្បាំងឈ្នះជានិច្ចដែរ។ រីឯមនុស្សមានប្រាជ្ញាមិនតែងតែមានអាហារបរិភោគទេ ហើយមនុស្សឈ្លាសវៃក៏មិនតែងតែមានទ្រព្យសម្បត្តិដែរ។ ចំណែកអស់អ្នកដែលមានចំណេះក៏មិនបានជោគជ័យគ្រប់ពេលដែរ ពីព្រោះមនុស្សទាំងអស់អាចជួបហេតុការណ៍ដែលមិនបានរំពឹងទុក នៅពេលដែលពួកគេមិននឹកស្មានដល់។ ព្រោះមនុស្សមិនដឹងថាពេលណានឹងដល់វេលារបស់ខ្លួនទេ។ មនុស្សអាចជួបអន្តរាយ ក្នុងមួយរំពេច ដូចត្រីជាប់ក្នុងសំណាញ់ និងដូចសត្វស្លាបជាប់អន្ទាក់ » (សាស្ដា ៩:១១,១២)។
នេះជាអ្វីដែលព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានមានបន្ទូលអំពីព្រឹត្តិការណ៍សោកនាដកម្មពីរដែលបានបណ្តាល ឲ្យ មនុស្សស្លាប់ជាច្រើន៖ « នៅពេលនោះដែរ មានអ្នកខ្លះនៅទីនោះជម្រាបលោកថា ពីឡាតបានសម្លាប់អ្នកស្រុកកាលីឡេដែលកំពុងជូនគ្រឿងបូជា។ ដូច្នេះ លោកតបទៅពួកគេថា៖ «តើអ្នករាល់គ្នាគិតថា អ្នកស្រុកកាលីឡេទាំងនោះរងគ្រោះ ដោយសារពួកគេបានប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងច្រើនជាងអ្នកស្រុកកាលីឡេឯទៀតឬ? ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា គឺមិនមែនដូច្នោះទេ។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើអ្នកមិនប្រែចិត្តទេ អ្នកទាំងអស់គ្នានឹងត្រូវបំផ្លាញចោលដូចអ្នកទាំងនោះដែរ។ រីឯមនុស្ស១៨នាក់ដែលស្លាប់ដោយសារប៉មនៅស៊ីឡូមបានរលំលើពួកគេ តើអ្នករាល់គ្នាគិតថាពួកគេបានប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងច្រើនជាងមនុស្សឯទៀតនៅក្រុងយេរូសាឡិមឬ? ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា គឺមិនមែនដូច្នោះទេ។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើអ្នកមិនប្រែចិត្តទេ អ្នកទាំងអស់គ្នានឹងត្រូវបំផ្លាញចោលដូចអ្នកទាំងនោះដែរ»” (លូកា ១៣:១-៥)។ ព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដមិនបានផ្ដល់យោបល់ថាមនុស្សដែលរងគ្រោះថ្នាក់ដោយសារគ្រោះមហន្តរាយឬគ្រោះមហន្ដរាយធម្មជាតិបានធ្វើបាបច្រើនជាងអ្នកឯទៀតឬសូម្បីតែព្រះដែល បណ្ដាលឲ្យមាន ព្រឹត្តិការណ៍បែបនេះដាក់ទោសមនុស្សមានបាបក៏ដោយ។ មិនថាវាជាជំងឺគ្រោះថ្នាក់ឬគ្រោះមហន្តរាយធម្មជាតិទេ វាមិនមែនជាព្រះដែលបង្កើតពួកគេទេហើយអ្នកដែលរងគ្រោះដោយសារវាមិនបានប្រព្រឹត្តិកំហុសច្រើនជាងអ្នកដទៃឡើយ។
ព្រះនឹងបំបាត់ចោលនូវទុក្ខវេទនាទាំងអស់នេះ៖ « ចមក ខ្ញុំឮសំឡេងមួយបន្លឺយ៉ាងខ្លាំងចេញពីបល្ល័ង្កមកថា៖ «មើល! ត្រសាលរបស់ព្រះនៅជាមួយនឹងមនុស្សជាតិ ហើយលោកនឹងអាស្រ័យនៅជាមួយនឹងពួកគេ ឯពួកគេនឹងធ្វើជារាស្ដ្ររបស់លោក។ ព្រះនឹងនៅជាមួយនឹងពួកគេដោយខ្លួនលោកផ្ទាល់។ លោកនឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែកចេញពីភ្នែករបស់ពួកគេ ហើយសេចក្ដីស្លាប់នឹងលែងមានទៀត ទុក្ខព្រួយ ការស្រែកយំ និងការឈឺចាប់ ក៏នឹងលែងមានទៀតដែរ។ អ្វីៗដែលធ្លាប់កើតឡើងពីមុន នោះបានកន្លងបាត់អស់ហើយ» » (វិវរណះ ២១:៣,៤)។
ជម្រើសវាសនានិងឥតគិតថ្លៃ
« វាសនា » មិនមែនជាការបង្រៀនព្រះគម្ពីរទេ។ យើងមិនត្រូវបាន“ រៀបចំកម្មវិធី” ដើម្បីធ្វើល្អឬអាក្រក់នោះទេប៉ុន្តែយោងទៅតាម“ ជំរើសសេរី” យើងជ្រើសរើសធ្វើល្អឬអាក្រក់ (ចោទិយកថា ៣០:១៥)។ ទស្សនៈនៃជោគវាសនានេះទាក់ទងយ៉ាងជិតស្និទ្ធនឹងគំនិតដែលមនុស្សជាច្រើនមានអំពីសមត្ថភាពរបស់ព្រះដើម្បីដឹងអំពីអនាគត។ យើងនឹងឃើញរបៀបដែលព្រះប្រើសមត្ថភាពរបស់លោកដើម្បីដឹងអំពីអនាគត។ យើងនឹងឃើញពីព្រះគម្ពីរថាព្រះប្រើវាតាមរបៀបដែលអាចជ្រើសរើសបាននិងចាំបាច់តាមរយះឧទាហរណ៍ក្នុងព្រះគម្ពីរ។
ព្រះប្រើសមត្ថភាពរបស់គាត់ដើម្បីដឹងពីអនាគតតាមរបៀបដែលចាំបាច់និងជ្រើសរើស
តើព្រះដឹងថាអ័ដាមនឹងធ្វើបាបទេ? យោងទៅតាមបរិបទនៃលោកុប្បត្តិ ២ និង ៣ ទេ។ ព្រះមិនបញ្ជាទេដោយដឹងជាមុនថាវានឹងមិនគោរពតាម។ នេះផ្ទុយពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់គាត់ហើយបទបញ្ជានេះរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនពិបាកទេ (យ៉ូហានទី ១ ៤:៨ ៥:៣)។ នេះជាឧទាហរណ៍ពីរក្នុងគម្ពីរដែលបង្ហាញថាព្រះប្រើសមត្ថភាពរបស់លោកដើម្បីដឹងអំពីអនាគតតាមរបៀបដែលអាចជ្រើសរើសបាននិងចាំបាច់។ ប៉ុន្តែក៏ថាគាត់តែងតែប្រើសមត្ថភាពនេះសម្រាប់គោលបំណងជាក់លាក់។
សូមយកគំរូពីអាប្រាហាំ។ នៅក្នុងលោកុប្បត្តិ ២២:១-១៤ ព្រះបានសុំអាប្រាហាំបូជាអ៊ីសាកជាកូនប្រុសរបស់គាត់។ តើព្រះបានជ្រាបជាមុនទេថាអាប្រាហាំនឹងស្តាប់បង្គាប់? អាស្រ័យលើបរិបទភ្លាមៗនៃរឿងទេ។ ទីបំផុតព្រះបានប្រាប់អ័ប្រាហាំកុំ ឲ្យ ធ្វើវា៖ « ទេវតាបាននិយាយថា៖ «កុំសម្លាប់កូននោះឡើយ កុំធ្វើអ្វីដល់គាត់ឲ្យសោះ! ឥឡូវ ខ្ញុំដឹងថាអ្នកពិតជាគោរពកោតខ្លាចព្រះមែន ព្រោះអ្នកមិនបានបដិសេធទេ តែបានប្រគល់កូនតែមួយរបស់អ្នកឲ្យខ្ញុំ» » (លោកុប្បត្ដិ ២២:១២) ។ វាត្រូវបានសរសេរថា « ឥឡូវនេះខ្ញុំពិតជាដឹងថាអ្នកកោតខ្លាចព្រះ » ។ ឃ្លា « ឥឡូវនេះ » បង្ហាញថាព្រះមិនបានដឹងថាតើអ័ប្រាហាំនឹងធ្វើតាមសំណូមពរនេះដល់ទីបញ្ចប់ឬអត់។
ឧទាហរណ៍ទី ២ ទាក់ទងនឹងការបំផ្លាញទីក្រុងសូដុំមនិងកូម៉ូរ៉ា។ ការពិតដែលថាព្រះជាម្ចាស់បញ្ជូនទេវតាពីររូបទៅមើលស្ថានភាពអាក្រក់បង្ហាញជាថ្មីម្តងទៀតថាដំបូងគាត់មិនមានភស្ដុតាងទាំងអស់ដើម្បីធ្វើការសម្រេចចិត្តទេហើយក្នុងករណីនេះគាត់បានប្រើសមត្ថភាពរបស់គាត់ដើម្បីដឹងតាមរយៈទេវតាពីរ (លោកុប្បត្តិ ១៨៖២០,២១)។
បើយើងអានសៀវភៅទំនាយក្នុងគម្ពីរផ្សេងៗយើងនឹងឃើញថាព្រះនៅតែប្រើសមត្ថភាពរបស់លោកដើម្បីដឹងអំពីអនាគតសម្រាប់គោលបំណងជាក់លាក់មួយ។ ឧទាហរណ៍នៅពេលរេបិកាមានផ្ទៃពោះជាមួយកូនភ្លោះបញ្ហាបានដឹងថាតើកូនមួយណាក្នុងចំណោមកូនទាំងពីរនឹងក្លាយជាជីដូនជីតារបស់ប្រជាជាតិដែលព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើស (លោកុប្បត្ដិ ២៥:២១-២៦)។ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើការសង្កេតតាមបែបហ្សែនអេសាវនិងយ៉ាកុប (ទោះបីជាវាមិនមែនជាពន្ធុដែលគ្រប់គ្រងឥរិយាបថនាពេលអនាគតក៏ដោយ) ហើយបន្ទាប់មកព្រះបានមើលទៅអនាគតដើម្បីដឹងថាបុរសប្រភេទណាដែលពួកគេនឹងក្លាយជា: « ភ្នែកលោកបានឃើញខ្ញុំហើយ កាលដែលខ្ញុំមិនទាន់ចេញជារូបរាងនៅឡើយ។ លោកបានកត់អវយវៈទាំងអស់នៃរូបកាយខ្ញុំទុកក្នុងសៀវភៅរបស់លោក។ លោកថែមទាំងកត់ពេលវេលាដែលអវយវៈនីមួយៗបានលូតលាស់ផង គឺមុនដែលសរីរាង្គណាមួយបានដុះចេញមកទៅទៀត” (ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៦)។ ផ្អែកលើចំណេះដឹងនេះព្រះបានជ្រើសរើស (រ៉ូម ៩: ១០-១៣; កិច្ចការ ១:២៤-២៦ “ឱព្រះអម្ចាស់អើយទ្រង់ជ្រាបពីចិត្តរបស់មនុស្សទាំងអស់”)។
តើព្រះការពារយើងទេ?
មុននឹងយល់ពីគំនិតរបស់ព្រះលើប្រធានបទនៃការការពារព្រះ យើងត្រូវពិចារណាលើចំណុចសំខាន់ៗក្នុងគម្ពីរចំនួន ៣ (កូរិនថូសទី ១ ២:១៦)៖
១ – ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានបង្ហាញថាជីវិតបច្ចុប្បន្នដែលបញ្ចប់ដោយសេចក្តីស្លាប់មានតម្លៃជាបណ្តោះអាសន្នសម្រាប់មនុស្សទាំងអស់ (យ៉ូហាន ១១:១១ (មរណភាពរបស់ឡាសារត្រូវបានពិពណ៌នាថាជា“ ដំណេក”)។ លើសពីនេះទៀតព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានបង្ហាញថាអ្វីដែលសំខាន់គឺក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ច (ម៉ាថាយ ១០:៣៩) ។ សាវ័កប៉ុលបានបង្ហាញថា“ ជីវិតពិត” ផ្តោតលើក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ច (ធីម៉ូថេទី ១ ៦:១៩)។
នៅពេលយើងអានសៀវភៅកិច្ចការយើងឃើញថាពេលខ្លះព្រះជាម្ចាស់មិនការពារអ្នកបំរើរបស់ព្រះអង្គអោយរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់ទេក្នុងករណីរបស់យ៉ាកុបនិងស្ទេផាន (កិច្ចការ ៧:៥៤-៦០; ១២:២)។ ក្នុងករណីផ្សេងទៀតព្រះបានសម្រេចការពារអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់។ ឧទាហរណ៍បន្ទាប់ពីការស្លាប់របស់សាវ័កយ៉ាកុបព្រះបានសម្រេចចិត្តការពារសាវ័កពេត្រុសពីការស្លាប់ដែលស្រដៀងនឹងគេ (កិច្ចការ ១២:៦-១១) ។ និយាយជាទូទៅក្នុងបរិបទព្រះគម្ពីរការការពារអ្នកបម្រើព្រះច្រើនតែទាក់ទងនឹងគោលបំណងរបស់គាត់។ ឧទាហរណ៍ការការពាររបស់សាវ័កប៉ូលមានគោលបំណងខ្ពស់ជាងនេះគឺគាត់ត្រូវផ្សព្វផ្សាយដល់ស្ដេច (កិច្ចការ ២៧:២៣,២៤; ៩:១៥,១៦)។
២ -យើងត្រូវដាក់សំណួរនេះអំពីការការពារព្រះនៅក្នុងបរិបទនៃ«ការចោទប្រកាន់គ»ទាំងពីររបស់សាតាំងហើយជាពិសេសនៅក្នុងសុន្ទរកថាដែលទាក់ទងនឹងយ៉ូប៖ “តើលោកមិនបានដាក់របងការពារគាត់ និងក្រុមគ្រួសារគាត់ ព្រមទាំងការពារអ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់មានទេឬ? ទោះជាគាត់ធ្វើកិច្ចការណាក៏ដោយ លោកតែងឲ្យពរគាត់ជានិច្ច ហើយហ្វូងសត្វរបស់គាត់ក៏កើនឡើងយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកនៅក្នុងស្រុកដែរ » (យ៉ូប ១:១០)។ ដើម្បីឆ្លើយសំនួរនៃភាពស្មោះត្រង់ព្រះជាម្ចាស់បានសំរេចចិត្តដកការការពាររបស់គាត់ចេញពីយ៉ូបប៉ុន្តែក៏ចេញពីមនុស្សជាតិទាំងអស់ដែរ។ មិនយូរប៉ុន្មានមុនពេលដែលគាត់ទទួលមរណភាពព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានដកស្រង់ទំនុកដំកើង ២២:១ បានបង្ហាញថាព្រះជាម្ចាស់បានដកការការពារទាំងអស់ចេញពីគាត់ដែលជាលទ្ធផលការសោយទិវង្គតរបស់ទ្រង់ជាយញ្ញបូជា (យ៉ូហាន ៣:១៦ ម៉ាថាយ ២៧:៤៦)។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយទាក់ទងនឹងមនុស្សជាតិទាំងមូលអវត្តមាននៃការការពារដ៏ទេវភាពនេះគឺមិនមានចំនួនសរុបនោះទេព្រោះដូចជាព្រះហាមឃាត់អារក្សដើម្បីសម្លាប់យ៉ូបវាច្បាស់ណាស់ថាវាដូចគ្នាសម្រាប់មនុស្សជាតិទាំងអស់ដែរ (ប្រៀបធៀបជាមួយម៉ាថាយ ២៤:២២)។
៣ – យើងបានឃើញខាងលើថាការរងទុក្ខអាចជាលទ្ធផលនៃ“ ពេលវេលានិងព្រឹត្តិការណ៍ដែលមិនបានមើលឃើញទុកជាមុន” ដែលមានន័យថាមនុស្សអាចរកឃើញខ្លួនឯងនៅពេលវេលាខុសកន្លែងដែលមិនត្រឹមត្រូវ (សាស្ដា ៩:១១,១២) ។ ដូច្នេះមនុស្សជាទូទៅមិនត្រូវបានការពារពីផលវិបាកនៃជំរើសដែលត្រូវបានបង្កើតដំបូងដោយអ័ដាមទេ។ មនុស្សប្រុសមានអាយុឈឺហើយស្លាប់ (រ៉ូម ៥:១២)។ គាត់អាចជាជនរងគ្រោះនៃគ្រោះថ្នាក់ឬគ្រោះមហន្តរាយធម្មជាតិ (រ៉ូម ៨:២០; សៀវភៅសាស្ដាមានការពិពណ៌នាយ៉ាងល្អិតល្អន់អំពីភាពឥតប្រយោជន៍នៃជីវិតបច្ចុប្បន្នដែលជៀសមិនរួចនាំទៅរកការស្លាប់៖ “អ្នកទូន្មានពោលថា៖ «អ្វីៗទាំងអស់សុទ្ធតែអសារឥតការ! សុទ្ធតែអសារឥតការ! សុទ្ធតែអសារឥតការ!» » (សាស្ដា ១:២)។
ម្យ៉ាងទៀតព្រះមិនការពារមនុស្សពីផលវិបាកនៃការសម្រេចចិត្តមិនល្អរបស់ពួកគេទេ៖ « កុំច្រឡំឡើយ បញ្ឆោតព្រះមិនបានទេ។ ព្រោះមនុស្សទទួលផលតាមតែអ្វីដែលគេសាបព្រោះ។ ពីព្រោះអ្នកណាដែលសាបព្រោះដោយគិតអំពីសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នានៃរូបកាយ អ្នកនោះនឹងទទួលផលជាសេចក្ដីហិនវិនាសពីរូបកាយ។ ប៉ុន្តែ អ្នកណាដែលសាបព្រោះដោយគិតអំពីឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះ អ្នកនោះនឹងទទួលផលជាជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ពីឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះ » (កាឡាទី ៦:៧,៨)។ ប្រសិនបើព្រះបានទុកឱ្យមនុស្សជាតិនៅក្នុងភាពឥតប្រយោជន៍អស់រយៈពេលជាយូរមកហើយវាអនុញ្ញាតឱ្យយើងយល់ថាគាត់បានដកការការពាររបស់គាត់ពីផលវិបាកនៃស្ថានភាពបាបរបស់យើង។ ពិតណាស់ស្ថានភាពដ៏គ្រោះថ្នាក់នេះសម្រាប់មនុស្សជាតិទាំងអស់នឹងមានលក្ខណៈបណ្តោះអាសន្ន (រ៉ូម ៨:២១)។ បន្ទាប់ពីដំណោះស្រាយនៃការចោទប្រកាន់របស់អារក្សមនុស្សជាតិនឹងទទួលបានការការពារប្រកបដោយសេចក្តីមេត្តាពីព្រះនៅលើផែនដី (ទំនុកដំកើង ៩១:១០-១២)។
តើនេះមានន័យថាបច្ចុប្បន្ននេះយើងលែងត្រូវបានការពារដោយព្រះទៀតហើយឬ? ការការពារដែលព្រះប្រទានដល់យើងគឺជាអនាគតដ៏អស់កល្បរបស់យើងបើនិយាយអំពីសេចក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ចបើយើងស៊ូទ្រាំរហូតដល់ទីបញ្ចប់ (ម៉ាថាយ ២៤:១៣ យ៉ូហាន ៥:២៨,២៩ កិច្ចការ ២៤:១៥; វិវរណៈ ៧:៩-១៧)។ លើសពីនេះទៀតព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅក្នុងការពិពណ៌នារបស់គាត់អំពីទីសំគាល់នៃថ្ងៃចុងក្រោយ (ម៉ាថាយ ២៤, ២៥, ម៉ាកុស ១៣ និងលូកា ២១) និងសៀវភៅវិវរណៈ (ជាពិសេសនៅក្នុងជំពូក ៦:១-៨ និង ១២:១២) បង្ហាញថា មនុស្សជាតិនឹងមានសំណាងអាក្រក់យ៉ាងខ្លាំងចាប់តាំងពីឆ្នាំ ១៩១៤ ដែលបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថាសម្រាប់មួយរយៈដែលព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនការពារវាឡើយ។ ទោះយ៉ាងណាព្រះបានធ្វើឱ្យយើងមានលទ្ធភាពការពារខ្លួនយើងម្នាក់ៗតាមរយៈការអនុវត្ដតាមការណែនាំដ៏សប្បុរសរបស់ទ្រង់ដែលមាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរជាព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ និយាយជាទូទៅការអនុវត្តគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរជួយជៀសវាងហានិភ័យដែលមិនចាំបាច់ដែលអាចធ្វើឱ្យអាយុជីវិតរបស់យើងខ្លី។ (សុភាសិត ៣:១.២)។ យើងបានឃើញពីខាងលើថាគ្មានវាសនាទេ។ ដូច្នេះការអនុវត្តគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរដែលជាការណែនាំរបស់ព្រះនឹងដូចជាមើលទៅខាងស្តាំនិងខាងឆ្វេងមុនពេលឆ្លងកាត់ផ្លូវដើម្បីរក្សាជីវិតរបស់យើង (សុភាសិត ២៧:១២)។
លើសពីនេះទៀតសាវ័កពេត្រុសបានទទូចអំពីភាពចាំបាច់នៃការអធិស្ឋានថា៖ « ប៉ុន្តែ ទីបញ្ចប់នៃអ្វីៗទាំងអស់គឺជិតដល់ហើយ។ ដូច្នេះ ចូរដឹងខុសត្រូវជានិច្ច ហើយចាំមិនភ្លេចអំពីសារៈសំខាន់នៃការអធិដ្ឋាន » (ពេត្រុសទី ១ ៤:៧) ។ ការអធិស្ឋាននិងការរំពឹងគិតអាចការពារតុល្យភាពខាងវិញ្ញាណនិងខាងផ្លូវចិត្តរបស់យើង (ភីលីព ៤:៦,៧; លោកុប្បត្ដិ ២៤:៦៣)។ អ្នកខ្លះជឿថាពួកគេត្រូវបានការពារដោយព្រះនៅពេលខ្លះក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។ គ្មានអ្វីនៅក្នុងព្រះគម្ពីររារាំងលទ្ធភាពពិសេសនេះពីការមើលឃើញទេផ្ទុយ: « ញុំពេញចិត្តនឹងអ្នកណាដែលខ្ញុំនឹងពេញចិត្ត ហើយខ្ញុំនឹងបង្ហាញសេចក្ដីមេត្តាដល់អ្នកណាដែលខ្ញុំចង់បង្ហាញសេចក្ដីមេត្តា » (និក្ខមនំ ៣៣:១៩) ។ វាគឺរវាងព្រះនិងបុគ្គលនេះដែលនឹងត្រូវបានការពារ។ យើងមិនត្រូវវិនិច្ឆ័យទេ៖ « តើអ្នកជាអ្នកណាបានជាវិនិច្ឆ័យអ្នកបម្រើក្នុងផ្ទះអ្នកដទៃ? ម្ចាស់របស់អ្នកបម្រើនោះជាអ្នកសម្រេចថា គាត់ត្រូវឈរ ឬត្រូវដួល។ គាត់ប្រាកដជានឹងឈរមែន ព្រោះព្រះយេហូវ៉ា អាចធ្វើឲ្យគាត់ឈ » (រ៉ូម ១៤:៤)។
ភាតរភាពនិងជួយគ្នាទៅវិញទៅមក
មុនពេលទុក្ខវេទនាត្រូវបានបញ្ចប់យើងត្រូវស្រឡាញ់គ្នានិងជួយគ្នាដើម្បីកាត់បន្ថយការឈឺចាប់នៅជុំវិញខ្លួនយើង៖ “ញុំឲ្យបញ្ញត្ដិថ្មីមួយដល់អ្នករាល់គ្នា គឺអ្នករាល់គ្នាត្រូវស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក។ អ្នករាល់គ្នាត្រូវស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ដូចខ្ញុំបានស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នា។ យ៉ាងនេះ មនុស្សគ្រប់គ្នានឹងដឹងថាអ្នករាល់គ្នាជាអ្នកកាន់តាមខ្ញុំ បើអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់គ្ » (យ៉ូហាន ១៣:៣៤,៣៥)។ យ៉ាកុបបានសរសេរយ៉ាងច្បាស់ថាសេចក្តីស្រឡាញ់ប្រភេទនេះត្រូវតែបង្ហាញដោយសកម្មភាពឬគំនិតផ្តួចផ្តើមដើម្បីជួយអ្នកជិតខាងរបស់យើងដែលកំពុងមានទុក្ខព្រួយ (យ៉ាកុប ២:១៥,១៦)។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានមានបន្ទូលថាដើម្បីជួយដល់អ្នកដែលនឹងមិនអាចសងយើងវិញបានឡើយ (លូកា ១៤: ១៣,១៤)។ ក្នុងការធ្វើបែបនេះតាមរបៀបមួយយើង«អោយគេខ្ចី»ទៅព្រះយេហូវ៉ាហើយទ្រង់នឹងសងវិញនូវយើងមួយរយ (សុភាសិត ១៩:១៧)។
វាគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ក្នុងការអានអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទពិពណ៌នាថាជាអំពើនៃសេចក្ដីមេត្ដាករុណាដែលនឹងជួយឱ្យយើងមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច: « ព្រោះកាលខ្ញុំឃ្លាន អ្នករាល់គ្នាបានឲ្យខ្ញុំបរិភោគ កាលខ្ញុំស្រេក អ្នករាល់គ្នាបានឲ្យខ្ញុំផឹក កាលអ្នករាល់គ្នាមិនធ្លាប់ស្គាល់ខ្ញុំ អ្នករាល់គ្នាបានទទួលខ្ញុំយ៉ាងរាក់ទាក់ កាលខ្ញុំគ្មានសម្លៀកបំពាក់ អ្នករាល់គ្នាបានឲ្យសម្លៀកបំពាក់ដល់ខ្ញុំ កាលខ្ញុំឈឺ អ្នករាល់គ្នាបានថែទាំខ្ញុំ ហើយកាលខ្ញុំជាប់គុក អ្នករាល់គ្នាបានមកសួរសុខទុក្ខខ្ញុំ› » (ម៉ាថាយ ២៥:៣១-៤៦)។ គួរកត់សម្គាល់ថានៅក្នុងសកម្មភាពទាំងអស់នេះមិនមានសកម្មភាពណាមួយដែលអាចត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជា « សាសនា » ទេ។ ហេតុអ្វី? ជាញឹកញាប់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានមានបន្ទូលម្តងទៀតថា៖ «ខ្ញុំចង់បានសេចក្តីមេត្តាករុណាហើយមិនមែនលះបង់ទេ» (ម៉ាថាយ ៩:១៣ ១២: ៧) ។ អត្ថន័យទូទៅនៃពាក្យ « មេត្តា » គឺជាការអាណិតអាសូរក្នុងសកម្មភាព (អត្ថន័យតូចចង្អៀតគឺការអភ័យទោស)។ ការមើលឃើញនរណាម្នាក់ដែលត្រូវការជំនួយទោះបីយើងស្គាល់ពួកគេឬអត់ហើយប្រសិនបើយើងអាចធ្វើបានយើងនឹងជួយពួកគេ (សុភាសិត ៣: ២៧,២៨)។
យញ្ញបូជាតំណាងឱ្យសកម្មភាពខាងវិញ្ញាណទាក់ទងនឹងការថ្វាយបង្គំព្រះ។ ដូច្នេះច្បាស់ណាស់ទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះគឺសំខាន់បំផុត។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានថ្កោលទោសចំពោះមនុស្សនៅសម័យរបស់គាត់មួយចំនួនដែលបានប្រើលេសនៃ « ការលះបង់ » មិនជួយឪពុកម្តាយវ័យចំណាស់របស់ពួកគេ (ម៉ាថាយ ១៥:៣-៩)។ វាគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ក្នុងការកត់សម្គាល់នូវអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានមានបន្ទូលអំពីអ្នកដែលនឹងមិនធ្វើតាមព្រះហឬទ័យរបស់ព្រះ៖ “នៅថ្ងៃនោះ មនុស្សជាច្រើននឹងនិយាយមកខ្ញុំថា៖ ‹លោកម្ចាស់! លោកម្ចាស់!+ តើយើងមិនបានប្រកាសទំនាយតាងនាមលោក ហើយបណ្ដេញវិញ្ញាណកំណាចតាងនាមលោក ថែមទាំងធ្វើការជាច្រើនដែលប្រកបដោយឫទ្ធានុភាពតាងនាមលោកទេឬ?› » (ម៉ាថាយ ៧:២២)។ ប្រសិនបើយើងប្រៀបធៀបម៉ាថាយ ៧:២១-២៣ ជាមួយ ២៥:៣១-៤៦ និងយ៉ូហាន ១៣: ៣៤,៣៥ យើងដឹងថា“ ការបូជា” និងសេចក្តីមេត្តាករុណាខាងវិញ្ញាណគឺជាធាតុសំខាន់ពីរយ៉ាង (១ យ៉ូហាន ៣:១៧,១៨; ម៉ាថាយ ៥៖៧)។
ព្រះនឹងព្យាបាលមនុស្សជាតិ
ចំពោះសំណួររបស់ហោរាហាបាគុក (១:២-៤) អំពីមូលហេតុដែលព្រះអនុញ្ញាតឱ្យមានទុក្ខវេទនានិងអំពើអាក្រក់ដូច្នេះចម្លើយគឺថា៖ « ក្រោយមក ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍មកកាន់ខ្ញុំថា៖ «ចូរកត់ទុកអំពីអ្វីដែលអ្នកឃើញក្នុងគំនិត ហើយចារទុកឲ្យច្បាស់នៅលើបន្ទះថ្ម ដើម្បីឲ្យអ្នកដែលត្រូវអានឮៗ អាចអានយ៉ាងស្រួល។ ព្រោះអ្វីដែលអ្នកឃើញក្នុងគំនិតនោះ មិនទាន់ដល់គ្រាកំណត់នៅឡើយ ហើយអ្វីដែលអ្នកឃើញនោះនឹងកើតឡើងយ៉ាងឆាប់ គឺមិនកុហកឡើយ។ ទោះជាមើលទៅដូចជាពន្យារពេលក្ដី ចូរបន្តរង់ចាំដោយចិត្តរំភើបចុះ! ព្រោះនឹងមកជាពិត ឥតយឺតឡើយ!» » (ហាបាគុក ២:២,៣)។ នេះជាអត្ថបទព្រះគម្ពីរខ្លះៗនៃ“ចក្ខុវិស័យ” នៃក្តីសង្ឃឹមដែលនឹងមិនយឺត:
« ក្រោយមក ខ្ញុំឃើញមេឃថ្មីនិងផែនដីថ្មី ព្រោះមេឃនិងផែនដីដែលមានពីមុនបានកន្លងបាត់ទៅហើយ ឯសមុទ្រ ក៏លែងមានទៀត។ ខ្ញុំក៏ឃើញក្រុងបរិសុទ្ធ គឺក្រុងយេរូសាឡិមថ្មីចុះមកពីព្រះនៅស្ថានសួគ៌។ ក្រុងនោះបានត្រូវរៀបចំដូចកូនក្រមុំដែលបានតុបតែងខ្លួនដើម្បីស្វាមីរបស់នាង។ រួចមក ខ្ញុំឮសំឡេងមួយបន្លឺយ៉ាងខ្លាំងចេញពីបល្ល័ង្កមកថា៖ «មើល! ត្រសាលរបស់ព្រះនៅជាមួយនឹងមនុស្សជាតិ ហើយលោកនឹងអាស្រ័យនៅជាមួយនឹងពួកគេ ឯពួកគេនឹងធ្វើជារាស្ដ្ររបស់លោក។ ព្រះនឹងនៅជាមួយនឹងពួកគេដោយខ្លួនលោកផ្ទាល់។ លោកនឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែកចេញពីភ្នែករបស់ពួកគេ ហើយសេចក្ដីស្លាប់នឹងលែងមានទៀត ទុក្ខព្រួយ ការស្រែកយំ និងការឈឺចាប់ ក៏នឹងលែងមានទៀតដែរ។ អ្វីៗដែលធ្លាប់កើតឡើងពីមុន នោះបានកន្លងបាត់អស់ហើយ» » (វិវរណៈ២១:១-៤)។
« នៅគ្រានោះ ឆ្កែចចកនឹងនៅ ជាមួយនឹងកូនចៀម ឯពពែស្ទាវនឹងដេកជាមួយនឹងខ្លារខិន ចំណែកកូនគោនិងតោ ព្រមទាំងសត្វធាត់ៗនឹងនៅជាមួយគ្នា ហើយកូនក្មេងនឹងនាំមុខពួកវា។ គោញីនិងខ្លាឃ្មុំនឹងស៊ីចំណីជាមួយគ្នា ហើយកូនៗវានឹងដេកជាមួយគ្នាដែរ។ តោនឹងស៊ីចំបើងដូចជាគោវិញ។ កូនដែលនៅបៅ នឹងលេងនៅក្បែររន្ធពស់វែក ឯកូនដែលលែងបៅ នឹងដាក់ដៃក្នុងរូងពស់មានពិស។ ពួកវានឹងមិនធ្វើទុក្ខ ឬបង្កគ្រោះថ្នាក់អ្វីនៅលើភ្នំបរិសុទ្ធរបស់ខ្ញុំឡើយ ព្រោះផែនដីនឹងពេញទៅដោយចំណេះរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដូចជាទឹកពេញពាសសមុទ្រដែរ » (អេសាយ ១១:៦-៩)។
« នៅគ្រានោះ ភ្នែករបស់មនុស្សខ្វាក់នឹងមើលឃើញ ហើយត្រចៀករបស់មនុស្សថ្លង់នឹងស្ដាប់ឮ។ គ្រានោះ មនុស្សខ្វិននឹងលោតដូចប្រើស ហើយអណ្ដាតរបស់មនុស្សគនឹងស្រែកឡើងដោយអំណរ។ ឯតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំនឹងមានទឹកផុសឡើង ហើយតំបន់វាលទំនាបនឹងមានផ្លូវទឹកហូរខ្វាត់ខ្វែង។ ដីដែលហួតហែងនឹងក្លាយទៅជាបឹង ដីដែលប្រេះក្រហែងនឹងប្រែទៅជាប្រភពទឹក។ ឯកន្លែងដែលឆ្កែព្រៃអាស្រ័យនៅ នឹងដុះស្មៅខៀវខ្ចី ថែមទាំងមានដើមកក់ និងដើមត្រែងផងដែ » (អេសាយ ៣៥:៥-៧)។
« នៅទីនោះ នឹងលែងមានទារកដែលរស់បានតែប៉ុន្មានថ្ងៃទៀតហើយ ហើយក៏លែងមានមនុស្សវ័យចាស់ដែលរស់មិនគ្រប់អាយុទៀតដែរ ព្រោះអ្នកណាដែលរស់បាន១០០ឆ្នាំនឹងត្រូវចាត់ទុកជាកូនក្មេងវិញ។ ឯអ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងនឹងត្រូវបណ្ដាសា ទោះជាគាត់មានអាយុ១០០ឆ្នាំក្ដី។ គ្រានោះ ពួកគេនឹងសង់ផ្ទះ ហើយរស់នៅក្នុងនោះ ពួកគេនឹងដាំដំណាំទំពាំងបាយជូរ ហើយក៏បរិភោគផលផ្លែពីនោះដែរ។ ពួកគេនឹងមិនសង់ រួចមានអ្នកឯទៀតរស់នៅទេ ពួកគេនឹងមិនដាំ រួចមានអ្នកឯទៀតបរិភោគផលដំណាំនោះឡើយ។ ព្រោះអាយុរបស់រាស្ត្រខ្ញុំ នឹងបានវែងដូចជាអាយុនៃដើមឈើ ឯពួកអ្នកដែលខ្ញុំជ្រើសរើស ពួកគេនឹងមានអំណរយ៉ាងពេញលេញចំពោះស្នាដៃរបស់ខ្លួន។ ពួកគេនឹងមិនខំប្រឹងធ្វើការនឿយហត់ដោយឥតប្រយោជន៍ទេ ហើយក៏មិនបង្កើតកូនមកដើម្បីឲ្យត្រូវរងទុក្ខវេទនានោះដែរ ព្រោះពួកគេនិងកូនចៅរបស់ពួកគេ ជាពូជពង្សរបស់ពួកអ្នកដែលព្រះយេហូវ៉ាឲ្យពរ។ មុនពួកគេហៅរកខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឆ្លើយតប កាលដែលពួកគេកំពុងនិយាយនៅឡើយ ខ្ញុំបានឮពួកគេរួចហើយ » (អេសាយ ៦៥:២០-២៤)។
« ចូរឲ្យគាត់មានសាច់ឈាមស្រស់ថ្លាដូចកាលពីក្មេង ចូរឲ្យគាត់មានកម្លាំងដូចកាលនៅយុវវ័យវិញ› » (ការងារ ៣៣:២៥)។
« នៅលើភ្នំនេះ ព្រះយេហូវ៉ានៃបណ្ដាកងទ័ពស្ថានសួគ៌នឹងរៀបចំពិធីជប់លៀងសម្រាប់មនុស្សទាំងអស់ ដែលមានពេញទៅដោយអាហារប្រណីតៗ និងពេញទៅដោយខួរឆ្អឹង ថែមទាំងមានស្រាទំពាំងបាយជូរល្អៗ ជាស្រាដែលគេបានសម្រិតសម្រាំងយ៉ាងពិសេស។ នៅលើភ្នំនេះ លោកនឹងដកស្បៃដែលគ្របបាំងមនុស្សទាំងអស់ចេញ ហើយនឹងដកចេញនូវក្រណាត់ដែលរុំប្រជាជាតិទាំងឡាយ។ លោកនឹងបំផ្លាញសេចក្ដីស្លាប់ឲ្យសាបសូន្យជារៀងរហូត។ ព្រះយេហូវ៉ាជាម្ចាស់ដ៏ឧត្ដមបំផុត នឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែកចេញពីភ្នែកមនុស្ស ទាំងអស់។ លោកនឹងដកសេចក្ដីអាម៉ាស់របស់រាស្ត្រលោកចេញពីផែនដីទាំងមូល។ ព្រោះព្រះយេហូវ៉ាផ្ទាល់បានមានប្រសាសន៍ដូច្នេះហើយ » (អេសាយ ២៥:៦-៨)។
« ព្រះបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ពួកអ្នកស្លាប់របស់អ្នកនឹងរស់ឡើងវិញ។ សាកសពរបស់រាស្ត្រខ្ញុំនឹងក្រោកឡើង។ ឱពួកអ្នកដែលនៅក្នុងដីអើយ! ចូរភ្ញាក់ឡើង ហើយស្រែកដោយអំណរចុះ! ព្រោះទឹកសន្សើមរបស់លោក ប្រៀបដូចជាទឹកសន្សើមនាព្រឹកព្រលឹម ឯដីនឹងប្រគល់មនុស្សស្លាប់មក ហើយពួកគេនឹងរស់ឡើងវិញ » (អេសាយ ២៦:១៩)។
« មនុស្សជាច្រើនដែលដេកស្លាប់ក្នុងដី នឹងភ្ញាក់ឡើង។ អ្នកខ្លះនឹងទទួលជីវិតជារៀងរហូត ឯអ្នកខ្លះទៀតនឹងទទួលការអាម៉ាស់និងការមាក់ងាយជាដរាប » (ដានីយ៉ែល ១២:២)។
« កុំឲ្យពាក្យទាំងនេះធ្វើឲ្យអ្នករាល់គ្នាភ្ញាក់ផ្អើលឡើយ ព្រោះនឹងមានវេលាមកដល់ ដែលអស់អ្នកនៅក្នុងផ្នូរសម្រាប់ជាទីរំលឹក នឹងឮសំឡេងបុត្ររបស់លោក ហើយចេញមក គឺអស់អ្នកណាដែលបានប្រព្រឹត្តការល្អ អ្នកទាំងនោះនឹងរស់ឡើងវិញ ហើយបានជីវិត ឯអស់អ្នកណាដែលបានប្រព្រឹត្តការអាក្រក់ជាទម្លាប់ អ្នកទាំងនោះនឹងរស់ឡើងវិញ ហើយទទួលការកាត់ទោស » (យ៉ូហាន ៥:២៨,២៩)។
« ញុំក៏មានសេចក្ដីសង្ឃឹមលើព្រះ ដូចបុរសទាំងនេះដែរថា មនុស្សសុចរិតនិងមនុស្សមិនសុចរិត នឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ » (កិច្ចការ ២៤:១៥)។
តើនរណាជាអារក្សសាតាំង?
ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានពិពណ៌នាអំពីអារក្សយ៉ាងសាមញ្ញថា៖ « មេកំណាចជាឃាតករតាំងពីដើមដំបូង ហើយមិនបាននៅជាប់នឹងសេចក្ដីពិតឡើយ ពីព្រោះសេចក្ដីពិតមិននៅក្នុងអ្នកនោះទេ។ ពេលដែលមេកំណាចភូតភរ អ្នកនោះនិយាយតាមចរិតលក្ខណៈរបស់ខ្លួន ពីព្រោះមេកំណាចជាអ្នកភូតភរ ព្រមទាំងជាឪពុកនៃការភូតភរទៀតផង » (យ៉ូហាន ៨:៤៤)។ សាតាំងគឺជាបុគ្គលវិញ្ញាណពិត (សូមមើលកំណត់ហេតុនៅក្នុងម៉ាថាយ ៤:១-១១)។ ដូចគ្នាដែរពួកបិសាចក៏ជាពួកទេវតាដែលបានក្លាយជាអ្នកបះបោរដែលធ្វើតាមគំរូរបស់សាតាំង ((លោកុប្បត្ដិ ៦:១-៣) ដើម្បីប្រៀបធៀបជាមួយសំបុត្រយូដាសខ ៦៖ « ចំណែកបណ្ដាទេវតាដែលបានបោះបង់ចោលតួនាទី* និងស្ថានដែលខ្លួនត្រូវនៅនោះ ព្រះក៏បានឃុំទេវតាទាំងនោះក្នុងភាពងងឹតសូន្យសុងទាំងជាប់ចំណងជានិច្ច ដើម្បីទទួលការវិនិច្ឆ័យទោសនៅថ្ងៃដ៏ធំ »))។
ព្រះបានបង្កើតទេវតានេះដោយគ្មានអំពើអាក្រក់នៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់។ ទេវតានេះនៅដើមដំបូងនៃជីវិតរបស់គាត់មានឈ្មោះ « ឈ្មោះដ៏ស្រស់ស្អាត » (សាស្ដា ៧: ១ ក)។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយគាត់មិនបានរក្សាភាពស្មោះត្រង់គាត់បានបង្កើតមោទនភាពនៅក្នុងបេះដូងរបស់គាត់ហើយយូរ ៗ ទៅគាត់បានក្លាយជា « អារក្ស » ដែលមានន័យថាអ្នកនិយាយបង្កាច់បង្ខូចនិងជាគូប្រជែង; ឈ្មោះដ៏ស្រស់ស្អាតចាស់របស់គាត់ដែលជាកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្អរបស់គាត់ត្រូវបានជំនួសដោយអត្ថន័យនៃភាពអាម៉ាស់អស់កល្បជានិច្ច។ នៅក្នុងទំនាយរបស់អេសេគាល (ជំពូក ២៨) ដែលទាក់ទងនឹងស្តេចទីរ៉ុសដែលមានមោទនភាពវាត្រូវបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ពីមោទនភាពរបស់ទេវតាដែលបានក្លាយជា « សាតាំង »: « កូនមនុស្សអើយ! ចូរច្រៀងបទទំនួញអំពីស្ដេចក្រុងទីរ៉ុស ហើយពោលទៅគាត់ ថា៖ ‹ព្រះយេហូវ៉ាជាម្ចាស់ដ៏ឧត្ដមបំផុតមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្នកធ្លាប់ជាគំរូនៃភាពល្អឥតខ្ចោះ អ្នកប្រកបដោយប្រាជ្ញា និងមានរូបសម្ផស្សល្អឥតខ្ចោះ។ អ្នកធ្លាប់នៅក្នុងសួនអេដែន ជាសួនរបស់ព្រះ។ អ្នកបានត្រូវតុបតែងលម្អដោយត្បូងមានតម្លៃគ្រប់ប្រភេទ គឺត្បូងទទឹម ត្បូងថូផាស ត្បូងយ៉ាស្បា ត្បូងគ្រីសូឡែត ត្បូងអូនីក្សត្បូងកណ្ដៀង ត្បូងមរកត ថ្មកែវពណ៌ខៀវ និងថ្លើមថ្ម ហើយត្បូងទាំងនោះបានដាំនៅលើគ្រោងមាស។ អ្វីៗទាំងនោះបានត្រូវរៀបចំទុកឲ្យអ្នក នៅថ្ងៃដែលអ្នកបានត្រូវបង្កើតមក។ ខ្ញុំបានតែងតាំងអ្នកជាចេរូប៊ីនដែលមានតួនាទីជាអ្នកការពារ។ អ្នកនៅលើភ្នំបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ ហើយអ្នកបានដើរទៅមកក្បែរថ្មភ្លើងភ្លឺផ្លេក។ តាំងពីថ្ងៃដែលអ្នកបានត្រូវបង្កើត គ្រប់ការប្រព្រឹត្តរបស់អ្នកគ្មានខុសទាស់កន្លែង ណាទេ រហូតដល់ពេលអ្នកចាប់ផ្ដើមប្រព្រឹត្តមិនសុចរិត »(អេសេគាល ២៨:១២-១៥)។ តាមរយៈការប្រព្រឹត្ដដោយអយុត្ដិធម៌នៅសួនអេដែនគាត់បានក្លាយជាអ្នកកុហកដែលបាន បណ្ដាលឲ្យ កូនចៅរបស់អ័ដាមស្លាប់ (លោកុប្បត្ដិ ៣ រ៉ូម ៥:១២)។ វាគឺជាសាតាំងដែលគ្រប់គ្រងពិភពលោកថា៖ « ឥឡូវពិភពលោកនេះកំពុងទទួលការវិនិច្ឆ័យ ហើយអ្នកគ្រប់គ្រងពិភពលោកនេះ នឹងត្រូវបណ្ដេញចោល » (យ៉ូហាន ១២:៣១; អេភេសូរ ២:២; យ៉ូហានទី ១ ៥:១៩)។
សាតាំងនឹងត្រូវបំផ្លាញចោលយ៉ាងច្បាស់៖ « បន្តិចទៀត ព្រះដែលផ្ដល់សេចក្ដីសុខសាន្តនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានអំណាចកិនកម្ទេចសាថាន » (លោកុប្បត្ដិ ៣:១៥; រ៉ូម ១៦:២០)។
4 – ក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ច
ជីវិតអស់កល្បជានិច្
ក្តីសង្ឃឹមដោយភាពរីករាយគឺជាកម្លាំងនៃការស៊ូទ្រាំរបស់យើង
“ប៉ុន្តែ ពេលដែលការទាំងនេះចាប់ផ្ដើមកើតឡើង ចូរឈរឲ្យត្រង់ខ្លួន ហើយងើបមុខឡើង ព្រោះសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់អ្នករាល់គ្នាគឺជិតដល់ហើយ”
(លូកា ២១:២៨)
បន្ទាប់ពីរៀបរាប់អំពីព្រឹត្តិការណ៍គួរឱ្យរន្ធត់មុនទីបញ្ចប់នៃរបបលោកីយ៍នេះនៅគ្រាដ៏វេទនាបំផុតដែលយើងកំពុងរស់នៅឥឡូវនេះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានប្រាប់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ឲ្យ «ងើបក្បាលឡើង»ពីព្រោះការបំពេញក្តីសង្ឃឹមរបស់យើងនឹងជិតមកដល់ហើយ។
តើធ្វើដូចម្តេចដើម្បីរក្សាអំណរទោះបីមានបញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួន? សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថាយើងត្រូវតែធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ៖ “ដូច្នេះ ដោយសារមានសាក្សីមួយក្រុមធំ*យ៉ាងនេះនៅជុំវិញយើង ចូរយើងចោលអ្វីៗទាំងអស់ដែលធ្ងន់ និងការខុសឆ្គងដែលទាក់យើងយ៉ាងងាយនោះ ហើយចូរយើងរត់ដោយស៊ូទ្រាំក្នុងការប្រណាំងដែលព្រះបានកំណត់ឲ្យយើង។ ដំណាលគ្នានោះ យើងសម្លឹងមើលទៅលោកយេស៊ូ ជាមេដឹកនាំដែលធ្វើឲ្យយើងមានជំនឿ និងដែលធ្វើឲ្យជំនឿរបស់យើងបានពេញលក្ខណៈ។ ដោយសារអំណរដែលនៅខាងមុខលោក លោកបានស៊ូទ្រាំលើបង្គោលទារុណកម្ម ក៏មិនបានអាម៉ាស់ខ្មាសដែរ ហើយឥឡូវលោកបានអង្គុយនៅខាងស្ដាំបល្ល័ង្កនៃព្រះ។ ចូរពិចារណាឲ្យបានដិតដល់អំពីលោកដែលបានស៊ូទ្រាំនឹងសម្ដីប្រឆាំងពីពួកអ្នកប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គង ជាសម្ដីដែលពួកគេផ្ដន្ទាទោសខ្លួនឯង។ ការដែលអ្នករាល់គ្នាធ្វើដូច្នេះ អ្នករាល់គ្នានឹងមិនល្វើយ ហើយមិនឈប់ព្យាយាម” (ហេព្រើរ ១២៖១-៣)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានទាក់ទាញកម្លាំងនៅពេលប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាដោយសេចក្តីអំណរនៃក្តីសង្ឃឹមដែលបានដាក់នៅចំពោះមុខគាត់។ វាជាការសំខាន់ដើម្បីទាញថាមពលដើម្បីបង្កើនការស៊ូទ្រាំរបស់យើងតាមរយៈ“ សេចក្តីអំណរ” នៃក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បរបស់យើង។ នៅពេលនិយាយអំពីបញ្ហារបស់យើងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានមានបន្ទូលថាយើងត្រូវដោះស្រាយបញ្ហាទាំងនោះពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ៖ “ហេតុនេះហើយបានជាខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា ឈប់ខ្វល់ខ្វាយ+អំពីជីវិត ខ្លួនថា នឹងបានអ្វីបរិភោគឬផឹក ហើយឈប់ខ្វល់ខ្វាយអំពីរូបកាយថា នឹងបានអ្វីស្លៀកពាក់ឡើយ។ ជីវិតមានតម្លៃជាងអាហារ ហើយរូបកាយមានតម្លៃជាងសម្លៀកបំពាក់ មែនទេ? ចូរសង្កេតមើលសត្វស្លាបនៅលើមេឃ ព្រោះវាមិនសាបព្រោះ ច្រូតកាត់ ឬប្រមូលផលទុកក្នុងជង្រុកឡើយ តែបិតារបស់អ្នករាល់គ្នាដែលស្ថិតនៅស្ថានសួគ៌ផ្ដល់ចំណីឲ្យវា។ តើអ្នករាល់គ្នាមិនមានតម្លៃជាងសត្វស្លាបទាំងនោះទេឬ? ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា បើអ្នកខ្វល់ខ្វាយ តើអ្នកអាចធ្វើឲ្យអាយុជីវិតរបស់ខ្លួនវែងជាង សូម្បីតែបន្តិច បានទេ? ម្យ៉ាងទៀត ហេតុអ្វីអ្នកខ្វល់ខ្វាយអំពីសម្លៀកបំពាក់? ចូរទាញយកមេរៀនពីរបៀបដែលផ្កានៅឯវាលដុះឡើង។ វាមិនធ្វើការនឿយហត់ទេ ក៏មិនត្បាញរវៃដែរ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា សូម្បីតែសាឡូម៉ូន កាលដែលតែងខ្លួនល្អប្រណីតបំផុត ក៏មិនស្មើនឹងផ្កាមួយទងបែបនោះផង។ អ្នកមានជំនឿតិចអើយ បើព្រះតុបតែងរុក្ខជាតិដែលដុះនៅឯវាលនៅថ្ងៃនេះ ហើយត្រូវបោះទៅក្នុងឡនៅថ្ងៃស្អែក តើព្រះនឹងមិនផ្ដល់សម្លៀកបំពាក់លើសជាងនោះទៅទៀតឲ្យអ្នករាល់គ្នាទេឬ? ៣១ ដូច្នេះ កុំខ្វល់ខ្វាយឲ្យសោះ ថា៖ ‹តើយើងនឹងបានអ្វីបរិភោគ?› ឬ‹តើយើងនឹងបានអ្វីផឹក?› ឬ‹តើយើងនឹងបានអ្វីស្លៀកពាក់?› ព្រោះរបស់ទាំងអស់នេះជាអ្វីដែលជនជាតិដទៃកំពុងស្វះស្វែងរក។ បិតារបស់អ្នករាល់គ្នាដែលស្ថិតនៅស្ថានសួគ៌ដឹងថា អ្នករាល់គ្នាត្រូវការរបស់ទាំងនេះ” (ម៉ាថាយ ៦: ២៥-៣២)។ គោលការណ៍គឺសាមញ្ញយើងត្រូវប្រើបច្ចុប្បន្នដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហារបស់យើងដែលកើតឡើងដោយដាក់ការទុកចិត្តលើព្រះដើម្បីជួយយើងរកដំណោះស្រាយ៖ “ដូច្នេះ ចូរបន្តស្វែងរករាជាណាចក្រនិងសេចក្ដីសុចរិតរបស់ព្រះជាមុន ហើយលោកនឹងផ្ដល់របស់ទាំងនេះឲ្យអ្នក។ ម្ល៉ោះហើយ កុំខ្វល់ខ្វាយអំពីថ្ងៃស្អែកឲ្យសោះ ពីព្រោះថ្ងៃស្អែកនឹងមានកង្វល់សម្រាប់ថ្ងៃស្អែក។ ទុក្ខលំបាកនៅថ្ងៃនីមួយៗ គឺល្មមសម្រាប់ថ្ងៃនោះហើយ” (ម៉ាថាយ ៦:៣៣,៣៤)។ ការអនុវត្តគោលការណ៍នេះនឹងជួយយើងឱ្យគ្រប់គ្រងថាមពលផ្លូវចិត្តឬអារម្មណ៍បានល្អប្រសើរដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបាននិយាយថាកុំខ្វល់ខ្វាយហួសហេតុដែលអាចធ្វើឱ្យគំនិតរបស់យើងច្រលំនិងដកយកថាមពលខាងវិញ្ញាណទាំងអស់ចេញពីយើង (ប្រៀបធៀបជាមួយម៉ាកុស ៤:១៨,១៩)។
ដើម្បីត្រលប់ទៅរកការលើកទឹកចិត្តដែលបានសរសេរនៅក្នុងហេព្រើរ ១២:១-៣ យើងត្រូវប្រើសមត្ថភាពផ្លូវចិត្តរបស់យើងដើម្បីសម្លឹងមើលទៅអនាគតដោយអំណរដោយក្តីសង្ឃឹមដែលជាផ្នែកមួយនៃផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ៖ « ក៏ប៉ុន្តែ ផលដែលបង្កើតដោយឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះគឺ សេចក្ដីស្រឡាញ់ អំណរ សេចក្ដីសុខសាន្ត ចិត្តអត់ធ្មត់ សេចក្ដីសប្បុរស គុណធម៌ ជំនឿ ចិត្តស្លូតបូត ការចេះទប់ចិត្ត។ គ្មានច្បាប់ណាប្រឆាំងអ្វីៗបែបនេះឡើយ » (កាឡាទី ៥:២២,២៣)។ វាត្រូវបានសរសេរនៅក្នុងព្រះគម្ពីរថាព្រះយេហូវ៉ាគឺជាព្រះដែលមានសុភមង្គលហើយគ្រីស្ទានផ្សាយ“ ដំណឹងល្អអំពីព្រះដែលមានសុភមង្គល” (ធីម៉ូថេទី ១ ១:១១)។ ខណៈពេលដែលរបបលោកីយ៍នេះស្ថិតនៅក្នុងភាពងងឹតខាងវិញ្ញាណយើងត្រូវផ្តោតលើពន្លឺដោយដំណឹងល្អដែលយើងចែករំលែកប៉ុន្តែក៏ដោយក្តីសង្ឃឹមរបស់យើងដែលយើងចង់សាយភាយដល់អ្នកដទៃ៖ « អ្នករាល់គ្នាជាពន្លឺបំភ្លឺពិភពលោក។ ក្រុងមួយដែលស្ថិតនៅលើភ្នំ គឺមិនកំបាំងពីភ្នែកមនុស្សឡើយ។ មនុស្សមិនដែលអុជចង្កៀង រួចដាក់ក្រោមកញ្ឆេ*ឡើយ តែពួកគេដាក់លើជើងចង្កៀងវិញ ដើម្បីបំភ្លឺផ្ទះទាំងមូល។ ដូចគ្នាដែរ ចូរឲ្យមនុស្សទាំងអស់ឃើញពន្លឺរបស់អ្នករាល់គ្នា។ យ៉ាងនោះ ពួកគេនឹងសរសើរបិតារបស់អ្នករាល់គ្នាដែលនៅស្ថានសួគ៌ ពេលឃើញការល្អដែលអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្ » (ម៉ាថាយ ៥:១៤-១៦)។ វីដេអូខាងក្រោមនិងអត្ថបទដែលផ្អែកលើក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយមានគោលបំណងនៃសេចក្តីអំណរដោយក្តីសង្ឃឹម៖“ពីព្រោះពួកអ្នកប្រកាសទំនាយនៅសម័យមុន ក៏ធ្លាប់ត្រូវគេបៀតបៀនដូចអ្នករាល់គ្នាដែរ។ ហេតុនេះ ចូរសប្បាយ ហើយត្រេកអរចុះ! ពីព្រោះអ្នករាល់គ្នាមានរង្វាន់ យ៉ាងធំនៅស្ថានសួគ៌” (ម៉ាថាយ ៥:១២)។ អនុញ្ញាតឱ្យយើងធ្វើឱ្យសេចក្តីអំណររបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាបន្ទាយដ៏រឹងមាំរបស់យើង៖“ កុំសោកស្តាយដ្បិតសេចក្តីអំណររបស់ព្រះយេហូវ៉ាគឺជាបន្ទាយរបស់អ្នក” (នេហេមា ៨:១០)។
ជីវិតអស់កល្បនៅក្នុងឋានសួគ៌នៅលើផែនដី
« ហើយប្រទានពរអ្នកក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលអ្នកធ្វើ អ្នកនឹងមានអំណរឥតឧបមា » (ចោទិយកថា ១៦:១៥)
ជីវិតអស់កល្បជានិច្ចតាមរយៈការរំដោះមនុស្សជាតិពីការជាប់បាប
«ពីព្រោះព្រះស្រឡាញ់ពិភពលោកដល់ម្ល៉េះបានជាលោកបានឲ្យបុត្រតែមួយ របស់លោក ដើម្បីឲ្យអស់អ្នកដែលបង្ហាញជំនឿលើបុត្រនោះអាចមានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ ហើយមិនត្រូវបំផ្លាញឡើយ។ (…) នកណាដែលបង្ហាញជំនឿលើបុត្ររបស់លោក អ្នកនោះមានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ រីឯអ្នកណាដែលមិនស្ដាប់បង្គាប់បុត្ររបស់លោក អ្នកនោះនឹងមិនទទួលជីវិតឡើយ តែកំហឹងរបស់ព្រះនៅជាប់នឹងអ្នកនោះ»។
(យ៉ូហាន ៣:១៦,៣៦)
ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទពេលដែលនៅលើផែនដីជារឿយៗបង្រៀនសេចក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយគាត់ក៏បានបង្រៀនថាជីវិតអស់កល្បជានិច្ចនឹងទទួលបានតែតាមរយៈជំនឿលើយញ្ញបូជារបស់ព្រះគ្រីស្ទ (យ៉ូហាន ៣:១៦,៣៦) ។ តម្លៃលោះនៃយញ្ញបូជារបស់ព្រះគ្រីស្ទនឹងអនុញ្ញាតឱ្យមានការព្យាបាលនិងការរស់ឡើងវិញ។
ការរំដោះតាមរយៈពរជ័យនៃការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទ
«ដូចកូនមនុស្សក៏មិនបានមកដើម្បីឲ្យគេបម្រើលោកដែរ តែបានមកដើម្បីបម្រើគេវិញ ហើយឲ្យជីវិតខ្លួនជាថ្លៃលោះមនុស្សជាច្រើនផង»
(ម៉ាថាយ ២០:២៨)
« នៅពេលដែលលោកយ៉ូបទូលអង្វរអោយមិត្តភក្ដិរបស់លោក ព្រះអម្ចាស់ប្រោសប្រណីលោកអោយបានចំរុងចំរើនឡើងវិញ។ ព្រះអម្ចាស់ប្រទានអោយលោកទទួលអ្វីៗទាំងអស់ពីរដងច្រើនលើសមុន» (យ៉ូប ៤២:១០) ។ មនុស្សមួយហ្វូងយ៉ាងធំដែលនឹងរួចផុតពីគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំងនឹងទទួលពរពីព្រះយេហូវ៉ាដូចជាយ៉ូបតាមរយៈស្ដេចយេស៊ូគ្រិស្ដ ៖ «មើល! យើងចាត់ទុកពួកអ្នកដែលបានស៊ូទ្រាំថាជាអ្នកមានសុភមង្គល។ អ្នករាល់គ្នាធ្លាប់ឮអំពីការស៊ូទ្រាំរបស់យ៉ូប ក៏ដឹងអំពីពរដែលព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ឲ្យ ហើយតាមរយៈការនោះអ្នកឃើញថាព្រះយេហូវ៉ាមានមនោសញ្ចេតនាដ៏ជ្រាលជ្រៅ ហើយក៏ពេញទៅដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណា» (យ៉ាកុប ៥:១១)។
ការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទអនុញ្ញាតឱ្យមានការអភ័យទោសនិងតម្លៃលោះដែលអនុញ្ញាតឱ្យមានការផ្លាស់ប្តូររូបកាយតាមរយៈការរស់ឡើងវិញនិងការព្យាបាល។
ការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទដែលនឹងជាសះស្បើយមនុស្សជាតិ
«នៅក្រុងយេរូសាឡឹម គ្មាននរណាម្នាក់ពោលថា«ខ្ញុំមានជំងឺ» ទៀតឡើយព្រោះព្រះអម្ចាស់បានលើកលែងទោសអោយប្រជាជននៅក្នុងទីក្រុងរួចពីបាប» (អេសាយ ៣៣:២៤)។
«ពេលនោះ មនុស្សខ្វាក់នឹងមើលឃើញមនុស្សថ្លង់នឹងស្ដាប់ឮមនុស្សខ្វិននឹងលោតដូចប្រើសហើយមនុស្សគ នឹងច្រៀងយ៉ាងរីករាយដ្បិតមានទឹកផុសឡើងនៅវាលរហោស្ថានព្រមទាំងមានទឹកជ្រោះហូរនៅវាលហួតហែង» (អេសាយ ៣៥:៥,៦)។
ការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទនឹងធ្វើឱ្យអ្នកក្មេងម្តងទៀត
«ពេលនោះ សាច់ឈាមរបស់គេនឹងប្រែជាស្រស់ស្អាតដូចគ្រានៅពីក្មេងហើយគេនឹងបានដូចគ្រានៅវ័យជំទង់» (យ៉ូប ៣៣:២៥)។
ការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទនឹងអនុញ្ញាតឱ្យមានការរស់ឡើងវិញនៃមនុស្សស្លាប់
«មានមនុស្សជាច្រើនដែលស្ថិតនៅក្នុងផ្នូរនឹងរស់ឡើងវិញ អ្នកខ្លះនឹងទទួលជីវិតអស់កល្បជានិច្ច» (ដានីយ៉ែល ១២: ២)។
«ហើយខ្ញុំមានសេចក្ដីសង្ឃឹមលើព្រះ ដូចបុរសទាំងនេះដែរថា មនុស្សសុចរិតនិងមនុស្សមិនសុចរិតនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ» (កិច្ចការ ២៤:១៥)។
«កុំឲ្យពាក្យទាំងនេះធ្វើឲ្យអ្នករាល់គ្នាភ្ញាក់ផ្អើលឡើយ ព្រោះនឹងមានវេលាមកដល់ ដែលអស់អ្នកនៅក្នុងផ្នូរដែលសម្រាប់ជាទីរំលឹក នឹងឮសំឡេងរបស់លោក ហើយចេញមក អស់អ្នកណាដែលបានប្រព្រឹត្តការល្អ អ្នកទាំងនោះនឹងរស់ឡើងវិញហើយបានជីវិត ឯអស់អ្នកណាដែលបានប្រព្រឹត្តការអាក្រក់ជាទម្លាប់ អ្នកទាំងនោះនឹងរស់ឡើងវិញហើយទទួលការកាត់ទោស» (យ៉ូហាន ៥:២៨,២៩)។
«រួចមក ខ្ញុំឃើញបល្ល័ង្កពណ៌សយ៉ាងធំមួយនិងលោកដែលអង្គុយលើបល្ល័ង្កនោះ។ ផែនដីនិងមេឃបានចេញបាត់ពីមុខលោក គ្មានកន្លែងសម្រាប់ផែនដីនិងមេឃទៀតឡើយ។ ខ្ញុំឃើញមនុស្សស្លាប់ ទាំងអ្នកធំទាំងអ្នកតូចកំពុងឈរនៅមុខបល្ល័ង្ក ហើយរមូរផ្សេងៗបានត្រូវបើកឡើង។ ប៉ុន្តែបញ្ជីមួយទៀតបានត្រូវបើកឡើង គឺជាបញ្ជីជីវិត។ ឯមនុស្សស្លាប់បានត្រូវវិនិច្ឆ័យយោងទៅតាមអ្វីដែលបានត្រូវសរសេរក្នុងរមូរទាំងនោះ ស្របតាមការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេ។ សមុទ្របានប្រគល់មនុស្សស្លាប់នៅក្នុងនោះមកវិញ ហើយសេចក្ដីស្លាប់និងផ្នូរ បានប្រគល់មនុស្សស្លាប់នៅក្នុងនោះមកវិញដែរ ហើយពួកគេបានត្រូវវិនិច្ឆ័យរៀងៗខ្លួន ស្របតាមការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេ» (វិវរណៈ ២០:១១-១៣) ។
មនុស្សទុច្ចរិតដែលបានរស់ឡើងវិញនឹងត្រូវវិនិច្ឆ័យដោយផ្អែកលើអំពើល្អឬអំពើអាក្រក់របស់ពួកគេនៅក្នុងសួនមនោរម្យនៅលើផែនដីនាពេលអនាគត។
ការលះបង់របស់ព្រះគ្រីស្ទនឹងអនុញ្ញាត ឲ្យ មនុស្សមួយហ្វូងយ៉ាងធំអាចរួចផុតពីសេចក្ដីវេទនាជាខ្លាំងដោយមិនស្លាប់ឡើយ
«បន្ទាប់ពីការទាំងនោះ មើល! ខ្ញុំឃើញមនុស្សមួយក្រុមធំ ដែលគ្មានមនុស្សណាម្នាក់អាចរាប់ចំនួនបានឡើយ។ ពួកគេចេញពីគ្រប់ប្រជាជាតិ គ្រប់កុលសម្ព័ន្ធ គ្រប់ជាតិសាសន៍ និងគ្រប់ភាសា ហើយកំពុងឈរនៅមុខបល្ល័ង្កនិងនៅមុខកូនចៀម ដោយពាក់អាវវែងពណ៌ស ព្រមទាំងកាន់ធាងលម៉ើនៅដៃ។ ហើយពួកគេបន្លឺសំឡេងយ៉ាងខ្លាំងឥតឈប់ថា៖ «សេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់យើងមកពីព្រះរបស់យើង ដែលអង្គុយលើបល្ល័ង្ក និងពីកូនចៀម»។
ឯទេវតាទាំងឡាយកំពុងឈរនៅជុំវិញបល្ល័ង្ក និងពួកអ្នកចាស់ទុំ និងចេរូប៊ីនទាំងបួន រួចពួកគេក្រាបក្បាលនៅមុខបល្ល័ង្កគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ ហើយនិយាយថា៖ «អាមេន! ពរ សិរីរុងរឿង ប្រាជ្ញា អំណរគុណ កិត្ដិយស ឫទ្ធានុភាព និងកម្លាំងជារបស់ព្រះនៃយើងជារៀងរហូត។ អាមេន»។
បន្ទាប់មក អ្នកចាស់ទុំម្នាក់សួរខ្ញុំថា៖ «តើអ្នកទាំងនេះដែលពាក់អាវវែងពណ៌សជាអ្នកណា? ហើយតើពួកគេមកពីណា?»។ ម្ល៉ោះហើយ ខ្ញុំនិយាយទៅគាត់ភ្លាមថា៖ «ម្ចាស់ខ្ញុំអើយ អ្នកដឹងហើយ»។ គាត់និយាយមកខ្ញុំថា៖ «អ្នកទាំងនោះគឺជាអ្នកដែលចេញផុតពីគ្រាទុក្ខវេទនាដ៏ខ្លាំង ហើយពួកគេបានបោកសម្អាតអាវវែងរបស់ពួកគេឲ្យសក្នុងឈាមរបស់កូនចៀម។ ហេតុនេះហើយបានជាពួកគេនៅមុខបល្ល័ង្ករបស់ព្រះ ហើយពួកគេកំពុងបំពេញកិច្ចបម្រើពិសិដ្ឋជូនលោកទាំងយប់ទាំងថ្ងៃក្នុងវិហាររបស់លោក ឯលោកដែលអង្គុយលើបល្ល័ង្កនឹងរៀបចំត្រសាលមួយដើម្បីការពារពួកគេ។ ពួកគេនឹងមិនស្រេកឬឃ្លានទៀតឡើយ ហើយថ្ងៃនឹងមិនជះកម្ដៅខ្លាំងពេកមកលើពួកគេទៀតដែរ ពីព្រោះកូនចៀមដែលនៅក្បែរបល្ល័ង្កនឹងឃ្វាលពួកគេ ហើយនាំទៅឯរន្ធទឹកដែលផ្ដល់ជីវិត។ ឯព្រះនឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែកចេញពីភ្នែករបស់ពួកគេ»»
នគរព្រះនឹងគ្រប់គ្រងផែនដី
«ខ្រួចមក ខ្ញុំឮសំឡេងមួយបន្លឺយ៉ាងខ្លាំងចេញពីបល្ល័ង្កមកថា៖ «មើល! ត្រសាលរបស់ព្រះនៅជាមួយនឹងមនុស្សជាតិ ហើយលោកនឹងអាស្រ័យនៅជាមួយនឹងពួកគេ ឯពួកគេនឹងធ្វើជារាស្ត្ររបស់លោក។ ហើយព្រះនឹងនៅជាមួយនឹងពួកគេដោយខ្លួនលោកផ្ទាល់។ លោកនឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែកចេញពីភ្នែករបស់ពួកគេ ហើយសេចក្ដីស្លាប់នឹងលែងមានទៀត ទុក្ខព្រួយ ការស្រែកយំ និងការឈឺចាប់ក៏នឹងលែងមានទៀតដែរ។ អ្វីៗដែលធ្លាប់កើតឡើងពីមុន នោះបានកន្លងបាត់អស់ហើយ»» (វិវរណៈ ២១:១-៤)។
“អស់អ្នកដែលជាមនុស្សសុចរិត ចូររីករាយហើយត្រេកអរដោយសារព្រះយេហូវ៉ា អស់អ្នកដែលមានចិត្តទៀងត្រង់ ចូរស្រែកឡើងដោយអំណរ » (ទំនុកដំកើង ៣២:១១)
មនុស្សសុចរិតនឹងរស់នៅជារៀងរហូតហើយមនុស្សអាក្រក់នឹងត្រូវវិនាស
“អស់អ្នកដែលមានចិត្តស្លូតបូត នោះមានសុភមង្គលហើយ! ពីព្រោះអ្នកទាំងនោះនឹងទទួលផែនដីជាមត៌ក” (ម៉ាថាយ ៥: ៥)។
« បន្តិចទៀត នឹងលែងមានមនុស្សអាក្រក់ទៀត អ្នកនឹងមើលកន្លែងដែលពួកគេធ្លាប់នៅ តែអ្នកនឹងមិនឃើញពួកគេទេ។ ប៉ុន្តែ មនុស្សដែលមានចិត្តសុភាពនឹងបានផែនដីជាមត៌ក ពួកគេនឹងសប្បាយរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារមានសេចក្ដីសុខសាន្តជា បរិបូរ។ មនុស្សទុច្ចរិតគិតរកឧបាយធ្វើបាបមនុស្សសុចរិត គេសង្កៀតធ្មេញដាក់មនុស្សសុចរិត។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ានឹងសើចចំអកឲ្យមនុស្សទុច្ចរិត ព្រោះលោកដឹងថាថ្ងៃអវសានរបស់គេនឹងមកដល់។ មនុស្សទុច្ចរិតហូតដាវនិងយឹតធ្នូ ដើម្បីប្រល័យជនក្រីក្រនិងជនដែលគេសង្កត់សង្កិន និងដើម្បីសម្លាប់មនុស្សទៀងត្រង់។ ប៉ុន្តែ ដាវពួកគេនឹងចាក់ទម្លុះបេះដូងរបស់ពួកគេវិញ ឯធ្នូរបស់ពួកគេនឹងត្រូវបំបាក់។ (…) រោះដៃរបស់ជនទុច្ចរិតនឹងត្រូវបំបាក់ តែព្រះយេហូវ៉ានឹងជួយជនសុចរិតវិញ។ (…) ផ្ទុយទៅវិញ មនុស្សទុច្ចរិតនឹងវិនាស ពួកសត្រូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ានឹងបានដូចជាវាលស្មៅខៀវខ្ចីដែលក្រៀមស្វិតទៅ ពួកគេនឹងដូចជាផ្សែងដែលរសាត់បាត់។ (…) មនុស្សសុចរិតនឹងបានផែនដីជាមត៌ក ហើយពួកគេនឹងរស់នៅផែនដីជារៀងរហូត។ (…) ចូរសង្ឃឹមលើព្រះយេហូវ៉ា ហើយដើរតាមផ្លូវរបស់លោក លោកនឹងលើកតម្កើងអ្នក ហើយឲ្យអ្នកបានផែនដីជាមត៌ក។ ពេលមនុស្សទុច្ចរិតបានត្រូវបំផ្លាញ នោះអ្នកនឹងឃើញជាមិនខាន។ (…) ចូរសង្កេតមើលមនុស្សដែលគ្មានកន្លែងបន្ទោស ហើយចាំមើលមនុស្សទៀងត្រង់ ព្រោះអ្នកនោះនឹងជួបតែសេចក្ដីសុខសាន្តនៅថ្ងៃខាងមុខ។ ប៉ុន្តែ មនុស្សគ្រប់រូបដែលប្រព្រឹត្តអំពើរំលងនឹងត្រូវបំផ្លាញ ឯមនុស្សទុច្ចរិតនឹងត្រូវសម្លាប់ចោល។ មនុស្សសុចរិតនឹងទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះពីព្រះយេហូវ៉ា លោកជាបន្ទាយការពារពួកគេក្នុងគ្រាលំបាក។ ព្រះយេហូវ៉ានឹងជួយសង្គ្រោះពួកគេ លោកនឹងការពារពួកគេពីមនុស្សទុច្ចរិត ដោយសារពួកគេពឹងជ្រកលោក” (ទំនុកដំកើង ៣៧:១០-១៥, ១៧, ២០, ២៩, ៣៤, ៣៧-៤០)។
« ហេតុនេះ ចូរកូនដើរតាមផ្លូវរបស់មនុស្សល្អ ហើយបន្តដើរតាមគន្លងរបស់មនុស្សសុចរិត ព្រោះមានតែមនុស្សទៀងត្រង់ប៉ុណ្ណោះដែលរស់នៅផែនដីជាដរាប ហើយអ្នកដែលគ្មានកន្លែងបន្ទោស នឹងអាស្រ័យនៅទីនោះជារៀងរហូត។ ចំណែកឯជនទុច្ចរិត ពួកគេនឹងត្រូវកាត់ចេញពីផែនដី ហើយមនុស្សក្បត់នឹងត្រូវបំផ្លាញឲ្យសាបសូន្យទៅ។ (… ) មនុស្សសុចរិតរមែងទទួលពរ ប៉ុន្តែ មាត់របស់មនុស្សទុច្ចរិតលាក់បាំងចិត្តដែលចង់ធ្វើអំពើឃោរឃៅ។ កេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់មនុស្សសុចរិតនឹងធ្វើឲ្យគាត់ទទួលពរ តែកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់មនុស្សទុច្ចរិតនឹងត្រូវសាបសូន្យទៅ » (សុភាសិត ២:២០-២២; ១០:៦.៧)។
សង្គ្រាមនឹងត្រូវបញ្ចប់នៅទីនោះនឹងមានសន្តិភាពនៅក្នុងចិត្តនិងនៅលើផែនដីទាំងមូល
« អ្នករាល់គ្នាធ្លាប់ឮគេថា៖ ‹អ្នកត្រូវស្រឡាញ់អ្នកជិតខាង តែត្រូវស្អប់សត្រូវ›។ ក៏ប៉ុន្តែ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា ចូរបន្តស្រឡាញ់សត្រូវរបស់អ្នក ហើយអធិដ្ឋានឲ្យអ្នកដែលបៀតបៀនអ្នក។ យ៉ាងនេះ អ្នកអាចបង្ហាញថាអ្នកជាកូននៃបិតារបស់អ្នកដែលនៅស្ថានសួគ៌ ពីព្រោះលោកធ្វើឲ្យថ្ងៃរះលើមនុស្សល្អនិងមនុស្សអាក្រក់ ថែមទាំងបង្អុរភ្លៀងលើមនុស្សសុចរិតនិងមនុស្សមិនសុចរិត។ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់តែអ្នកណាដែលស្រឡាញ់អ្នក តើនោះមានប្រយោជន៍អ្វី? ពួកអ្នកយកពន្ធក៏ធ្វើដូច្នោះដែរ មែនទេ? ហើយបើអ្នករាល់គ្នាសួរសុខទុក្ខតែបងប្អូនរបស់អ្នករាល់គ្នាប៉ុណ្ណោះ តើមានអ្វីអស្ចារ្យទៅ? ពីព្រោះជនជាតិដទៃក៏ធ្វើដូច្នោះដែរ មែនទេ? ហេតុនេះ អ្នករាល់គ្នាត្រូវមានគុណសម្បត្តិសព្វគ្រប់ ដូចបិតារបស់អ្នកដែលនៅស្ថានសួគ៌ក៏មានគុណសម្បត្តិសព្វគ្រប់ដែរ” (ម៉ាថាយ ៥:៤៣-៤៨)។
« ពីព្រោះបើអ្នកអភ័យទោសចំពោះកំហុសរបស់អ្នកឯទៀត នោះបិតារបស់អ្នកដែលនៅស្ថានសួគ៌ក៏នឹងអភ័យទោសឲ្យអ្នកដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែ បើអ្នកមិនអភ័យទោសចំពោះកំហុសរបស់អ្នកឯទៀតទេ នោះបិតារបស់អ្នកក៏មិនអភ័យទោសចំពោះកំហុសរបស់អ្នកដែរ » (ម៉ាថាយ ៦:១៤,១៥)។
“នោះលោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅអ្នកនោះថា៖ »ចូរស៊កដាវរបស់អ្នកទៅក្នុងស្រោមវិញ ព្រោះអស់អ្នកដែលប្រើដាវ ក៏នឹងស្លាប់ដោយដាវដែរ »” (ម៉ាថាយ ២៦:៥២)។
« ចូរនាំគ្នាមកមើលស្នាដៃរបស់ព្រះយេហូវ៉ា គឺមើលអ្វីៗដ៏អស្ចារ្យដែលលោកបានធ្វើនៅផែនដី។ លោកនឹងធ្វើឲ្យផែនដីទាំងមូលលែងមានសង្គ្រាមទៀត លោកបំបាក់ធ្នូ ហើយកម្ទេចលំពែង លោកដុតរទេះចម្បាំង ចោលទាំងអស់ » (ទំនុកដំកើង ៤៦:៨,៩)។
« ក្នុងចំណោមប្រជាជាតិទាំងឡាយ លោកនឹងធ្វើការវិនិច្ឆ័យ ហើយដោះស្រាយអ្វីៗទាំងអស់ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់ប្រជាជាតិជាច្រើន។ ពួកគេនឹងយកដាវរបស់ខ្លួន ដំធ្វើជាផាលនង្គ័ល ហើយយកលំពែង ដំធ្វើជាដង្កាវវិញ។ ប្រជាជាតិមួយនឹងមិនលើកដាវច្បាំងនឹងប្រជាជាតិមួយទៀតឡើយ ហើយក៏មិនរៀនធ្វើសង្គ្រាមទៀតដែរ » (អេសាយ ២:៤)។
« នៅគ្រាចុងក្រោយបង្អស់ ភ្នំនៃវិហារព្រះយេហូវ៉ា នឹងត្រូវតាំងឡើងយ៉ាងមាំ ខ្ពស់ជាងភ្នំទាំងអស់ ហើយនឹងត្រូវតម្កើងឡើងខ្ពស់ជាងទួលនានា។ បណ្ដាជននឹងនាំគ្នាឡើងទៅភ្នំនោះជាហូរហែ។ ប្រជាជាតិជាច្រើននឹងទៅដោយនិយាយថា៖ «ចូរយើងឡើងទៅភ្នំនៃព្រះយេហូវ៉ា គឺទៅវិហារនៃព្រះរបស់យ៉ាកុប។ លោកនឹងបង្រៀនយើងអំពីផ្លូវរបស់លោក ហើយយើងនឹងដើរតាមមាគ៌ាលោក»។ ព្រោះក្រមច្បាប់*នឹងចេញពីក្រុងស៊ីយ៉ូន ហើយប្រសាសន៍របស់ព្រះយេហូវ៉ា នឹងចេញពីក្រុងយេរូសាឡិម។ លោកនឹងវិនិច្ឆ័យនៅក្នុងចំណោមប្រជាជាតិជាច្រើន ហើយកែតម្រូវអ្វីដែលខុសក្នុងចំណោមប្រជាជាតិខ្លាំងក្លាដែលនៅឆ្ងាយៗ។ ពួកគេនឹងដំដាវធ្វើជាផាលនង្គ័ល ហើយដំលំពែងធ្វើជាដង្កាវវិញ។ ប្រជាជាតិមួយនឹងមិនលើកដាវច្បាំងនឹងប្រជាជាតិមួយទៀតឡើយ ហើយពួកគេក៏មិនរៀនធ្វើសឹកសង្គ្រាមទៀតដែរ។ ពួកគេនឹងអង្គុយនៅក្រោមដើមទំពាំងបាយជូរនិងដើមល្វារបស់ខ្លួន ហើយនឹងគ្មានអ្នកណាមកបំភ័យពួកគេឡើយ។ ព្រោះព្រះយេហូវ៉ានៃបណ្ដាកងទ័ពស្ថានសួគ៌បានមានប្រសាសន៍ហើយ » (មីកា ៤:១-៤)។
នឹងមានអាហារជាច្រើននៅទូទាំងផែនដី
« ផែនដីនឹងមានស្រូវជាបរិបូរ ចំណែកនៅតាមកំពូលភ្នំវិញនឹងមានស្រូវហៀរហូរ។ គាត់នឹងមានភោគផលពោរពាសដូចនៅស្រុកលីបង់ ហើយបណ្ដាជននៅក្រុងនានានឹងមានចំនួនកាន់តែច្រើនដូចជាស្មៅនៅផែនដី » (ទំនុកដំកើង ៧២:១៦)។
“នៅគ្រានោះ លោកនឹងបង្អុរភ្លៀងស្រោចស្រពលើគ្រាប់ពូជដែលអ្នករាល់គ្នាបានសាបព្រោះ ហើយដីនឹងបង្កើតផលល្អៗយ៉ាងបរិបូរ។ ឯហ្វូងសត្វរបស់អ្នករាល់គ្នាវិញ ពួកវានឹងស៊ីស្មៅខៀវខ្ចីនៅឯវាលដ៏ធំទូលាយ” (អេសាយ ៣០:២៣)។
អព្ភូតហេតុរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទដើម្បីពង្រឹងសេចក្តីជំនឿលើក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ច
«តាមការពិត មានការជាច្រើនទៀតដែលលោកយេស៊ូបានធ្វើ ហើយប្រសិនបើសរសេរអំពីការទាំងនោះឲ្យបានល្អិតល្អន់ ខ្ញុំគិតថាពិភពលោកទាំងមូលមិនល្មមទុករមូរទាំងអស់នោះឡើយ» (យ៉ូហាន ២១:២៥)
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនិងអព្ភូតហេតុដំបូងដែលបានសរសេរនៅក្នុងដំណឹងល្អរបស់យ៉ូហានគាត់ប្រែទឹកទៅជាស្រា៖“លុះនៅថ្ងៃទី៣ មានគេរៀបចំភោជនាហារអបអរអាពាហ៍ពិពាហ៍មួយនៅភូមិកាណាក្នុងស្រុកកាលីឡេ ហើយម្ដាយរបស់លោកយេស៊ូនៅទីនោះ។ លោកយេស៊ូនិងពួកអ្នកកាន់តាមលោកក៏បានត្រូវអញ្ជើញឲ្យចូលរួមពិធីរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍នោះដែរ។ នៅពេលជិតអស់ស្រាទំពាំងបាយជូរ ម្ដាយរបស់លោកយេស៊ូជម្រាបលោកថា៖ «ពួកគេអស់ស្រាហើយ»។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅម្ដាយថា៖«ស្ត្រីអើយ នេះមិនមែនជារឿងរបស់យើងទាំងពីរទេ។ វេលារបស់ខ្ញុំមិនទាន់មកដល់ទេ»។ ម្ដាយរបស់លោកក៏ប្រាប់ពួកអ្នកដែលកំពុងបម្រើថា៖ «ចូរធ្វើតាមអ្វីដែលលោកប្រាប់ឲ្យធ្វើចុះ»។ នៅទីនោះមានពាងទឹក៦ធ្វើពីថ្ម ទុកសម្រាប់លាងសម្អាតស្របតាមវិន័យរបស់ជនជាតិយូដា។ ពាងនីមួយៗមានចំណុះប្រហែលពីរទៅបីរង្វាល់។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេថា«ចូរចាក់ទឹកឲ្យពេញពាងទាំងនេះ»។ រួចពួកគេក៏ចាក់ទឹកពេញដល់មាត់ពាង។ បន្ទាប់មក លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេថា៖«ឥឡូវ ចូរដងខ្លះយកទៅឲ្យអ្នកចាត់ចែងពិធី»។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏ដងខ្លះទៅ។ ពេលអ្នកចាត់ចែងពិធីបានភ្លក់ទឹកដែលបានត្រូវធ្វើឲ្យក្លាយជាស្រាទំពាំងបាយជូរ នោះគាត់មិនដឹងថាស្រានោះបានមកពីណាទេ (តែពួកអ្នកដែលកំពុងបម្រើបានដឹង ដោយសារពួកគេបានដងទឹកនោះចេញ)។ រួចអ្នកចាត់ចែងពិធីក៏ហៅកូនកំលោះមក ហើយប្រាប់គាត់ថា៖ «មនុស្សគ្រប់គ្នាតែងតែជូនស្រាដែលមានគុណភាពល្អមុន រួចពេលដែលភ្ញៀវស្រវឹងហើយ ទើបយកស្រាដែលមានគុណភាពអន់មកជូនវិញ។ ប៉ុន្តែ អ្នកបានទុកស្រាល្អរហូតដល់ឥឡូវនេះទើបជូនភ្ញៀវ»។ លោកយេស៊ូបានធ្វើការនេះនៅភូមិកាណាក្នុងស្រុកកាលីឡេ ហើយនេះជាសញ្ញាសម្គាល់ដំបូងបង្អស់របស់លោក។ លោកបានបង្ហាញឲ្យឃើញសិរីរុងរឿងរបស់លោក ហើយពួកអ្នកកាន់តាមលោកក៏មានជំនឿលើលោក” (យ៉ូហាន ២:១-១១)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទប្រោសកូនប្រុសរបស់អ្នកបម្រើរបស់ស្តេច៖ « ក្រោយមក លោកបានមកភូមិកាណានៅស្រុកកាលីឡេម្ដងទៀត ជាកន្លែងដែលលោកបានធ្វើឲ្យទឹកក្លាយទៅជាស្រា។ មានបុរសម្នាក់ដែលជាអ្នកបម្រើស្ដេច ហើយកូនប្រុសរបស់គាត់កំពុងឈឺនៅក្រុងកាពើណិម។ នៅពេលដែលបុរសនេះឮថាលោកយេស៊ូបានចេញពីតំបន់យូឌាមកស្រុកកាលីឡេ នោះគាត់បានចេញទៅសុំលោកឲ្យចុះមក ហើយជួយធ្វើឲ្យកូនប្រុសរបស់គាត់ជាផង ព្រោះកូនរបស់គាត់ជិតស្លាប់ហើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «អ្នករាល់គ្នានឹងមិនជឿឡើយ លុះត្រាតែឃើញសញ្ញាសម្គាល់និងការអស្ចារ្យ»។ អ្នកបម្រើស្ដេចជម្រាបលោកថា៖ «លោកម្ចាស់ សូមចុះមក មុនកូនរបស់ខ្ញុំស្លាប់»។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «អញ្ជើញទៅចុះ កូនប្រុសរបស់អ្នកបានជាឡើងវិញហើយ»។ បុរសនោះជឿប្រសាសន៍របស់លោកយេស៊ូ ហើយក៏ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។ លុះពេលគាត់កំពុងធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ពួកខ្ញុំបម្រើរបស់គាត់បានមកជួបគាត់ ហើយប្រាប់ថាកូនប្រុសរបស់គាត់បានជាឡើងវិញហើយ។ ដូច្នេះ គាត់សួរពួកគេអំពីម៉ោងណាដែលកូនរបស់គាត់មានសុខភាពល្អឡើងវិញ។ ពួកគេប្រាប់គាត់ថា៖ «ម្សិលមិញ នៅម៉ោងទី៧ គ្រុនក៏បាត់ពីគាត់ទៅ»។ ដូច្នេះ ឪពុករបស់កូននោះក៏ដឹងថា គឺនៅម៉ោងនោះឯងដែលលោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «កូនប្រុសរបស់អ្នកបានជាឡើងវិញហើយ»។ រួចគាត់និងពួកអ្នកផ្ទះទាំងអស់របស់គាត់បានទៅជាអ្នកជឿ។ នេះជាសញ្ញាសម្គាល់ទី២ដែលលោកយេស៊ូបានធ្វើ ពេលចេញពីតំបន់យូឌាមកស្រុកកាលីឡេវិញ » (យ៉ូហាន ៤:៤៦-៥៤)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទព្យាបាលបុរសម្នាក់ដែលមានអារក្សចូលនៅកាពើណិម៖ « ក្រោយនោះ លោកចុះទៅក្រុងកាពើណិមនៅស្រុកកាលីឡេ ហើយបានបង្រៀនបណ្ដាជននៅថ្ងៃឈប់សម្រាក។ ពួកគេបាននឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្តដោយសារសេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោក ពីព្រោះលោកមានប្រសាសន៍ដូចជាអ្នកដែលមានអំណាចពីព្រះ។ ដំណាលគ្នានោះ ក្នុងសាលាប្រជុំមានបុរសម្នាក់ដែលមានវិញ្ញាណអសោច*ចូល ហើយគាត់ស្រែកយ៉ាងខ្លាំងថា៖ «នែ! យេស៊ូពីក្រុងណាសារ៉ែត! តើអ្នកមករំខានពួកយើងធ្វើអ្វី? តើអ្នកមកបំផ្លាញយើងឬ? ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថាអ្នកជាអ្នកណា។ អ្នកជាអ្នកបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ»។ លោកយេស៊ូក៏ស្ដីបន្ទោសវាថា៖ «ចូរស្ងៀមទៅ! ហើយចេញពីគាត់ភ្លាម»។ ដូច្នេះ វិញ្ញាណកំណាចនោះបានផ្ដួលបុរសនោះនៅមុខបណ្ដាជន រួចចេញពីគាត់ទៅដោយមិនធ្វើទុក្ខគាត់ឡើយ។ ឃើញដូច្នេះ ពួកគេទាំងអស់គ្នានឹកស្ងើចក្នុងចិត្ត ហើយចាប់ផ្ដើមនិយាយគ្នាថា៖ «សម្ដីអ្វីក៏ពូកែម្ល៉េះ! ព្រោះលោកបង្គាប់វិញ្ញាណអសោចដោយអំណាចនិងឫទ្ធានុភាព ហើយពួកវាក៏ចេញទៅ!»។ ដូច្នេះ ដំណឹងអំពីលោកបានឮសុសសាយពេញតំបន់នៅជុំវិញនោះ » (លូកា ៤:៣១-៣៧)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដេញអារក្សនៅក្នុងដែនដីកាដារ៉េន (ឥឡូវហ្ស៊កដានីភាគខាងកើតទន្លេយ័រដាន់ក្បែរបឹងទីបេរ៉ាស)៖ « លុះទៅដល់ត្រើយម្ខាងក្នុងតំបន់កេដារ៉ាហើយ មានបុរសពីរនាក់ដែលមានវិញ្ញាណកំណាចចូល បានចេញពីទីបញ្ចុះសពមកជួបលោក។ បុរសទាំងពីរនោះសាហាវក្រៃលែង បានជាគ្មានអ្នកណាហ៊ានដើរតាមផ្លូវនោះទេ។ ខណៈនោះ ពួកគេបានស្រែកឡើងថា៖ «បុត្រព្រះ! តើលោកមករំខានយើងធ្វើអ្វី? តើលោកមកធ្វើទារុណកម្មយើង+មុនពេលកំណត់ឬ?»។ នៅឆ្ងាយពីពួកគេ មានសត្វជ្រូកមួយហ្វូងធំកំពុងរកចំណីស៊ី។ ដូច្នេះ វិញ្ញាណកំណាចទាំងនោះចាប់ផ្ដើមអង្វរលោកថា៖«បើលោកបណ្ដេញយើង សូមចាត់យើងឲ្យចូលទៅក្នុងហ្វូងជ្រូកនោះ»។ ម្ល៉ោះហើយ លោកមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេថា៖ «ទៅចុះ!» ហើយពួកគេក៏ចេញទៅ រួចចូលក្នុងហ្វូងជ្រូក។ ខណៈនោះ ជ្រូកទាំងហ្វូងបានបោលពីច្រាំងចោតធ្លាក់ចូលក្នុងសមុទ្រ ហើយងាប់អស់ទៅ។ ប៉ុន្តែ អ្នកដែលឃ្វាលសត្វទាំងនោះបានរត់ចេញ ហើយចូលទៅក្នុងក្រុង។ រួចពួកគេបានរៀបរាប់ប្រាប់ពីអ្វីៗទាំងអស់ រួមទាំងរឿងរបស់បុរសពីរនាក់ដែលមានវិញ្ញាណកំណាចចូលដែរ។ បន្ទាប់មក អ្នកក្រុងគ្រប់គ្នាបានចេញមកជួបលោកយេស៊ូ។ លុះជួបហើយ ពួកគេបានអង្វរសុំឲ្យលោកចេញពីតំបន់របស់ពួកគេ » (ម៉ាថាយ ៨:២៨-៣៤)។
ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទប្រោស ឲ្យ ជាម្ដាយក្មេករបស់សាវ័កពេត្រុស៖ «ក្រោយមក ពេលលោកយេស៊ូចូលទៅក្នុងផ្ទះរបស់ពេត្រុស លោកឃើញម្ដាយក្មេករបស់គាត់កំពុងដេកដោយឈឺគ្រុនក្ដៅ។ ដូច្នេះ លោកពាល់ដៃរបស់គាត់ គ្រុននោះក៏បាត់ទៅ រួចគាត់ងើបឡើងហើយចាប់ផ្ដើមធ្វើអាហារជូនលោក» (ម៉ាថាយ ៨:១៤,១៥)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទព្យាបាលបុរសម្នាក់អ្នកណាមានដៃខ្វិន១៖ « នៅថ្ងៃឈប់សម្រាកមួយទៀត លោកបានចូលទៅក្នុងសាលាប្រជុំ ហើយចាប់ផ្ដើមបង្រៀន។ នៅទីនោះ មានបុរសម្នាក់ស្វិតដៃស្ដាំ។ ពេលនោះ ពួកអ្នកជំនាញខាងច្បាប់និងពួកផារិស៊ីចាំសង្កេតមើលថា លោកយេស៊ូនឹងធ្វើឲ្យបុរសនោះជាសះស្បើយនៅថ្ងៃឈប់សម្រាកឬយ៉ាងណា ដើម្បីមានហេតុចោទប្រកាន់លោក។ ប៉ុន្តែ លោកជ្រាបអំពីអ្វីដែលពួកគេកំពុងរិះគិតក្នុងចិត្ត។ លោកក៏មានប្រសាសន៍ទៅបុរសស្វិតដៃថា៖ «ចូរក្រោកឡើង ហើយមកឈរនៅចំកណ្ដាលនេះ»។ ឮដូច្នោះ បុរសនោះក៏ក្រោកឡើង ហើយមកឈរនៅទីនោះ។ បន្ទាប់មក លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេថា៖«ខ្ញុំចង់សួរអ្នករាល់គ្នាថា នៅថ្ងៃឈប់សម្រាក តើមានច្បាប់ឲ្យធ្វើអំពើល្អ ឬធ្វើអំពើអាក្រក់? តើមានច្បាប់ឲ្យសង្គ្រោះជីវិត* ឬសម្លាប់ជីវិត?»។ ក្រោយពីបានមើលមុខពួកគេទាំងអស់គ្នាហើយ លោកប្រាប់បុរសស្វិតដៃថា៖ «ចូរលាដៃរបស់អ្នក»។ បុរសនោះក៏លាដៃ ហើយដៃរបស់គាត់បានជាឡើងវិញ។ ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកជំនាញខាងច្បាប់និងពួកផារិស៊ីបានខឹងយ៉ាងខ្លាំង រួចពួកគេក៏ពិភាក្សាគ្នារកវិធីធ្វើបាបលោកយេស៊ូ » (លូកា ៦:៦-១១)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទព្យាបាលបុរសម្នាក់ដែលមានហើម (ការប្រមូលផ្តុំសារធាតុរាវច្រើនពេកនៅក្នុងខ្លួន)៖ « នៅថ្ងៃមួយជាថ្ងៃឈប់សម្រាក លោកយេស៊ូបានចូលទៅពិសាអាហារក្នុងផ្ទះរបស់មេដឹកនាំម្នាក់នៃពួកផារិស៊ី ហើយអស់អ្នកដែលនៅទីនោះបានសង្កេតមើលលោក។ មើល! នៅពីមុខលោក មានបុរសម្នាក់ដែលកើតរោគហើម។ ដូច្នេះ លោកយេស៊ូសួរពួកអ្នកចេះច្បាប់ ស្ទាត់និងពួកផារិស៊ីថា៖ «តើមានច្បាប់ធ្វើឲ្យមនុស្សជាសះស្បើយនៅថ្ងៃឈប់សម្រាកឬទេ?»។ ប៉ុន្តែ ពួកគេនៅស្ងៀម។ លោកយេស៊ូក៏ដាក់ដៃលើបុរសនោះ ធ្វើឲ្យគាត់ជាសះស្បើយ រួចឲ្យគាត់ចេញទៅ។ បន្ទាប់មក លោកមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេថា៖ «ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា បើកូនប្រុសឬគោឈ្មោលរបស់ខ្លួនធ្លាក់អណ្ដូងនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក តើមានអ្នកណាដែលមិនលើកចេញភ្លាមទេឬ?»។ ដូច្នេះ ពួកគេមិនអាចតបឆ្លើយទៅលោកអំពីរឿងនោះបានឡើយ » (លូកា ១៤:១-៦)។
ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទប្រោសមនុស្សខ្វាក់ម្នាក់ថា៖ «លុះលោកមកជិតដល់ក្រុងយេរីខូ មានបុរសងងឹតភ្នែកម្នាក់កំពុងអង្គុយសុំទាននៅក្បែរផ្លូវ។ ពេលដែលគាត់ឮសូរបណ្ដាជនដើរកាត់ នោះក៏សួរគេអំពីរឿងអ្វីដែលកំពុងកើតឡើង។ គេប្រាប់គាត់ថា៖ «លោកយេស៊ូពីក្រុងណាសារ៉ែតកំពុងដើរកាត់!»។ ឮដូច្នេះ គាត់ស្រែកឡើងថា៖ «លោកយេស៊ូ បុត្រដាវីឌ! សូមមេត្ដាជួយខ្ញុំផង!»។ ហើយពួកអ្នកដែលកំពុងដើរខាងមុខគេចាប់ផ្ដើមនិយាយម៉ឺងម៉ាត់ប្រាប់បុរសនោះឲ្យនៅស្ងៀម តែគាត់ស្រែកកាន់តែខ្លាំងថា៖ «បុត្រដាវីឌ! សូមមេត្ដាជួយខ្ញុំផង!»។ រួចលោកយេស៊ូក៏ឈប់ហើយបង្គាប់គេឲ្យនាំបុរសនោះមកលោក។ ពេលដែលបុរសនោះមកជិតលោកហើយ នោះលោកយេស៊ូសួរគាត់ថា៖ «តើចង់ឲ្យខ្ញុំធ្វើអ្វីដើម្បីអ្នក?»។ គាត់ជម្រាបថា៖ «លោកម្ចាស់ សូមធ្វើឲ្យខ្ញុំមើលឃើញឡើងវិញ»។ ដូច្នេះ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «ចូរមើលឃើញឡើងវិញ។ ជំនឿរបស់អ្នកបានធ្វើឲ្យអ្នកជាហើយ»។ រំពេចនោះ គាត់អាចមើលឃើញឡើងវិញ ក៏ចាប់ផ្ដើមដើរតាមលោកព្រមទាំងសរសើរតម្កើងព្រះផង។ ពេលដែលមនុស្សទាំងឡាយឃើញអ្វីដែលបានកើតឡើង ពួកគេក៏បានសរសើរព្រះដែរ» (លូកា ១៨:៣៥-៤៣)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទព្យាបាលមនុស្សខ្វាក់ពីរនាក់៖ « ពេលដែលលោកយេស៊ូដើរហួសពីទីនោះ បុរសងងឹតភ្នែកពីរនាក់ បានទៅតាមលោក ហើយស្រែកថា៖ «បុត្រដាវីឌ! សូមមេត្តាជួយយើងផង»។ ក្រោយពីលោកបានចូលទៅក្នុងផ្ទះ បុរសងងឹតភ្នែកទាំងនោះបានមកឯលោក។ រួចលោកយេស៊ូសួរពួកគេថា៖ «តើអ្នកជឿថាខ្ញុំអាចធ្វើការនេះបានទេ?»។ ពួកគេឆ្លើយថា៖ «យើងជឿ! លោកម្ចាស់»។ រួចលោកពាល់ភ្នែករបស់ពួកគេ ដោយពោលថា៖ «សូមឲ្យកើតឡើងចំពោះអ្នក សមស្របទៅតាមជំនឿរបស់អ្នក»។ ក្រោយមក ភ្នែករបស់ពួកគេក៏ភ្លឺឡើង ហើយលោកយេស៊ូបង្គាប់ពួកគេយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ថា៖ «កុំប្រាប់អ្នកណាឲ្យសោះ»។ ប៉ុន្តែ ក្រោយពីពួកគេបានចេញទៅក្រៅ នោះពួកគេក៏រៀបរាប់ប្រាប់អំពីលោកពេញតំបន់នោះ » (ម៉ាថាយ ៩:២៧-៣១)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទប្រោសមនុស្សគថ្លង់ម្នាក់៖ « លោកបានចេញពីតំបន់ទីរ៉ុស ឆ្ពោះទៅសមុទ្រកាលីឡេ ដោយកាត់តាមតំបន់ស៊ីដូននិងតំបន់ដេកាប៉ូល។ នៅទីនោះ ពួកគេបាននាំបុរសម្នាក់មករកលោក។ បុរសនោះថ្លង់មិនអាចគ្រលាស់អណ្ដាតនិយាយបាន ហើយពួកគេបានអង្វរសុំលោកឲ្យដាក់ដៃលើគាត់។ ក្រោយមក លោកនាំបុរសនោះទៅឆ្ងាយពីបណ្ដាជន។ រួចលោកដាក់ម្រាមដៃរបស់លោកក្នុងត្រចៀកគាត់ ហើយស្ដោះទឹកមាត់ បន្ទាប់មកពាល់អណ្ដាតរបស់គាត់ ហើយលោកងើយភ្នែកមើលមេឃ ដកដង្ហើមវែង រួចមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «អេផាថា» ដែលមានន័យថា«ចូរបើកឡើង»។ រំពេចនោះ គាត់ក៏អាចស្ដាប់ឮ ហើយអាចគ្រលាស់អណ្ដាតបាន រួចចាប់ផ្ដើមនិយាយដូចធម្មតា។ រួចមក លោកបានបង្គាប់ពួកគេកុំឲ្យប្រាប់អ្នកណាឲ្យសោះ។ ប៉ុន្តែ លោកកាន់តែហាម ពួកគេកាន់តែប្រកាសអំពីរឿងនោះ។ បណ្ដាជនភ្ញាក់ផ្អើលក្រៃលែង ហើយបាននិយាយថា៖ «លោកបានធ្វើអ្វីៗទាំងអស់យ៉ាងល្អប្រសើរ សូម្បីតែមនុស្សថ្លង់ ក៏លោកធ្វើឲ្យស្ដាប់ឮ ហើយមនុស្សគ ក៏លោកធ្វើឲ្យនិយាយបានដែរ» » (ម៉ាកុស ៧:៣១-៣៧)។
ព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដប្រោសមនុស្សឃ្លង់ម្នាក់ថា៖ «មានបុរសកើតជំងឺឃ្លង់ម្នាក់មករកលោក ហើយលុតជង្គង់អង្វរថា៖ «បើលោកចង់ធ្វើឲ្យខ្ញុំជាស្អាត លោកអាចធ្វើបាន»។ ឃើញដូច្នេះ លោកមានចិត្តក្ដួលអាណិត រួចលូកដៃទៅពាល់គាត់ដោយពោលថា៖ «ខ្ញុំចង់ធ្វើឲ្យអ្នកជាស្អាតមែន។ សូមឲ្យជាស្អាតចុះ»។ រំពេចនោះ ជំងឺឃ្លង់បានបាត់ពីខ្លួនគាត់ទៅ ហើយគាត់បានជាស្អាត» (ម៉ាកុស ១:៤០-៤២)។
ការប្រោសមនុស្សឃ្លង់ ១០ នាក់ ឲ្យ ជា៖ « ចកាលដែលលោកកំពុងធ្វើដំណើរទៅក្រុងយេរូសាឡិម លោកបានដើរកាត់រវាងស្រុកសាម៉ារីនិងស្រុកកាលីឡេ។ ពេលដែលលោកកំពុងចូលក្នុងភូមិមួយ បុរសកើតឃ្លង់១០នាក់ក្រឡេកទៅឃើញលោក ក៏បានក្រោកឈរពីចម្ងាយ។ ពួកគេបន្លឺសំឡេងថា៖ «លោកគ្រូយេស៊ូ! សូមមេត្តាជួយយើងផង!»។ ពេលលោកឃើញពួកគេ លោកមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេថា៖ «ចូរទៅបង្ហាញខ្លួនឲ្យពួកសង្ឃឃើញ»។ ពេលដែលពួកគេចេញផុតទៅ នោះក៏បានជាស្អាតគ្រប់គ្នា។ លុះឃើញថាខ្លួនជាហើយ មានម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេវិលមកវិញ ហើយបន្លឺសំឡេងយ៉ាងខ្លាំងសរសើរតម្កើងព្រះ។ រួចអ្នកនោះបានក្រាបមុខដល់ដីនៅជិតជើងលោកយេស៊ូ ទាំងអរគុណលោក។ អ្នកនោះជាជនជាតិសាម៉ារី។ លោកយេស៊ូតបថា៖ «មាន១០នាក់ដែលបានត្រូវធ្វើឲ្យជាស្អាត មែនទេ? ចុះតើ៩នាក់ទៀតនៅឯណា? តើគ្មានអ្នកណាវិលមកវិញដើម្បីសរសើរតម្កើងព្រះ ក្រៅពីបុរសជនជាតិដទៃម្នាក់នេះទេឬ?»។ រួចលោកមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «ចូរក្រោកឡើង ហើយអញ្ជើញទៅចុះ។ ជំនឿរបស់អ្នកបានធ្វើឲ្យអ្នកជាសះស្បើយ» » (លូកា ១៧:១១-១៩)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទព្យាបាលបុរសដែលមិនអាចដើរបាន៖ «បន្ទាប់ពីការទាំងនេះ មានបុណ្យមួយរបស់ជនជាតិយូដា ហើយលោកយេស៊ូបានឡើងទៅក្រុងយេរូសាឡិម។ នៅក្រុងយេរូសាឡិម នៅទ្វារចៀម មានអាងទឹកមួយដែលភាសាហេប្រឺហៅថាបេតសាថា ហើយអាងនោះព័ទ្ធដោយល្វែងប្រាំ។ ក្នុងល្វែងទាំងនេះ មានមនុស្សជាច្រើននាក់ដែលឈឺ ងងឹតភ្នែក ខ្វិន ស្វិតដៃ ឬស្វិតជើងកំពុងដេកនៅទីនោះ។ ប៉ុន្តែមានបុរសម្នាក់នៅទីនោះដែលបានឈឺអស់សាមសិបប្រាំបីឆ្នាំ។ ពេលដែលលោកឃើញបុរសនេះកំពុងដេកនៅទីនោះ និងដោយដឹងថាគាត់ឈឺយូរហើយ នោះលោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «តើអ្នកចង់មានសុខភាពល្អឡើងវិញទេ?»។ បុរសដែលឈឺនោះបានឆ្លើយថា៖ «លោក ខ្ញុំគ្មានអ្នកណាជួយដាក់ខ្ញុំក្នុងអាងពេលដែលទឹកកំពុងកម្រើកទេ តែពេលខ្ញុំកំពុងចុះទៅ មានម្នាក់ទៀតចុះទៅមុនខ្ញុំ»។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «ចូរងើបឡើង យកគ្រែស្នែងរបស់អ្នក ហើយដើរទៅចុះ»។ រំពេចនោះ បុរសនោះមានសុខភាពល្អឡើងវិញ ក៏យកគ្រែស្នែងរបស់គាត់ហើយចាប់ផ្ដើមដើរទៅ» (យ៉ូហាន ៥:១-៩)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទព្យាបាលជំងឺឆ្កួតជ្រូក៖ « ពេលដែលលោកនិងពួកគាត់ដើរឆ្ពោះទៅបណ្ដាជន នោះមានបុរសម្នាក់មកឯលោក ហើយលុតជង្គង់ជម្រាបថា៖ «លោកម្ចាស់ សូមមេត្តាជួយកូនប្រុសខ្ញុំផង ពីព្រោះគាត់មានជំងឺឆ្កួតជ្រូក ហើយស្ថិតក្នុងសភាពធ្ងន់ធ្ងរណាស់។ គាត់ដួលក្នុងភ្លើង និងក្នុងទឹកជាញឹកញាប់។ ខ្ញុំបាននាំគាត់មកជួបពួកអ្នកកាន់តាមលោក តែពួកគាត់មិនអាចធ្វើឲ្យកូនខ្ញុំជាបានឡើយ»។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «ឱជំនាន់មនុស្សដែលគ្មានជំនឿនិងវៀចវេរអើយ! តើខ្ញុំត្រូវនៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាដល់ពេលណា? តើខ្ញុំត្រូវទ្រាំនឹងអ្នករាល់គ្នាដល់កាលណាទៀត? ចូរនាំក្មេងប្រុសនោះមកឯខ្ញុំ»។ រួចមក លោកយេស៊ូស្ដីបន្ទោសវិញ្ញាណកំណាចនោះ ហើយវាក៏ចេញពីក្មេងប្រុសនោះ។ ចាប់ពីពេលនោះមក ក្មេងប្រុសនោះបានជាសះស្បើយ។ ក្រោយមក អ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូមកសួរលោកដោយឡែកពីគេថា៖ «ហេតុអ្វីពួកខ្ញុំមិនអាចបណ្ដេញវាបាន?»។ លោកមានប្រសាសន៍ទៅពួកគាត់ថា៖ «គឺដោយសារអ្នករាល់គ្នាមានជំនឿតិច។ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាការពិតថា ប្រសិនបើអ្នកមានជំនឿប៉ុនគ្រាប់មូស្ដាត នោះអ្នកអាចបញ្ជាទៅភ្នំនេះថា៖ ‹ចូររើចេញពីកន្លែងនេះ ទៅកន្លែងផ្សេង› នោះភ្នំនឹងរើទៅមែន ហើយនឹងគ្មានអ្វីដែលអ្នកមិនអាចធ្វើបានឡើយ» » (ម៉ាថាយ ១៧:១៤-២០)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទធ្វើការអស្ចារ្យដោយមិនដឹងខ្លួន៖ « កាលដែលលោកយេស៊ូកំពុងធ្វើដំណើរទៅ នោះបណ្ដាជនបានប្រជ្រៀតគ្នានៅជុំវិញលោក។ ខណៈនោះ មានស្ត្រីម្នាក់មានជំងឺធ្លាក់ឈាម អស់១២ឆ្នាំ ហើយគ្មានអ្នកណាអាចព្យាបាលជំងឺរបស់នាងឲ្យជាបានឡើយ។ នាងបានដើរពីក្រោយបណ្ដាជន រួចចូលទៅពាល់ជាយសម្លៀកបំពាក់ក្រៅរបស់លោក។ រំពេចនោះ ឈាមក៏ឈប់ធ្លាក់។ ដូច្នេះ លោកយេស៊ូសួរថា៖ «តើអ្នកណាបានពាល់ខ្ញុំ?»។ បណ្ដាជនទាំងអស់ក៏បដិសេធគ្រប់គ្នា។ ពេលនោះ ពេត្រុសនិយាយថា៖ «លោកគ្រូ លោកឃើញហើយថាបណ្ដាជនកំពុងប្រជ្រៀតគ្នានៅជុំវិញលោក»។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «ពិតជាមានអ្នកណាម្នាក់ពាល់ខ្ញុំមែន ព្រោះខ្ញុំដឹងថាមានឫទ្ធានុភាព ចេញពីខ្លួនខ្ញុំ»។ កាលស្ត្រីនោះឃើញថា លោកបានដឹងអ្វីដែលនាងបានធ្វើ នោះនាងបានចូលមកទាំងភ័យញ័រ ហើយក្រាបនៅមុខលោក។ នាងក៏រៀបរាប់ប្រាប់នៅមុខមនុស្សទាំងអស់អំពីមូលហេតុដែលនាងបានពាល់លោក និងរបៀបដែលនាងបានជាសះស្បើយក្នុងមួយរំពេច។ ដូច្នេះ លោកមានប្រសាសន៍ទៅនាងថា៖ «កូនស្រីអើយ ជំនឿរបស់នាងបានធ្វើឲ្យនាងជាហើយ។ សូមនាងទៅឲ្យបានសេចក្ដីសុខចុះ» » (លូកា ៨:៤២-៤៨)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទព្យាបាលពីចម្ងាយ៖ « ក្រោយមានប្រសាសន៍ទៅបណ្ដាជនរួចហើយ លោកបានចូលទៅក្នុងក្រុងកាពើណិម។ នៅក្រុងនោះ មាននាយទាហានម្នាក់ គាត់មានខ្ញុំបម្រើដែលឈឺជិតស្លាប់ ហើយគាត់ស្រឡាញ់ខ្ញុំបម្រើនោះណាស់។ ពេលឮថាលោកយេស៊ូមក នាយទាហាននោះក៏ចាត់ពួកបុរសចាស់ទុំជនជាតិយូដាខ្លះ ឲ្យទៅអង្វរសុំលោកឲ្យមក ដើម្បីធ្វើឲ្យខ្ញុំបម្រើរបស់គាត់ជាសះស្បើយ។ ពួកគេបានចូលមកជិតលោកយេស៊ូ ហើយចាប់ផ្ដើមទទូចអង្វរថា៖«គាត់សមនឹងទទួលជំនួយពីលោក ព្រោះគាត់ស្រឡាញ់ជនជាតិយើង ហើយក៏បានសាងសង់សាលាប្រជុំរបស់យើងដែរ»។ ដូច្នេះ លោកយេស៊ូក៏ចេញទៅជាមួយនឹងពួកគេ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលលោកទៅជិតដល់ផ្ទះនោះ នាយទាហានបានចាត់មិត្តភក្ដិឲ្យទៅជម្រាបលោកថា៖«លោកមិនចាំបាច់អញ្ជើញមកទេ ព្រោះខ្ញុំមិនសមនឹងទទួលលោកចូលក្នុងផ្ទះខ្ញុំឡើយ។ ហេតុនេះហើយបានជាខ្ញុំគិតថា ខ្លួនខ្ញុំមិនសមនឹងទៅជួបលោកដោយផ្ទាល់នោះទេ។ ប៉ុន្តែ សូមលោកគ្រាន់តែមានប្រសាសន៍ប៉ុណ្ណោះ នោះអ្នកបម្រើរបស់ខ្ញុំនឹងជាសះស្បើយ។ ព្រោះខ្ញុំក៏នៅក្រោមបង្គាប់គេដែរ ហើយក៏មានកូនទាហានដែលនៅក្រោមបង្គាប់ខ្ញុំ។ បើខ្ញុំបង្គាប់អ្នកណាឲ្យ‹ទៅ!› អ្នកនោះក៏ទៅ ហើយបើខ្ញុំបង្គាប់អ្នកណាឲ្យ‹មក!› អ្នកនោះក៏មក។ បើខ្ញុំបង្គាប់ខ្ញុំបម្រើរបស់ខ្ញុំឲ្យ‹ធ្វើការនេះ!› គាត់ក៏ធ្វើតាម»។ ពេលឮពាក្យទាំងនេះ លោកយេស៊ូក៏នឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្តចំពោះនាយទាហាននោះ រួចលោកបែរទៅបណ្ដាជនដែលដើរតាមលោក ហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា សូម្បីតែក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែល ខ្ញុំមិនដែលឃើញអ្នកណាមានជំនឿខ្លាំងយ៉ាងនេះទេ»។ រួចពួកអ្នកដែលនាយទាហានបានចាត់នោះ ក៏ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។ លុះទៅដល់ ពួកគេឃើញថាខ្ញុំបម្រើនោះមានសុខភាពល្អឡើងវិញហើយ » (លូកា ៧:១-១០)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានព្យាបាលស្ត្រីពិការម្នាក់អស់រយៈពេល ១៨ ឆ្នាំ៖ « ក្រោយមក នៅថ្ងៃឈប់សម្រាកលោកកំពុងបង្រៀនក្នុងសាលាប្រជុំមួយ។ មើល! មានស្ត្រីម្នាក់ឈឺអស់១៨ឆ្នាំ ដោយសារឥទ្ធិពលនៃវិញ្ញាណកំណាច។ នាងកោងខ្នងយ៉ាងខ្លាំង ហើយមិនអាចងើបត្រង់បានឡើយ។ នៅពេលលោកយេស៊ូឃើញនាង លោកមានប្រសាសន៍ទៅនាងថា៖«នាងអើយ នាងបានត្រូវរំដោះពីជំងឺរបស់នាងហើយ»។ រួចលោកដាក់ដៃលើនាង នាងក៏ងើបត្រង់ភ្លាម ហើយចាប់ផ្ដើមលើកតម្កើងព្រះ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលអ្នកទទួលខុសត្រូវនៅសាលាប្រជុំឃើញដូច្នេះ គាត់ទាស់ចិត្ត ពីព្រោះលោកយេស៊ូបានធ្វើឲ្យនាងជានៅថ្ងៃឈប់សម្រាក រួចគាត់ប្រាប់បណ្ដាជនថា៖ «មាន៦ថ្ងៃសម្រាប់ធ្វើការ។ ដូច្នេះ ចូរមកនៅថ្ងៃទាំងនោះដើម្បីជាពីជំងឺ មិនមែននៅថ្ងៃឈប់សម្រាកទេ»។ ក៏ប៉ុន្តែ លោកម្ចាស់តបទៅគាត់ថា៖ «មនុស្សលាក់ពុត! នៅថ្ងៃឈប់សម្រាក អ្នករាល់គ្នាតែងតែស្រាយគោឈ្មោលឬលារបស់ខ្លួន រួចដឹកចេញពីក្រោលទៅឲ្យផឹកទឹក មែនទេ? បើដូច្នេះ ចុះស្ត្រីនេះដែលជាកូនចៅអាប្រាហាំ ហើយដែលបានជាប់ចំណងរបស់សាថាន*អស់១៨ឆ្នាំហើយ តើមិនត្រូវស្រាយនាងឲ្យរួចពីចំណងនេះនៅថ្ងៃឈប់សម្រាកទេឬ?»។ ពេលដែលលោកមានប្រសាសន៍ដូច្នេះ អស់អ្នកដែលប្រឆាំងលោកក៏មានសេចក្ដីខ្មាស តែបណ្ដាជនទាំងអស់ចាប់ផ្ដើមត្រេកអរវិញ ដោយឃើញការអស្ចារ្យទាំងប៉ុន្មានដែលលោកបានធ្វើ » (លូកា ១៣:១០-១៧)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទប្រោសកូនស្រីរបស់ស្ត្រីដែលមិនមែនជាសាសន៍យូដា៖ « ចមក លោកយេស៊ូបានចាកចេញពីទីនោះទៅតំបន់ទីរ៉ុសនិងស៊ីដូន។ មើល! ស្ត្រីជនជាតិភេនីស៊ីម្នាក់ពីតំបន់នោះបានចេញមក ហើយស្រែកថា៖ «លោកម្ចាស់ ជាបុត្រដាវីឌអើយ! សូមមេត្តាជួយខ្ញុំផង កូនស្រីខ្ញុំមានវិញ្ញាណកំណាចចូល ធ្វើទុក្ខខ្លាំងណាស់»។ ក៏ប៉ុន្តែ លោកមិនបានតបឆ្លើយទៅនាងមួយម៉ាត់សោះ។ ដូច្នេះ ពួកអ្នកកាន់តាមបានមកទទូចសុំលោកថា៖ «សូមលោកប្រាប់នាងឲ្យទៅវិញ ពីព្រោះនាងចេះតែស្រែក ហើយដើរតាមយើងឥតឈប់»។ លោកតបឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំមិនបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅឯអ្នកណាទេ ក្រៅពីចៀមដែលវង្វេងផ្លូវក្នុងចំណោមជនជាតិអ៊ីស្រាអែល»។ ប៉ុន្តែ ស្ត្រីនោះក៏ចូលមកលំឱនកាយគោរពលោក ហើយអង្វរថា៖ «លោកម្ចាស់! សូមជួយខ្ញុំផង!»។ លោកតបឆ្លើយថា៖ «គឺមិនត្រឹមត្រូវទេ បើយកនំប៉័ងរបស់កូនក្មេង ហើយបោះទៅឲ្យឆ្កែតូចៗវិញ»។ នាងឆ្លើយថា៖ «មែនហើយលោកម្ចាស់! ប៉ុន្តែតាមការពិត ឆ្កែតូចៗស៊ីកម្ទេចនំប៉័ងដែលជ្រុះពីតុរបស់ម្ចាស់វា»។ នោះលោកយេស៊ូតបឆ្លើយទៅនាងថា៖ «នាងអើយ! នាងមានជំនឿខ្លាំងណាស់ សូមឲ្យនាងបានដូចប្រាថ្នាចុះ»។ រួចកូនស្រីរបស់នាងបានជាសះស្បើយតាំងពីពេលនោះមក។ » (ម៉ាថាយ ១៥: ២១-២៨)។
ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបញ្ឈប់ខ្យល់ព្យុះ៖ «លុះក្រោយមក លោកចុះក្នុងទូកមួយ ហើយអ្នកកាន់តាមក៏បានទៅជាមួយនឹងលោកដែរ។ រួចមក កើតមានខ្យល់ព្យុះយ៉ាងខ្លាំងនៅសមុទ្រ ហើយរលកបានបោកកញ្ជ្រោលគ្របលើទូក។ ចំណែកលោកវិញ លោកកំពុងសម្រាន្តលក់។ ពួកគាត់បានមកដាស់លោកថា៖ «លោកម្ចាស់! សូមសង្គ្រោះយើងផង! យើងជិតវិនាសហើយ!»។ តែលោកមានប្រសាសន៍ទៅពួកគាត់ថា៖ «អ្នករាល់គ្នាដែលមានជំនឿតិច ហេតុអ្វីបានជាខ្លាចដូច្នេះ?»។ រួចមក លោកក្រោកឡើង ហើយស្តីបន្ទោសខ្យល់និងសមុទ្រ។ នោះក៏កើតមានសភាពស្ងប់ស្ងាត់ក្រៃលែង។ ដូច្នេះបុរសទាំងនោះបាននឹកអស្ចារ្យ ហើយនិយាយថា៖ «តើលោកជានរណា បានជាសូម្បីតែខ្យល់និងសមុទ្រក៏ស្ដាប់បង្គាប់លោកដែរ?»» (ម៉ាថាយ ៨:២៣-២៧)។ អព្ភូតហេតុនេះបង្ហាញថានៅក្នុងឋានសួគ៌លើផែនដីលែងមានព្យុះឬទឹកជំនន់ដែលនឹងបង្កឱ្យមានគ្រោះមហន្តរាយ។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដើរលើសមុទ្រ៖ « ក្រោយពីឲ្យបណ្ដាជនត្រឡប់ទៅវិញ លោកបានឡើងភ្នំតែម្នាក់ឯងដើម្បីអធិដ្ឋាន។ លុះដល់ពេលយប់ លោកនៅទីនោះតែម្នាក់ឯង។ ពេលនោះ ទូកនៅឆ្ងាយពីច្រាំងរាប់រយម៉ែត្រហើយ ក៏ត្រូវរលកបោកយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារទូកនោះទៅបញ្ច្រាសខ្យល់។ លុះដល់យាមទី៤ នៅយប់នោះ លោកបានដើរលើទឹកសមុទ្រទៅឯពួកអ្នកកាន់តាម។ ពេលពួកគាត់ក្រឡេកទៅឃើញលោកកំពុងដើរលើទឹកសមុទ្រ ពួកគាត់ចាប់ផ្ដើមវិលវល់ក្នុងគំនិត ហើយតាំងភ័យខ្លាច ក៏ស្រែកឡើងថា៖ «តើនោះជាអ្វីហ្នឹង!»។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅពួកគាត់ភ្លាមថា៖«ចូរមានចិត្តក្លាហានឡើង! គឺខ្ញុំទេ កុំខ្លាចឡើយ»។ ពេត្រុសបានតបទៅលោកថា៖ «លោកម្ចាស់! បើពិតជាលោកមែន សូមឲ្យខ្ញុំដើរលើទឹកទៅឯលោកផង»។ នោះលោកបង្គាប់ថា៖ «ចូរមកចុះ!»។ ឮដូច្នេះ ពេត្រុសបានចេញពីទូក ហើយដើរលើទឹកទៅឯលោកយេស៊ូ។ ប៉ុន្តែដោយមើលទៅខ្យល់ព្យុះ គាត់ក៏ភ័យខ្លាច ហើយពេលដែលចាប់ផ្ដើមលិចទៅក្នុងទឹក គាត់ស្រែកឡើងថា៖ «លោកម្ចាស់! សូមជួយខ្ញុំផង!»។ ភ្លាមនោះ លោកយេស៊ូបានលូកដៃទៅចាប់គាត់ ហើយសួរថា៖ «អ្នកមានជំនឿតិចអើយ! ហេតុអ្វីបានជាចាប់ផ្ដើមសង្ស័យ?»។ ក្រោយពីលោកយេស៊ូនិងពេត្រុសបានចូលក្នុងទូកហើយ ខ្យល់ព្យុះក៏ស្ងប់បាត់ទៅ។ រួចមក អ្នកកាន់តាមលោកដែលនៅក្នុងទូកបានលំឱនកាយគោរពលោក ហើយពោលថា៖«លោកពិតជាបុត្ររបស់ព្រះមែន» » (ម៉ាថាយ ១៤:២៣-៣៣)។
នេសាទអព្ភូតហេតុ៖ “នៅគ្រាមួយ បណ្ដាជនកំពុងស្ដាប់លោកយេស៊ូបង្រៀនបណ្ដាំរបស់ព្រះនៅក្បែរបឹងកេណិសារ៉ែត។ ពេលនោះ បណ្ដាជនខំប្រជ្រៀតគ្នាចូលទៅជិតលោក។ ខណៈនោះ លោកឃើញទូកនេសាទពីរចតនៅមាត់បឹង តែពួកអ្នកនេសាទបានឡើងពីទូកទៅលាងអួនរបស់ពួកគេ។ លោកក៏ចុះក្នុងទូកមួយរបស់ស៊ីម៉ូន ហើយសុំគាត់ឲ្យចេញទូកទៅឆ្ងាយបន្តិចពីមាត់បឹង។ រួចលោកអង្គុយចុះ ហើយចាប់ផ្ដើមបង្រៀនបណ្ដាជនពីក្នុងទូកនោះ។ លុះបង្រៀនរួចហើយ លោកក៏ប្រាប់ស៊ីម៉ូនថា៖ «ចូរទៅកន្លែងដែលមានទឹកជ្រៅ ហើយទម្លាក់អួននៅទីនោះ»។ ក៏ប៉ុន្តែ ស៊ីម៉ូនតបវិញថា៖ «លោកគ្រូ យើងបានខំប្រឹងអស់មួយយប់ តែចាប់មិនបានអ្វីសោះ។ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនឹងទម្លាក់អួនតាមប្រសាសន៍លោក»។ ពេលទម្លាក់អួនតាមប្រសាសន៍លោក ពួកគេចាប់បានត្រីច្រើនសន្ធឹកណាស់ រហូតដល់អួនរបស់ពួកគេចាប់ផ្ដើមធ្លាយ។ ដូច្នេះ ពួកគេធ្វើសញ្ញាឲ្យដៃគូរបស់ពួកគេដែលនៅក្នុងទូកផ្សេងទៀតមកជួយ។ អ្នកទាំងនោះក៏មក រួចពួកគេដាក់ត្រីពេញទូកទាំងពីរ គឺត្រីច្រើនដល់ម្ល៉េះបានជាទូកហៀបនឹងលិច។ ឃើញដូច្នេះ ស៊ីម៉ូនពេត្រុសលុតជង្គង់នៅមុខលោកយេស៊ូ ហើយនិយាយថា៖ «លោកម្ចាស់ សូមចេញពីខ្ញុំទៅ ពីព្រោះខ្ញុំជាមនុស្សមានភាពខុសឆ្គង»។ ព្រោះក្រោយពីចាប់បានត្រីច្រើនដូច្នេះ ស៊ីម៉ូនពេត្រុសនិងអស់អ្នកដែលនៅជាមួយនឹងគាត់ បាននឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្តក្រៃលែង ហើយកូនប្រុសពីរនាក់របស់សេបេដេ គឺយ៉ាកុបនិងយ៉ូហាន ដែលជាដៃគូរបស់ស៊ីម៉ូន ក៏នឹកអស្ចារ្យដែរ។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅស៊ីម៉ូនថា៖ «កុំខ្លាចឡើយ។ ចាប់តាំងពីឥឡូវនេះទៅ អ្នកនឹងនេសាទមនុស្សវិញ»។ ដូច្នេះ ពួកគេបានអុំទូកមកដីគោកវិញ រួចទុកអ្វីៗទាំងអស់ចោល ហើយទៅតាមលោក” (លូកា ៥:១-១១)។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទធ្វើឱ្យនំប៉័ងមានចំនួនច្រើន៖ « បន្ទាប់ពីការទាំងនេះ លោកយេស៊ូបានចេញដំណើរឆ្លងសមុទ្រ*កាលីឡេ ឬទិបេរៀស។ ប៉ុន្តែ មនុស្សមួយក្រុមធំបានតាមលោកជាប់ ពីព្រោះពួកគេឃើញអព្ភូតហេតុដែលលោកធ្វើឲ្យអ្នកឈឺជាសះស្បើយ។ ដូច្នេះ លោកយេស៊ូបានឡើងភ្នំមួយ រួចបានអង្គុយនៅទីនោះជាមួយនឹងពួកអ្នកកាន់តាមលោក។ ពេលនោះ គឺជិតដល់បុណ្យរំលង ជាបុណ្យរបស់ជនជាតិយូដា។ កាលដែលលោកយេស៊ូងើបភ្នែកទៅឃើញមនុស្សមួយក្រុមធំកំពុងដើរតម្រង់មករកលោក នោះលោកមានប្រសាសន៍ទៅភីលីពថា៖ «តើយើងនឹងទិញនំប៉័ងពីកន្លែងណាឲ្យមនុស្សទាំងនេះបរិភោគ?»។ លោកមានប្រសាសន៍ដូច្នេះ ដើម្បីសាកល្បងគាត់ ព្រោះលោកដឹងរួចហើយថាលោកហៀបនឹងធ្វើអ្វី។ ភីលីពតបឆ្លើយថា៖ «សូម្បីតែយើងទិញនំប៉័ងអស់២០០ឌីណារី ហើយឲ្យពួកគេបរិភោគម្នាក់បន្តិចៗ ក៏មិនគ្រប់គ្រាន់ដែរ»។ អនទ្រេជាបងប្អូនរបស់ស៊ីម៉ូនពេត្រុស និងជាអ្នកកាន់តាមម្នាក់របស់លោក បានជម្រាបលោកថា៖ «ក្មេងប្រុសនេះមាននំប៉័ង*ប្រាំដុំនិងត្រីតូចពីរកន្ទុយ។ ប៉ុន្តែ តើរបស់ទាំងនេះមានប្រយោជន៍អ្វីសម្រាប់មនុស្សច្រើនយ៉ាងនេះ?»។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរប្រាប់មនុស្សទាំងនេះឲ្យអង្គុយចុះ»។ កន្លែងនោះមានស្មៅច្រើន ដូច្នេះពួកគេក៏អង្គុយចុះ។ ក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងនោះ មានបុរសប្រហែល៥.០០០នាក់។ បន្ទាប់មក លោកយេស៊ូយកនំប៉័ងទាំងនោះ ក៏អរគុណព្រះ រួចចែកដល់អស់អ្នកដែលកំពុងអង្គុយ ថែមទាំងចែកត្រីតូចៗទាំងនោះតាមដែលពួកគេចង់បាន។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលពួកគេបានបរិភោគឆ្អែតហើយ នោះលោកមានប្រសាសន៍ទៅពួកអ្នកកាន់តាមថា៖ «ចូរប្រមូលអាហារដែលនៅសល់ កុំឲ្យខាតបង់អ្វីឡើយ»។ ដូច្នេះ ពួកគាត់ក៏ប្រមូលអាហារដែលសល់ បានពេញ១២កញ្ជើ ជាអាហារដែលនៅសល់ពីនំប៉័ងប្រាំដុំដែលមនុស្សទាំងនោះបានបរិភោគ។ ពេលដែលមនុស្សទាំងនោះឃើញសញ្ញាសម្គាល់ដែលលោកបានធ្វើ នោះពួកគេចាប់ផ្ដើមនិយាយថា៖ «អ្នកនេះប្រាកដជាអ្នកប្រកាសទំនាយដែលត្រូវចូលមកក្នុងពិភពលោកហើយ»។ ពេលលោកយេស៊ូដឹងថាពួកគេហៀបនឹងមកចាប់លោក ហើយតែងតាំងលោកជាស្ដេច នោះលោកក៏ចេញទៅ+ភ្នំម្ដងទៀតតែម្នាក់ឯង » (យ៉ូហាន ៦:១-១៥)។ នឹងមានអាហារយ៉ាងបរិបូរណ៍នៅទូទាំងផែនដី (ទំនុកដំកើង ៧២:១៦, អេសាយ ៣០:២៣)។
លោកយេស៊ូគ្រិស្ដបានប្រោសកូនប្រុសរបស់ស្ដ្រីមេម៉ាយ ឲ្យ រស់ឡើងវិញ៖ «មិនយូរក្រោយពីនោះ លោកបានធ្វើដំណើរទៅក្រុងមួយហៅថាណេអ៊ីន ហើយពួកអ្នកកាន់តាមនិងមនុស្សមួយក្រុមធំបានរួមដំណើរជាមួយនឹងលោក។ លុះធ្វើដំណើរជិតដល់ផ្លូវចូលក្រុងហើយ មើល! គេកំពុងសែងសពបុរសដែលជាកូនតែមួយរបស់ម្ដាយ។ ម្យ៉ាងទៀត ម្ដាយរបស់សពនោះជាស្ត្រីមេម៉ាយ ហើយមនុស្សមួយក្រុមធំពីក្រុងនោះក៏នៅជាមួយនឹងនាងដែរ។ ពេលដែលលោកម្ចាស់យេស៊ូក្រឡេកទៅឃើញនាង លោកមានចិត្តក្ដួលអាណិត ក៏មានប្រសាសន៍ទៅនាងថា៖ «ឈប់យំទៅ»។ បន្ទាប់មក លោកដើរទៅជិតហើយពាល់គ្រែស្នែង ឯពួកអ្នកសែងក៏ឈប់។ រួចមក លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្នកកំលោះ ខ្ញុំប្រាប់អ្នកថា ចូរក្រោកឡើង!»។ ឯបុរសដែលស្លាប់នោះក៏ងើបឡើងអង្គុយ ហើយចាប់ផ្ដើមនិយាយ រួចលោកប្រគល់គាត់ឲ្យម្ដាយ។ ពួកគេទាំងអស់គ្នាក៏តាំងស្ញែងខ្លាច រួចចាប់ផ្ដើមសរសើរតម្កើងព្រះថា៖ «អ្នកប្រកាសទំនាយម្នាក់ដ៏ឧត្តមបានត្រូវតាំងឡើងក្នុងចំណោមយើង» ហើយ«ព្រះបានអាណិតរាស្ត្ររបស់លោក»។ រួចដំណឹងនេះអំពីលោក បានឮសុសសាយពេញតំបន់យូឌាទាំងមូលនិងតំបន់នៅជុំវិញ» (លូកា ៧:១១-១៧)។
ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទប្រោសកូនស្រីរបស់យ៉ៃរ៉ុស ឲ្យ រស់ឡើងវិញ៖ «ពេលដែលលោកកំពុងមានប្រសាសន៍ មានតំណាងម្នាក់របស់អ្នកទទួលខុសត្រូវនៃសាលាប្រជុំបានមកប្រាប់ថា៖ «កូនស្រីរបស់អ្នកស្លាប់ហើយ កុំរំខានលោកគ្រូទៀត»។ ឮដូច្នេះ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «កុំខ្លាចឡើយ គ្រាន់តែមានជំនឿប៉ុណ្ណោះ នោះនាងនឹងត្រូវសង្គ្រោះ»។ លុះទៅដល់ផ្ទះនោះហើយ លោកមិនបានឲ្យអ្នកណាចូលទៅក្នុងជាមួយនឹងលោកឡើយ ក្រៅពីពេត្រុស យ៉ូហាន យ៉ាកុប និងឪពុកម្ដាយរបស់ក្មេងស្រីនោះ។ ឯមនុស្សទាំងអស់កំពុងយំគក់ទ្រូងសោកស្ដាយនាង។ ដូច្នេះ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ឈប់យំទៅ ព្រោះនាងមិនបានស្លាប់ឡើយ តែកំពុងដេកលក់»។ ឮដូច្នេះ ពួកគេចាប់ផ្ដើមសើចចំអកឲ្យលោក ពីព្រោះពួកគេដឹងថានាងបានស្លាប់មែន។ ប៉ុន្តែលោកចាប់ដៃរបស់នាងរួចបន្លឺសំឡេងថា៖ «នាងអើយ! ចូរក្រោកឡើង!» ហើយនាងមានជីវិត ឡើងវិញ ក៏ក្រោកឡើងភ្លាម រួចលោកបង្គាប់ឲ្យគេយកអាហារមកឲ្យនាងបរិភោគ។ ឯឪពុកម្ដាយនាងបានត្រេកអរហួសប្រមាណ ប៉ុន្តែលោកបង្គាប់ពួកគាត់ កុំប្រាប់អ្នកណាឲ្យសោះអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើង» (លូកា ៨:៤៩-៥៦)។
លោកយេស៊ូគ្រិស្ដបានប្រោសមិត្ដសម្លាញ់របស់លោក ឲ្យ រស់ឡើងវិញគឺលោកឡាសារដែលបានស្លាប់បួនថ្ងៃមុន៖ «ពេលនោះ លោកយេស៊ូមិនទាន់ចូលក្នុងភូមិនៅឡើយ ប៉ុន្តែលោកនៅកន្លែងដែលម៉ាថាបានជួបលោកពីមុន។ ដូច្នេះ ពេលដែលជនជាតិយូដាដែលនៅជាមួយនឹងម៉ារៀក្នុងផ្ទះ ដើម្បីសម្រាលទុក្ខនាង ឃើញថានាងប្រញាប់ក្រោកឡើងហើយចេញទៅ នោះពួកគេក៏បានទៅតាម ដោយនឹកស្មានថានាងកំពុងចេញទៅទីបញ្ចុះសពដើម្បីយំនៅទីនោះ។ រួចពេលដែលម៉ារៀមកដល់កន្លែងដែលលោកយេស៊ូនៅ ហើយឃើញលោក នោះនាងបានលំឱនកាយនៅជិតជើងរបស់លោក ដោយនិយាយថា៖ «លោកម្ចាស់ ប្រសិនបើលោកនៅទីនេះ ប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំមិនបានស្លាប់ទេ»។ ដូច្នេះ ពេលដែលលោកយេស៊ូឃើញនាងនិងជនជាតិយូដាដែលបានមកជាមួយនឹងនាងកំពុងយំ នោះលោកមានចិត្តក្ដុកក្ដួលក៏រំជួលចិត្ត* យ៉ាងខ្លាំង ហើយលោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «តើអ្នករាល់គ្នាបានដាក់គាត់នៅឯណា?» ពួកគាត់ឆ្លើយថា៖ «លោកម្ចាស់ សូមមកមើល»។ លោកយេស៊ូក៏ស្រក់ទឹកភ្នែក។ ដូច្នេះ ជនជាតិយូដាតាំងនិយាយថា៖ «មើល! គាត់ស្រឡាញ់ឡាសាខ្លាំងណាស់!»។ ប៉ុន្តែពួកគេខ្លះនិយាយថា៖ «បុរសនេះបានធ្វើឲ្យបុរសងងឹតភ្នែកនោះអាចមើលឃើញ ដូច្នេះ តើគាត់មិនអាចជួយកុំឲ្យអ្នកនេះស្លាប់បានទេឬ?»។
ដូច្នេះ ក្រោយពីលោកយេស៊ូកើតមានចិត្តក្ដុកក្ដួលម្ដងទៀត នោះលោកមកដល់ទីបញ្ចុះសព។ ទីបញ្ចុះសពនោះជារូងថ្ម ហើយមានដុំថ្មមួយបិទមាត់រូង។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរយកថ្មនោះចេញ»។ ម៉ាថាជាបងស្រីរបស់សព បាននិយាយទៅកាន់លោកថា៖ «លោកម្ចាស់ សពច្បាស់ជាធុំក្លិន ព្រោះបួនថ្ងៃបានកន្លងទៅហើយ»។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅនាងថា៖ «តើខ្ញុំមិនបានប្រាប់នាងថា ប្រសិនបើនាងជឿ នោះនាងនឹងឃើញសិរីរុងរឿងរបស់ព្រះទេឬ?»។ ដូច្នេះ ពួកគេបានយកថ្មនោះចេញ។ បន្ទាប់មក លោកយេស៊ូងើយភ្នែកទៅលើ ក៏មានប្រសាសន៍ថា៖ «បិតាអើយ ខ្ញុំសូមអរគុណលោកដែលលោកបានស្ដាប់ខ្ញុំ។ ពិតមែនតែខ្ញុំដឹងថាលោកតែងតែស្ដាប់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំបាននិយាយដូច្នេះដោយសារមានបណ្ដាជនកំពុងឈរនៅជុំវិញ ដើម្បីពួកគេអាចជឿថាលោកបានចាត់ខ្ញុំឲ្យមក»។ លុះមានប្រសាសន៍អ្វីៗទាំងនេះចប់ហើយ លោកបន្លឺសំឡេងយ៉ាងខ្លាំងថា៖ «ឡាសា! ចូរចេញមក!»។ បុរសដែលស្លាប់នោះបានចេញមកទាំងមានក្រណាត់រុំដៃ ជើង និងមុខរបស់គាត់។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេថា៖ «ចូរស្រាយគាត់ ហើយឲ្យគាត់ទៅចុះ»» (យ៉ូហាន ១១:៣០-៤៤)។
ចុងក្រោយនេសាទអព្ភូតហេតុ (មិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីការរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទ)៖ « ក៏ប៉ុន្តែ ពេលព្រឹកឡើង លោកយេស៊ូឈរនៅឯឆ្នេរ តែពួកអ្នកកាន់តាមមិនបានដឹងថាជាលោកយេស៊ូទេ។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅពួកគាត់ថា៖«កូនៗអើយ! អ្នករាល់គ្នាគ្មានអ្វី*បរិភោគទេ មែនទេ?»។ ពួកគាត់តបទៅលោកថា៖ «បាទ!»។ លោកមានប្រសាសន៍ទៅពួកគាត់ថា៖ «ចូរទម្លាក់អួននៅខាងស្ដាំទូក ហើយអ្នកនឹងរកបាន»។ ពួកគាត់ក៏ទម្លាក់អួនទៅ តែមិនអាចទាញឡើងវិញបានឡើយ ដោយសារជាប់បានត្រីច្រើនសន្ធឹកណាស់។ ដូច្នេះ អ្នកកាន់តាមដែលលោកយេស៊ូស្រឡាញ់ បាននិយាយទៅកាន់ពេត្រុសថា៖ «គឺជាលោកម្ចាស់!»។ កាលដែលស៊ីម៉ូនពេត្រុសឮថាជាលោកម្ចាស់ គាត់ក៏ពាក់អាវក្រៅ ព្រោះគាត់នៅខ្លួនទទេ រួចលោតចុះក្នុងទឹកសមុទ្រ។ ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកកាន់តាមឯទៀតបានជិះទូកតូចនោះមក ទាំងទាញអួនពេញទៅដោយត្រីមកជាមួយផង ព្រោះពួកគាត់នៅមិនឆ្ងាយពីគោកទេ ប្រហែលតិចជាង១០០ម៉ែត្ » (យ៉ូហាន ២១:៤-៨)។
លោកយេស៊ូគ្រិស្ដបានធ្វើអព្ភូតហេតុជាច្រើនទៀត។ពួកគេពង្រឹងជំនឿយើងលើកទឹកចិត្តយើងនិងមើលឃើញពីពរជ័យជាច្រើនដែលនឹងមាននៅលើផែនដី។ពាក្យជាលាយលក្ខណ៍អក្សររបស់សាវ័កយ៉ូហានសង្ខេបយ៉ាងល្អិតល្អន់នូវអព្ភូតហេតុដ៏អស្ចារ្យជាច្រើនដែលព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានធ្វើដើម្បីជាការធានានូវអ្វីដែលនឹងកើតឡើងនៅលើផែនដីនេះថា៖ «តាមការពិត មានការជាច្រើនទៀតដែលលោកយេស៊ូបានធ្វើ ហើយប្រសិនបើសរសេរអំពីការទាំងនោះឲ្យបានល្អិតល្អន់ ខ្ញុំគិតថាពិភពលោកទាំងមូលមិនល្មមទុករមូរទាំងអស់នោះឡើយ» (យ៉ូហាន ២១:២៥)។
5 – ការបង្រៀនបឋមនៃព្រះគម្ពីរ
•ព្រះមានឈ្មោះមួយគឺព្រះយេហូវ៉ា។តែយើងត្រូវថ្វាយបង្គំតែព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះ។យើងត្រូវស្រឡាញ់ទ្រង់ដោយអស់ពីកម្លាំងជីវិតរបស់យើង: « ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់យើងអើយ លោកសមនឹងទទួលសេចក្ដីសរសើរដោយសារសិរីរុងរឿង កិត្តិយស និងឫទ្ធានុភាព ពីព្រោះលោកបានបង្កើតអ្វីៗទាំងអស់ ហើយអ្វីៗទាំងអស់នោះបានកើតមក ក៏មាននៅផង ដោយសារបំណងប្រាថ្នារបស់លោក » (អេសាយ ៤២ើ៨ វិវរណៈ ៤:១១, ម៉ាថាយ ២២:៣៧) (God Has a Name (YHWH); How to Pray to God (Matthew 6:5-13); The Administration of the Christian Congregation, According to the Bible (Colossians 2:17)) ព្រះមិនមែនជាព្រះត្រីឯកទេ។
•យេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះបុត្រាតែមួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងន័យថាវាជាបុត្រាតែមួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយព្រះ « »តើមនុស្សទាំងឡាយថាកូនមនុស្សជាអ្នកណា? »។ ពួកគាត់បានឆ្លើយថា៖ « អ្នកខ្លះថាលោកជាយ៉ូហានដែលជាអ្នកជ្រមុជទឹក អ្នកខ្លះទៀតថាលោកជាអេលីយ៉ា ហើយអ្នកឯទៀតថាលោកជាយេរេមា ឬអ្នកប្រកាសទំនាយមួយរូប »។ លោកមានប្រសាសន៍ទៅពួកគាត់ថា៖ « ចុះអ្នករាល់គ្នាវិញ តើអ្នកថាខ្ញុំជាអ្នកណា?»។ ស៊ីម៉ូនពេត្រុសឆ្លើយថា៖ « លោកជាគ្រិស្ដ ជាបុត្ររបស់ព្រះដែលមានជីវិតរស់នៅ »។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍តបទៅគាត់ថា៖ « ស៊ីម៉ូន កូនយ៉ូណាស! អ្នកមានសុភមង្គលហើយ! ពីព្រោះនេះមិនមែនមនុស្សទេ ដែលបានបើកសម្ដែងឲ្យអ្នកដឹង ប៉ុន្តែគឺបិតារបស់ខ្ញុំដែលស្ថិតនៅស្ថានសួគ៌វិញ។ » (ម៉ាថាយ ១៦:១៣-១៧; យ៉ូហាន ១:១-៣) (The Commemoration of the Death of Jesus Christ (Luke 22:19)។ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទមិនមែនជាព្រះដែលមានអំណាចចេស្តាទេហើយទ្រង់មិនមែនជាផ្នែកនៃព្រះត្រីឯកទេ។
•សកម្មពលបរិសុទ្ធគឺជាសកម្មពលរបស់ព្រះ។ គាត់មិនមែនជាមនុស្សទេ: »រួចពួកគាត់ឃើញអ្វីដែលមើលទៅដូចជាអណ្ដាតភ្លើងជាច្រើនលេចមក ហើយចែកគ្នាទៅសណ្ឋិតលើពួកគាត់ម្នាក់មួយៗ » (កិច្ចការ ២:៣) ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនមែនជាផ្នែកនៃព្រះត្រីឯកទេ។
•ព្រះគម្ពីរគឺជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ »គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរបានត្រូវសរសេរក្រោមការដឹកនាំ របស់ព្រះ ហើយមានប្រយោជន៍សម្រាប់បង្រៀន កែតម្រង់ ធ្វើឲ្យត្រឹមត្រូវឡើងវិញ និងប្រដៅក្នុងផ្លូវសុចរិត ដើម្បីឲ្យអ្នកបម្រើរបស់ព្រះមានសមត្ថភាពពេញលេញ និងត្រៀមលក្ខណៈសព្វគ្រប់ដើម្បីធ្វើការល្អគ្រប់យ៉ាង។ » (ធីម៉ូថេទី ២ ៣:១៦ុំ,១៧) ។ យើងត្រូវអានវាសិក្សាហើយអនុវត្តវានៅក្នុងជីវិតរបស់យើង (ទំនុកដំកើង ១:១-៣) (Reading and Understanding the Bible (Psalms 1:2, 3)។
•មានតែជំនឿលើយញ្ញបូជារបស់ព្រះគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះដែលអនុញ្ញាតឱ្យមានការលើកលែងទោសពីអំពើបាបនិងការប្រោសឱ្យជានិងការប្រោសឱ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ: »ពីព្រោះព្រះស្រឡាញ់ពិភពលោកដល់ម៉្លេះបានជាលោកបានឲ្យបុត្រតែមួយរបស់លោក ដើម្បីឲ្យអស់អ្នកដែលបង្ហាញជំនឿលើបុត្រនោះអាចមានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ ហើយមិនត្រូវបំផ្លាញឡើយ។ » (យ៉ូហាន ៣:១៦ ម៉ាថាយ ២០:២៨)។
•ព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះជារដ្ឋាភិបាលមួយដែលបានបង្កើតឡើងនៅស្ថានបរមសុខស្ថានបរមសុខនៅឆ្នាំ ១៩១៤ ហើយដែលស្តេចគឺព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដរួមជាមួយស្ដេចនិងពួកបូជាចារ្យ ១៤៤០០០ នាក់ដែលបង្កើតបានជា « ថ្មីក្រុងយេរូសាឡឹម, » កូនក្រមុំរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ នេះរដ្ឋាភិបាលដែលគង់នៅស្ថានបរមសុខនៃព្រះនឹងបញ្ចប់ការត្រួតត្រារបស់មនុស្សនាពេលបច្ចុប្បន្នក្នុងអំឡុងគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង, ហើយនឹងត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅលើផែនដី: « នៅគ្រាស្តេចទាំងនេះព្រះនៃស្ថានសួគ៌នឹងបង្កើតនគរមួយដែលនឹងមិនត្រូវបង្ក្រាបហើយរាជាណាចក្រនោះនឹងមិនទៅដល់មនុស្សណាទៀតឡើយ »។ លោកនឹងកំទេចរាជាណាចក្រឯទៀតៗទាំងប៉ុន្មានដែលព្រះអង្គបានកំទេចចោល។ ពេលវេលាមិនកំណត់ » (វិវរណៈ ១២:៧-១២; ២១: ១-៤ ម៉ាថាយ ៦:៩-១០; ដានីយ៉ែល ២:៤៤)។
•ការស្លាប់គឺផ្ទុយពីជីវិត។ ព្រលឹងស្លាប់និងវិញ្ញាណ (កម្លាំងជីវិត) បាត់: »កុំទុកចិត្តលើពួកអភិជន,
ហើយក៏មិនមែនជាកូនមនុស្សពីដីដែលមិនមែនជាសេចក្តីសង្គ្រោះ។ វិញ្ញាណរបស់គាត់ចេញទៅហើយត្រឡប់ទៅផែនដីវិញ។ នៅថ្ងៃនោះនឹងត្រូវវិនាស។ » (ទំនុកដំកើង ១៤៦:៣ុំ៤ុំ សាស្ដា ៣:១៩ុំ២០ុំ ៩:៥ុំ១០) ។
•នឹងមានការរស់ឡើងវិញរបស់មនុស្សសុចរិតនិងមនុស្សទុច្ចរិត (យ៉ូហាន ៥ើ២៨ុំ២៩ុំ កិច្ចការ ២៤:១៥) ។ មនុស្សទុច្ចរិតនឹងត្រូវបានវិនិច្ឆ័យដោយឈរលើមូលដ្ឋាននៃឥរិយាបទរបស់ពួកគេក្នុងអំឡុងរជ្ជកាលនៃ ១០០០ ឆ្នាំមកនេះ (និងមិនផ្អែកលើឥរិយាបថអតីតកាលរបស់ខ្លួន) ដែលនឹងចាប់ផ្តើមបន្ទាប់ពីទុក្ខវេទនា: « រួចមក ខ្ញុំឃើញបល្ល័ង្កពណ៌សយ៉ាងធំមួយនិងលោកដែលអង្គុយលើបល្ល័ង្កនោះ។ ផែនដីនិងមេឃបានចេញបាត់ពីមុខលោក គ្មានកន្លែងសម្រាប់ផែនដីនិងមេឃទៀតឡើយ។ ខ្ញុំឃើញមនុស្សស្លាប់ ទាំងអ្នកធំទាំងអ្នកតូចកំពុងឈរនៅមុខបល្ល័ង្ក ហើយរមូរផ្សេងៗបានត្រូវបើកឡើង។ ប៉ុន្តែបញ្ជីមួយទៀតបានត្រូវបើកឡើង គឺជាបញ្ជីជីវិត។ ឯមនុស្សស្លាប់បានត្រូវវិនិច្ឆ័យយោងទៅតាមអ្វីដែលបានត្រូវសរសេរក្នុងរមូរទាំងនោះ ស្របតាមការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេ។ សមុទ្របានប្រគល់មនុស្សស្លាប់នៅក្នុងនោះមកវិញ ហើយសេចក្ដីស្លាប់និងផ្នូរ បានប្រគល់មនុស្សស្លាប់នៅក្នុងនោះមកវិញដែរ ហើយពួកគេបានត្រូវវិនិច្ឆ័យរៀងៗខ្លួន ស្របតាមការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេ។ » (វិវរណៈ ២០:១១-១៣) នេះ (The Significance of the Resurrections Performed by Jesus Christ (John 11:30-44); The Earthly Resurrection of the Righteous – They Will Not Be Judged (John 5:28, 29); The Earthly Resurrection of the Unrighteous – They Will Be Judged (John 5:28, 29);The Heavenly Resurrection of the 144,000 (Apocalypse 14:1-3) ; The Harvest Festivals were the Foreshadowing of the Different Resurrections (Colossians 2:17))។
•មានតែមនុស្ស ១៤៤០០០ នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលនឹងឡើងទៅស្ថានសួគ៌ជាមួយព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ហ្វូងមនុស្សដ៏ធំដែលបានរៀបរាប់នៅវិវរណៈ ៧:៩-១៧ គឺជាអស់អ្នកដែលនឹងរួចរស់ជីវិតពីសេចក្ដីវេទនាជាខ្លាំងហើយនឹងរស់ជារៀងរហូតនៅឋានសួគ៌នៃផែនដី: « ខ្ញុំបានឮពីចំនួនពួកអ្នកដែលបានត្រូវបោះត្រានោះ គឺមួយសែនបួនម៉ឺនបួនពាន់នាក់ ពីកុលសម្ព័ន្ធទាំងអស់នៃពួកកូនអ៊ីស្រាអែល បានត្រូវបោះត្រា៖ (…) បន្ទាប់ពីការទាំងនោះ មើល! ខ្ញុំឃើញមនុស្សមួយក្រុមធំ ដែលគ្មានមនុស្សណាម្នាក់អាចរាប់ចំនួនបានឡើយ។ ពួកគេចេញពីគ្រប់ប្រជាជាតិ គ្រប់កុលសម្ព័ន្ធ គ្រប់ជាតិសាសន៍ និងគ្រប់ភាសា ហើយកំពុងឈរនៅមុខបល្ល័ង្កនិងនៅមុខកូនចៀម ដោយពាក់អាវវែងពណ៌ស ព្រមទាំងកាន់ធាងលម៉ើនៅដៃ។ (…) ម៉្លោះហើយ ខ្ញុំនិយាយទៅគាត់ភ្លាមថា៖ «ម្ចាស់ខ្ញុំអើយ អ្នកដឹងហើយ»។ គាត់និយាយមកខ្ញុំថា៖ «អ្នកទាំងនោះគឺជាអ្នកដែលចេញផុតពីគ្រាទុក្ខវេទនាដ៏ខ្លាំង ហើយពួកគេបានបោកសម្អាតអាវវែងរបស់ពួកគេឲ្យសក្នុងឈាមរបស់កូនចៀម » (ការបើកបង្ហាញ ៧:៣-៨, ១៤:១-៥ុំ ៧:៩-១៧) (The Book of Apocalypse – The Great Crowd Coming from the Great Tribulation (Apocalypse 7:9-17))។
•យើងរស់នៅក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយដែលបានបញ្ចប់នៅគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង (ម៉ាថាយ ២៤ុំ២៥ ម៉ាកុស ១៣ លូកា ២១, វិវរណៈ ១៩:១១-២១) ។ វត្ដមានរបស់ព្រះគ្រីស្ទបានចាប់ផ្ដើមដោយមើលមិនឃើញតាំងពីឆ្នាំ ១៩១៤ ហើយនឹងបញ្ចប់នៅចុងបញ្ចប់នៃមួយពាន់ឆ្នាំ: « ពេលដែលលោកកំពុងអង្គុយលើភ្នំដើមអូលីវ នោះអ្នកកាន់តាមលោកបានមកឯលោកដោយឡែកពីគេ រួចសួរថា៖ « សូមប្រាប់យើង តើការទាំងនេះនឹងកើតឡើងនៅពេលណា? ហើយតើអ្វីជាសញ្ញាសម្គាល់ដែលបញ្ជាក់វត្តមានរបស់លោក និងគ្រាចុងបញ្ចប់នៃរបៀបរបបពិភពលោក? » » (ម៉ាថាយ ២៤:៣)។
•ព្រះនឹងប្រទានពរដល់មនុស្សជាតិ: « រួចមក ខ្ញុំឮសំឡេងមួយបន្លឺយ៉ាងខ្លាំងចេញពីបល្ល័ង្កមកថា៖ « មើល! ត្រសាលរបស់ព្រះនៅជាមួយនឹងមនុស្សជាតិ ហើយលោកនឹងអាស្រ័យនៅជាមួយនឹងពួកគេ ឯពួកគេនឹងធ្វើជារាស្ដ្ររបស់លោក។ ហើយព្រះនឹងនៅជាមួយនឹងពួកគេដោយខ្លួនលោកផ្ទាល់។ លោកនឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែកចេញពីភ្នែករបស់ពួកគេ ហើយសេចក្ដីស្លាប់នឹងលែងមានទៀត ទុក្ខព្រួយ ការស្រែកយំ និងការឈឺចាប់ក៏នឹងលែងមានទៀតដែរ។ អ្វីៗដែលធ្លាប់កើតឡើងពីមុន នោះបានកន្លងបាត់អស់ហើយ » (អេសាយ ១១ុំ៣៥ុំ៦៥, វិវរណៈ ២១:១-៥) (The Release)។
•ព្រះអនុញ្ញាតឱ្យមានអំពើអាក្រក់។ នេះបានផ្ដល់ចម្លើយចំពោះការចោទប្រកាន់របស់អារក្សចំពោះភាពស្របច្បាប់នៃអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ា (លោកុប្បត្ដិ ៣:១-៦) ។ ហើយក៏ដើម្បីផ្តល់ចម្លើយចំពោះការចោទប្រកាន់របស់អារក្សអំពីភាពស្មោះត្រង់នៃមនុស្ស (យ៉ូប ១:៧-១២; ២:១-៦) (Satan Hurled)។ វាមិនមែនជាព្រះដែលបណ្តាលឱ្យមានការឈឺចាប់ (យ៉ាកុប ១:១៣) ។ ការរងទុក្ខវេទនាគឺជាលទ្ធផលនៃកត្ដាសំខាន់ចំនួនបួន: អារក្សអាចជាអ្នកដែលបង្កឱ្យមានការឈឺចាប់ (ប៉ុន្តែមិនមែនជានិច្ចទេ) (យ៉ូប ១:៧-១២; ២:១-៦) ។ ការរងទុក្ខគឺជាលទ្ធផលនៃស្ថានភាពទូទៅរបស់យើងដែលជាកូនចៅដែលប្រព្រឹត្ដអំពើបាបរបស់អាដាមដែលនាំយើងទៅរកភាពចាស់ជរាជំងឺនិងការស្លាប់ (រ៉ូម ៥ើ១២, ៦:២៣) ។ ការរងទុក្ខវេទនាអាចជាលទ្ធផលនៃការសម្រេចចិត្តមិនល្អ (ចោទិយកថា ៣២:៥ រ៉ូម ៧:១៩) ។ ការរងទុក្ខវេទនាអាចជាលទ្ធផលនៃ«ពេលវេលានិងព្រឹត្ដិការណ៍ដែលមិនបានមើលឃើញទុកជាមុន»ដែលបណ្ដាលឱ្យមនុស្សទៅកន្លែងខុសនៅពេលវេលាខុស (សាស្ដា ៩:១១) ។ វាសនាមិនមែនជាការបង្រៀនពីព្រះគម្ពីរទេយើងមិនត្រូវបាន « វាសនា » ដើម្បីធ្វើល្អឬអាក្រក់ទេប៉ុន្តែដោយផ្អែកលើឆន្ទៈដោយសេរីយើងជ្រើសរើសធ្វើ«ល្អ»ឬ«អាក្រក់» (ចោទិយកថា ៣០:១៥) ។
•យើងត្រូវតែបំរើផលប្រយោជន៍នៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះដោយការធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកហើយប្រព្រឹត្តតាមអ្វីដែលបានចែងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ (ម៉ាថាយ ២៨:១៩,២០) (Baptism)។ គោលជំហរដ៏រឹងមាំចំពោះព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះត្រូវបានបង្ហាញជាសាធារណៈដោយការប្រកាសដំណឹងល្អជាទៀងទាត់ (ម៉ាថាយ ២៤:១៤) (The Preaching of the Good News and the Baptism (Matthew 24:14))។
ហាមឃាត់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ
ស្អប់គឺត្រូវបានហាមឃាត់: «ដោយសារយើងស្រឡាញ់បងប្អូន នោះយើងដឹងថា យើងបានឆ្លងផុតពីសេចក្ដីស្លាប់មកកាន់ជីវិតហើយ។ អ្នកណាដែលមិនស្រឡាញ់បងប្អូន អ្នកនោះស្ថិតនៅក្នុងសេចក្ដីស្លាប់នៅឡើយ» (១ យ៉ូហាន ៣:១៥) ។ ឃាតកម្មត្រូវបានហាមឃាត់។ ការឃាតកម្មស្នេហាជាតិត្រូវហាមឃាត់។ ឃាតកម្មចំពោះសាសនាត្រូវហាមឃាត់: « នោះលោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅអ្នកនោះថា៖ «ចូរស៊កដាវរបស់អ្នកទៅក្នុងស្រោមវិញ ព្រោះអស់អ្នកដែលប្រើដាវក៏នឹងស្លាប់ដោយដាវដែរ » (ម៉ាថាយ ២៦:៥២) (End of Patriotism)។
ការចោរកម្មត្រូវបានហាមឃាត់: « អ្នកដែលលួចត្រូវឈប់លួចតទៅទៀត តែត្រូវឲ្យអ្នកនោះធ្វើការទៀងត្រង់យ៉ាងនឿយហត់ដោយដៃខ្លួនឯង ដើម្បីឲ្យមានអ្វីចែកដល់អ្នកដែលខ្វះខាត » (អេភេសូរ ៤:២៨) ។
កុហកត្រូវបានហាមឃាត់: « កុំកុហកគ្នាឡើយ។ ចូរដោះចេញនូវបុគ្គលិកលក្ខណៈចាស់និងការប្រព្រឹត្តរបស់វា » (កូឡុស ៣:៩)។
ការហាមឃាត់ផ្សេងទៀត:
« ដូច្នេះ តាមយោបល់ខ្ញុំ យើងមិនត្រូវធ្វើឲ្យជនជាតិដទៃដែលកំពុងបែរមកគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ មានការពិបាកឡើយ ២០ តែយើងសរសេរទៅកាន់ពួកគេឲ្យជៀសវាងជាដាច់ខាតពីអ្វីៗដែលសៅហ្មងដោយរូបព្រះ និងពីអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ* សាច់សត្វដែលបានត្រូវសម្លាប់ដោយច្របាច់ក និងពីឈាម » (សកម្មភាព ១៥:១៩ុំ២០ុំ២៨ុំ២៩)។
អ្វីដែលកខ្វក់ដោយរូបព្រះ: ទាំងនេះគឺជា « រឿង » ដែលទាក់ទងទៅនឹងការអនុវត្តខាងសាសនាដែលផ្ទុយនឹងព្រះគម្ពីរការប្រារព្ធពិធីបុណ្យផ្សេងៗ។ នេះអាចជាការអនុវត្តន៍សាសនាមុនពេលសំលាប់ឬការបរិភោគសាច់: « ចូរបរិភោគអ្វីៗទាំងអស់ដែលគេលក់នៅផ្សារសាច់ ហើយកុំឲ្យសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យរបស់អ្នករាល់គ្នាជំរុញឲ្យសួរ ព្រោះ«ផែនដីនិងអ្វីៗពេញផែនដីទាំងមូលជារបស់ព្រះយេហូវ៉ា »។ ប្រសិនបើអ្នកដែលមិនជឿអញ្ជើញអ្នកទៅបរិភោគអាហារ ហើយអ្នករាល់គ្នាចង់ទៅ ចូរបរិភោគអ្វីទាំងអស់ដែលអ្នកនោះជូន ហើយកុំឲ្យសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យរបស់អ្នករាល់គ្នាជំរុញឲ្យសួរ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នកណាប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា៖ « នេះជារបស់គេសែន » កុំបរិភោគដោយគិតដល់អ្នកដែលបានប្រាប់ដូច្នេះ ហើយដោយគិតដល់សមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យ។ ខ្ញុំមិនមែនពោលសំដៅទៅ«សមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យ»របស់អ្នកទេ តែរបស់អ្នកដែលប្រាប់។ ព្រោះតើចាំបាច់ធ្វើឲ្យសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យរបស់អ្នកដទៃវិនិច្ឆ័យសេរីភាពរបស់ខ្ញុំធ្វើអ្វី? ប្រសិនបើខ្ញុំបរិភោគដោយអរគុណព្រះ ហេតុអ្វីគេគួរនិយាយប្រមាថខ្ញុំអំពីអ្វីដែលខ្ញុំបានអរគុណព្រះហើយ? » (កូរិនថូសទី១ ១០:២៥-៣០)។
« កុំផ្សំផ្គុំខ្លួនជាមួយនឹងអ្នកមិនជឿឡើយ។ ព្រោះតើសេចក្ដីសុចរិតនិងការប្រឆាំងច្បាប់មានអ្វីត្រូវគ្នា? ឬតើពន្លឺមានចំណែកអ្វីជាមួយនឹងភាពងងឹត? ម្យ៉ាងទៀត តើគ្រិស្ដនិងបេលាល* រួមចិត្តគំនិតគ្នាត្រង់ណា? ឬតើមនុស្សស្មោះត្រង់មានចំណែកអ្វីជាមួយនឹងអ្នកមិនជឿ? ហើយតើវិហាររបស់ព្រះមានអ្វីត្រូវគ្នានឹងរូបព្រះ? ព្រោះយើងជាវិហាររបស់ព្រះដែលមានជីវិតរស់នៅ ដូចព្រះបានមានប្រសាសន៍ថា៖ « ខ្ញុំនឹងអាស្រ័យនៅក្នុងចំណោមពួកគេ ក៏នឹងដើរក្នុងចំណោមពួកគេ ហើយខ្ញុំនឹងធ្វើជាព្រះរបស់ពួកគេ ឯពួកគេនឹងធ្វើជារាស្ដ្ររបស់ខ្ញុំ »។ « ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ថា៖ ‹ចូរចេញពីចំណោមពួកគេមក ហើយញែកខ្លួនចេញ។ ឈប់ពាល់អ្វីដែលមិនស្អាត› » « ‹រួចខ្ញុំនឹងទទួលអ្នករាល់គ្នា› »។ « ‹ហើយខ្ញុំនឹងធ្វើជាឪពុករបស់អ្នករាល់គ្នា ឯអ្នករាល់គ្នានឹងទៅជាកូនប្រុសកូនស្រីរបស់ខ្ញុំ›។ នេះជាប្រសាសន៍របស់ព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះដែលមានឫទ្ធានុភាពខ្លាំងក្លាបំផុត៣។ » (កូរិនថូសទី២ ៦:១៤-១៨)។
កុំថ្វាយបង្គំរូបព្រះឡើយ។ វាជាការចាំបាច់ដើម្បីបំផ្លាញវត្ថុឬរូបភាពថ្វាយបង្គំរូបព្រះទាំងអស់ឈើឆ្កាងរូបចម្លាក់សម្រាប់គោលបំណងសាសនា (ម៉ាថាយ ៧:១៣-២៣) ។ កុំអនុវត្តមន្តអាគម ការទស្សន៍ទាយមន្តអាគមហោរាសាស្រ្ត ។ យើងត្រូវតែបំផ្លាញវត្ថុទាំងអស់ដែលទាក់ទងទៅនឹងមន្តអាគម (កិច្ចការ ១៩:១៩,២០) ។
កុំមើលរឿងអាសអាភាសនិងអំពើហិង្សា។ ជៀសវាងពីការលេងល្បែងស៊ីសងគ្រឿងញៀនកញ្ឆាល្បែងថ្នាំជក់ថ្នាំជក់ហួសកំរិត: »បងប្អូនអើយ ហេតុនេះខ្ញុំសូមអង្វរអ្នករាល់គ្នាដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ព្រះ ឲ្យប្រគល់រូបកាយរបស់ខ្លួនជាគ្រឿងបូជាដែលមានជីវិត ក៏បរិសុទ្ធ ហើយគាប់ចិត្តព្រះ ធ្វើដូច្នេះអ្នករាល់គ្នានឹងបំពេញកិច្ចបម្រើពិសិដ្ឋដោយប្រើសមត្ថភាពរិះគិត » (រ៉ូម ១២:១, ម៉ាថាយ ៥:២៧-៣០, ទំនុកដំកើង ១១:៥) ។
អំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ (អំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ): អំពើផិតក្បត់ការរួមភេទដែលមិនទាន់រៀបការ (ប្រុស / ស្រី) ការរួមភេទភេទដូចគ្នាបុរសនិងស្ត្រីនិងការរួមភេទមិនត្រឹមត្រូវ: « ចុះតើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងទេឬថា មនុស្សមិនសុចរិតនឹងមិនទទួលរាជាណាចក្ររបស់ព្រះជាមត៌ក? កុំច្រឡំឲ្យសោះ។ អ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ* អ្នកដែលគោរពបូជារូបព្រះ អ្នកផិតក្បត់ បុរសដែលសុខចិត្តបម្រើបុរសឯទៀតខាងផ្លូវភេទ បុរសដែលរួមដំណេកជាមួយនឹងបុរសឯទៀត ពួកចោរ មនុស្សលោភលន់ អ្នកប្រមឹកស្រា អ្នកជេរប្រមាថ និងអ្នកគំរាមយកទ្រព្យ នឹងមិនទទួលរាជាណាចក្ររបស់ព្រះជាមត៌កឡើយ » (កូរិនថូសទី១ ៦:៩,១០)។ « ចូរឲ្យមនុស្សទាំងអស់គ្នាចាត់ទុកអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាអ្វីដែលមានតម្លៃ ហើយឲ្យការរួមរស់ជាប្ដីប្រពន្ធត្រូវឥតសៅហ្មង ព្រោះព្រះនឹងវិនិច្ឆ័យទោសអ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើប្រាសចាកសីលធម៌និងអ្នកផិតក្បត់ » (ហេប្រឺ ១៣:៤)។
គម្ពីរបានផ្ដន្ទាទោសការពិតដែលថាបុរសម្នាក់រៀបការជាមួយស្ដ្រីជាច្រើននាក់ក្នុងពេលតែមួយ។ បុរសម្នាក់ដែលស្ថិតក្នុងស្ថានភាពនេះដែលចង់ធ្វើតាមឆន្ទៈរបស់ព្រះត្រូវតែធ្វើឱ្យស្ថានភាពរបស់គាត់មានលក្ខណៈធម្មតាដោយនៅជាមួយភរិយាដំបូងរបស់គាត់ដែលគាត់បានរៀបការ (ធីម៉ូថេទី 1 3: 2) ។ ការសម្រេចកាមដោយខ្លួនគឺត្រូវបានហាមឃាត់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ: « ដូច្នេះ ចូររម្ងាប់ភាពទោរទន់ដែលមាននៅក្នុងអវយវៈរូបកាយ* របស់អ្នករាល់គ្នា គឺភាពទោរទន់ទៅរកអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ អំពើស្មោកគ្រោក តម្រេក សេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាអាក្រក់ និងការច្រណែនចង់បានរបស់អ្នកដទៃ ដែលទុកដូចជាការគោរពបូជារូបព្រះ » (កូឡុស ៣:៥)។
វាត្រូវបានហាមឃាត់មិនឱ្យបរិភោគឈាមសូម្បីតែនៅក្នុងការព្យាបាលដោយឈាម: « មានតែសាច់ឈាមជាមួយនឹងព្រលឹងរបស់វា – ឈាមរបស់វា – អ្នកមិនត្រូវបរិភោគវា » (លោកុប្បត្ដិ ៩:៤) (The Sacred Blood; The Sacred Life)។
អ្វីៗទាំងអស់ដែលត្រូវបានផ្ដន្ទាទោសដោយព្រះគម្ពីរមិនត្រូវបានគេសរសេរក្នុងការសិក្សាព្រះគម្ពីរនេះទេ។ គ្រីស្ទបរិស័ទដែលបានឈានទៅដល់ភាពចាស់ទុំនិងចំណេះដឹងល្អអំពីគោលការណ៍គម្ពីរប៊ីបនឹងដឹងពីភាពខុសគ្នារវាង«ល្អ»និង«អាក្រក់»ទោះបីជាវាមិនសរសេរដោយផ្ទាល់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរក៏ដោយ: »ប៉ុន្តែអាហាររឹងគឺសម្រាប់មនុស្សពេញវ័យ* ដែលបានប្រើប្រាស់សមត្ថភាពយល់ដឹង ហើយហេតុនេះសមត្ថភាពនោះបានត្រូវបង្វឹកបង្ហាត់ដើម្បីសម្គាល់អ្វីដែលខុសនិងអ្វីដែលត្រូវ » (ហេប្រឺ ៥:១៤) (Achieving Spiritual Maturity (Hebrews 6:1))។
***
6 – តើត្រូវធ្វើអ្វីមុនពេលមានទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង?
អ្វីដែលត្រូវធ្វើ?
« បុរសឆ្លាតដែលបានឃើញអកុសលបានលាក់ខ្លួន។
មនុស្សដែលគ្មានបទពិសោធដែលបានឆ្លងកាត់បានទទួលការពិន័យ «
(សុភាសិត 27:12)
នៅពេលទុក្ខវេទនាដ៏ខ្លាំងខិតមកជិត«សំណាងអាក្រក់»,
អ្វីដែលត្រូវធ្វើដើម្បីត្រៀមខ្លួនយើង « ដើម្បីលាក់ »?
តើអ្វីដែលត្រូវធ្វើមុនពេលនិងក្រោយគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង? ផ្នែកដំបូងនេះនឹងត្រូវបានផ្អែកលើការរៀបចំខាងវិញ្ញាណមុនពេលមានទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង។
ការរៀបចំខាងវិញ្ញាណមុនគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង
«អ្នកណាដែលហៅរកនាមព្រះយេហូវ៉ានឹងមានសុវត្ថិភាពហើយច្បាស់»
(យ៉ូអែល 2:32)
ការស្រឡាញ់ព្រះគឺត្រូវទទួលស្គាល់ថាទ្រង់មានព្រះនាមថា: ព្រះយេហូវ៉ា (យហវ) (ម៉ាថាយ 6: 9 « ឱបិតារបស់យើងដែលនៅស្ថានសួគ៌ សូមឲ្យនាមរបស់លោកបានបរិសុទ្លឺ ») ។
ជាការគូសបញ្ជាក់ដោយព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដជាបញ្ញត្ដិសំខាន់គឺការស្រឡាញ់ព្រះថា: «លោកបាននិយាយថា: «លោកមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «‹អ្នកត្រូវស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់អ្នក ឲ្យអស់ពីដួងចិត្ដ អស់ពីព្រលឹង ហើយអស់ពីសមត្ថភាពរិះគិត›។ ៣៨ នេះជាបញ្ញត្ដិទីមួយ ហើយជាបញ្ញត្ដិសំខាន់ជាងគេ។ ៣៩ បញ្ញត្ដិសំខាន់ទីពីរក៏ស្រដៀងនឹងនេះដែរ គឺ៖ ‹អ្នកត្រូវស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចស្រឡាញ់ខ្លួនអ្នក›។ ៤០ បញ្ញត្ដិទាំងពីរនេះជាមូលដ្ឋាននៃច្បាប់ទាំងមូលនិងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ពួកអ្នកប្រកាសទំនាយ» (ម៉ាថាយ 22: 37-40)។
សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះនេះឆ្លងកាត់ទំនាក់ទំនងល្អជាមួយទ្រង់តាមរយៈការអធិស្ឋាន។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានផ្ដល់ដំបូន្មានជាក់លាក់ដើម្បីអធិស្ឋានទៅព្រះត្រឹមត្រូវនៅម៉ាថាយ 6:
« ម្យ៉ាងទៀត ពេលដែលអ្នករាល់គ្នាអធិដ្ឋាន អ្នកមិនត្រូវធ្វើដូចមនុស្សលាក់ពុតទេ ពីព្រោះពួកគេចូលចិត្ដឈរអធិដ្ឋានក្នុងសាលាប្រជុំ ហើយនៅកាច់ជ្រុងផ្លូវធំៗ ដើម្បីឲ្យមនុស្សឃើញ។ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាការពិតថា ពួកគេបានទទួលរង្វាន់គ្រប់សព្វហើយ។ ៦ ក៏ប៉ុន្ដែ ពេលដែលអ្នកអធិដ្ឋាន ចូរចូលទៅក្នុងបន្ទប់ផ្ទាល់ខ្លួនហើយបិទទ្វារ សឹមអធិដ្ឋានជម្រាបបិតារបស់អ្នក ដែលស្ថិតនៅទីស្ងាត់កំបាំង។ នោះបិតារបស់អ្នក ដែលមើលពីទីស្ងាត់កំបាំងនឹងផ្ដល់រង្វាន់ឲ្យអ្នក។ ៧ ក៏ប៉ុន្ដែ ពេលដែលអធិដ្ឋាន កុំពោលពាក្យដដែលៗ ដូចជនជាតិដទៃឡើយ ព្រោះពួកគេនឹកស្មានថា ព្រះនឹងស្តាប់ពួកគេដោយសារបានពោលពាក្យជាច្រើន។ ៨ ដូច្នេះ កុំធ្វើតាមពួកគេឡើយ ព្រោះព្រះដែលជាបិតារបស់អ្នករាល់គ្នាជ្រាបពីអ្វីដែលអ្នកត្រូវការ មុនអ្នកសុំទៅទៀត។ ៩ «ដូច្នេះ អ្នករាល់គ្នាត្រូវអធិដ្ឋានតាមរបៀបនេះវិញ៖ «‹ឱបិតារបស់យើងដែលនៅស្ថានសួគ៌ សូមឲ្យនាមរបស់លោកបានបរិសុទ្ធ។ ១០ សូមឲ្យរាជាណាចក្ររបស់លោកបានមកដល់។ សូមឲ្យបំណងប្រាថ្នារបស់លោកបានសម្រេចនៅផែនដី ដូចនៅស្ថានសួគ៌ដែរ។ ១១ សូមផ្ដល់អាហារ* ដែលយើងត្រូវការសម្រាប់ថ្ងៃនេះ។ ១២ សូមអភ័យទោសចំពោះការខុសឆ្គងរបស់យើង ដូចយើងបានអភ័យទោសឲ្យអ្នកដែលបានធ្វើខុសនឹងយើងដែរ។* ១៣ សូមកុំឲ្យយើងចាញ់សេចក្ដីល្បួងឡើយ* តែសូមសង្គ្រោះយើងឲ្យរួចពីមេកំណាចវិញ›។ ១៤ «ពីព្រោះ បើអ្នកអភ័យទោសចំពោះកំហុសរបស់អ្នកឯទៀត នោះបិតារបស់អ្នកដែលនៅស្ថានសួគ៌ក៏នឹងអភ័យទោសឲ្យអ្នកដែរ។ ១៥ ក៏ប៉ុន្ដែ បើអ្នករាល់គ្នាមិនអភ័យទោសចំពោះកំហុសរបស់អ្នកឯទៀតទេ នោះបិតារបស់អ្នកក៏មិនអភ័យទោសចំពោះកំហុសរបស់អ្នកដែរ» (ម៉ាថាយ 6: 5-15)។
យើងត្រូវអធិដ្ឋានតែព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះ «ទេ! ប៉ុន្ដែខ្ញុំប្រាប់ថា អ្វីៗដែលប្រជាជាតិនានាសែន ពួកគេសែនពួកវិញ្ញាណកំណាច មិនមែនបូជាដល់ព្រះទេ ហើយខ្ញុំមិនចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នារួមចំណែកជាមួយនឹងពួកវិញ្ញាណកំណាចឡើយ។ ២១ អ្នករាល់គ្នាមិនអាចផឹកពីពែងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាផងនិងពីពែងរបស់ពួកវិញ្ញាណកំណាចផងបានទេ។ អ្នករាល់គ្នាមិនអាចបរិភោគពី«តុរបស់ព្រះយេហូវ៉ា»ផងនិងពីតុរបស់ពួកវិញ្ញាណកំណាចផងបានឡើយ។ ២២ ឬ«តើយើងកំពុងធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាទាស់ចិត្ដ?» យើងមិនមែនខ្លាំងជាងលោកទេ មែនទេ?» (កូរិនថូសទី 1 10: 20-22) ។
បើយើងស្រឡាញ់របស់ព្រះដែលយើងគួរស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់យើងថា: «អ្នកណាមិនចេះស្រឡាញ់មិនបានស្គាល់ព្រះនោះទេព្រោះព្រះជាសេចក្ដីស្រឡាញ់» (យ៉ូហានទី 1 4: 8) (The Spiritual Man and the Physical Man (Hebrews 6:1))។
ប្រសិនបើយើងស្រឡាញ់ព្រះនោះយើងព្យាយាមដើម្បីផ្គាប់ទ្រង់ដោយមានឥរិយាបថល្អ។ « គាត់បានបើកសម្ដែងដល់អ្នក, មនុស្សអើយតើមានអ្វីដែលល្អនិងអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវពីអ្នក, ប្រសិនបើមិនបាននៅក្នុងការអនុវត្ត យុត្តិធម៌ស្រឡាញ់សន្ដោសប្រណីហើយដើរដោយសុភាពរាបសារជាមួយនឹងព្រះនៃឯង « ។ (មីកា 6: 8) ។
ប្រសិនបើយើងស្រឡាញ់ព្រះយើងនឹងជៀសវាងពីអាកប្បកិរិយាអាក្រក់:
«ចុះតើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងទេឬថា មនុស្សមិនសុចរិតនឹងមិនទទួលរាជាណាចក្ររបស់ព្រះជាមត៌ក? កុំច្រឡំឲ្យសោះ។ អ្នកដែលប្រព្រឹត្ដអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ* អ្នកដែលគោរពបូជារូបព្រះ អ្នកផិតក្បត់ បុរសដែលសុខចិត្ដបម្រើបុរសឯទៀតខាងផ្លូវភេទ បុរសដែលរួមដំណេកជាមួយនឹងបុរសឯទៀត ១០ ពួកចោរ មនុស្សលោភលន់ អ្នកប្រមឹកស្រា អ្នកជេរប្រមាថ និងអ្នកគំរាមយកទ្រព្យ នឹងមិនទទួលរាជាណាចក្ររបស់ព្រះជាមត៌កឡើយ» (កូរិនថូសទី 1 6: 9 , 10)។
ការស្រឡាញ់ព្រះគឺត្រូវទទួលស្គាល់ថាទ្រង់មានព្រះរាជបុត្រាគឺជាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ យើងត្រូវស្រឡាញ់ទ្រង់ហើយមានជំនឿលើយញ្ញបូជារបស់ទ្រង់ដែលអនុញ្ញាតឱ្យការអត់ទោសបាបរបស់យើង។ យេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាវិធីតែមួយគត់ដើម្បីជីវិតអស់កល្បជានិច្ចហើយព្រះចង់ឱ្យយើងទទួលស្គាល់»ព្រះយេស៊ូមានព្រះបន្ទូលថា: «លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «ខ្ញុំជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត និងជាជីវិត។ គ្មានអ្នកណាអាចមកឯបិតានៅស្ថានសួគ៌បានឡើយ លើកលែងតែអ្នកនោះមកតាមខ្» និង។ «ដើម្បីបានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ ពួកគាត់ត្រូវស្គាល់លោកដែលជាព្រះពិតតែមួយឲ្យបានច្បាស់ ព្រមទាំងយេស៊ូគ្រិស្ដ ដែលលោកបានចាត់ឲ្យមក» (យ៉ូហាន 14: 6; 17: 3)។
ការស្រឡាញ់ព្រះគឺត្រូវទទួលស្គាល់ថាទ្រង់មានបន្ទូលមកយើងដោយប្រយោលតាមរយៈព្រះគម្ពីររបស់ទ្រង់។ យើងត្រូវអានវារាល់ថ្ងៃដើម្បីស្គាល់ព្រះនិងកូនប្រុសរបស់គាត់គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ នេះគឺជាមគ្គុទេសក៍ក្នុងគម្ពីរថាព្រះរបស់យើងបានប្រទានដល់យើង: «ពាក្យរបស់អ្នកគឺជាចង្កៀងដល់ជើងរបស់ខ្ញុំនិងជាពន្លឺបំភ្លឺផ្លូវរបស់ទូលបង្គំ» (ទំនុកដំកើង 119: 105)។ ព្រះគម្ពីរលើបណ្តាញគឺអាចរកបាននៅលើគេហទំព័រនិងការអនុម័តគម្ពីរប៊ីបមួយចំនួនដើម្បីរីករាយនឹងដំបូន្មានរបស់គាត់បានល្អប្រសើរ (ម៉ាថាយជំពូក 5-7: ធម្មទាននៅលើភ្នំ, គម្ពីរទំនុកតម្កើងសុភាសិត, ដំណឹងល្អទាំងបួនម៉ាថាយម៉ាកុសលូកានិងយ៉ូហាននិង បទគម្ពីរព្រះគម្ពីរជាច្រើនទៀត (ធីម៉ូថេទី 2 3: 16,17) ។
ផ្នែកទី 2
អ្វីដែលត្រូវធ្វើក្នុងគ្រាវេទនាដ៏ធំ
យោងទៅតាមព្រះគម្ពីរមានលក្ខខណ្ឌសំខាន់ប្រាំដែលនឹងអនុញ្ញាតឱ្យយើងទទួលបានសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះក្នុងកំឡុងពេលមានទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង:
1 – ដើម្បីហៅព្រះនាមនៃព្រះយេហូវ៉ាតាមរយៈការអធិស្ឋាន: «អ្នកណាដែលហៅរកនាមព្រះយេហូវ៉ានឹងមានសុវត្ថិភាពហើយច្បាស់» (យ៉ូអែល 2:32) ។
2-ដើម្បីឱ្យមានជំនឿទៅលើតម្លៃនៃការលាងជំរះព្រះលោហិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទដើម្បីទទួលបានការអត់ទោសពីអំពើបាបរបស់យើង: « អ្នកទាំងនោះគឺជាអ្នកដែលចេញផុតពីគ្រាទុក្ខវេទនាដ៏ខ្លាំង ហើយពួកគេបានបោកសម្អាតអាវវែងរបស់ពួកគេឲ្យសក្នុងឈាមរបស់កូនចៀម » (វិវរណៈ 7: 9-17) ។ អត្ថបទគម្ពីរនេះពន្យល់ថាមនុស្សមួយហ្វូងធំដែលនឹងរួចរស់ជីវិតពីគ្រាវេទនាយ៉ាងធំនឹងមានជំនឿលើតម្លៃនៃសេចក្ដីមេត្ដាករុណានៃព្រះលោហិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទសំរាប់ការអត់ទោសបាប។
គ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំងនឹងជាគ្រាដ៏សែនសំខាន់សម្រាប់មនុស្សជាតិ។ ព្រះយេហូវ៉ានឹងសុំ«បរិទេវ»សម្រាប់ពួកអ្នកដែលនឹងរួចរស់ជីវិតពីគ្រាវេទនាយ៉ាងធំ។
3-ព្រះយេហូវ៉ានឹងសូមឱ្យយើងយំចំពោះការសុគតរបស់កូនប្រុសរបស់ទ្រង់ដែលអនុញ្ញាតឱ្យមានការអត់ទោសបាប: «យើងនឹងចាក់បង្ហូរវិញ្ញាណមកលើរាជវង្សរបស់ដាវីឌ និងប្រជាជនក្រុងយេរូសាឡឹម ដើម្បីអោយពួកគេមានឆន្ទៈល្អ ចេះអធិស្ឋាន។ ពួកគេនឹងសម្លឹងមើលមកយើង ដែលពួកគេបានចាក់ទម្លុះ។ ពួកគេនឹងកាន់ទុក្ខដូចគេកាន់ទុក្ខព្រោះកូនប្រុសតែមួយបាត់បង់ជីវិត។ ពួកគេយំសោកយ៉ាងជូរចត់ ដូចគេយំសោកស្រណោះសពកូនប្រុសច្បង។ ១១ នៅថ្ងៃនោះប្រជាជននៅក្រុងយេរូសាឡឹមនឹងកាន់ទុក្ខយ៉ាងធំ ដូចគេកាន់ទុក្ខព្រះហាដាដ-រីម៉ូននៅវាលមេគីដោ» (សាការី 12: 10,11) ។
ប្រសិនបើវាច្បាស់ថាអត្ថបទនេះត្រូវបានបំពេញបន្ទាប់ពីការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទនោះបរិបទនៃជំពូកទី 12 ដល់ជំពូក 14 គឺសំដៅទៅលើការបើកបង្ហាញនៃគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង។ ពាក្យ « បរិទេវ Hadadrimmon ក្នុងច្រកភ្នំមេគីដោ»បញ្ជាក់ថាសោកសង្រេងនេះនឹងត្រូវបានធ្វើឡើងនៅក្នុងពេលនៃគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង (ប្រៀបធៀបវិវរណៈ 16: 16 «ហើយពួកគេបានប្រមូលស្ដេចទាំងនោះទៅឯកន្លែងដែលភាសាហេប្រឺហៅថាហាម៉ាគេដូន») ។
ព្រះយេហូវ៉ានឹងបង្ហាញចិត្ដមេត្ដាដល់ពួកអ្នកដែលស្អប់ប្រព័ន្ធមនុស្សដ៏អយុត្ដិធម៌នេះ: «ព្រះអង្គមានព្រះបន្ទូលទៅគាត់ថា៖ «ចូរដើរកាត់ក្រុងយេរូសាឡឹម ហើយគូសសញ្ញាជើងក្អែកលើថ្ងាសអស់អ្នកដែលស្រែកថ្ងូរ និងព្រួយចិត្តដោយឃើញអំពើគួរអោយស្អប់ខ្ពើមទាំងប៉ុន្មាន ដែលអ្នកក្រុងនេះប្រព្រឹត្» (អេសេគាល 9: 4)។
វានឹងមានបញ្ញត្ដិទី 2 ចុងក្រោយបំផុតក្នុងអំឡុងគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង:
4 – ការតមអាហារ: « ចូរផ្លុំស្នែងនៅក្រុងស៊ីយ៉ូន!ចូរធ្វើពិធីតមអាហារដើម្បីញែកខ្លួនជាសក្ការៈហើយប្រកាសពិធីបុណ្យយ៉ាងឱឡារិក!១៦ ចូរហៅប្រជាជនមកជួបជុំគ្នាជាអង្គប្រជុំដ៏វិសុទ្ធចូរប្រមូលពួកចាស់ទុំអោយមកជួបជុំគ្នាចូរប្រមូលផ្ដុំកូនក្មេងសូម្បីតែក្មេងដែលនៅបៅក៏អោយវាមកដែរ! » (យ៉ូអែល 2: 15,16 បរិបទទូទៅនៃអត្ថបទនេះគឺទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង (យ៉ូអែល 2: 1,2) )។
5 – ការមិនរួមភេទផ្លូវភេទ: «ចូរអោយគូស្វាមីភរិយាថ្មោងថ្មីចេញពីបន្ទប់! » (យ៉ូអែល 2:15, 16) ។ « អ្នកស្រុកទាំងមូលនឹងកាន់ទុក្ខដាច់ឡែកពីគ្នា តាមអំបូររបស់គេរៀងៗខ្លួន គឺព្រះញាតិវង្សរបស់ព្រះបាទដាវីឌ ប្រុសៗកាន់ទុក្ខដោយឡែក ស្រីៗកាន់ទុក្ខដោយឡែក អំបូររបស់លោកណាថាន ប្រុសៗកាន់ទុក្ខដោយឡែក ស្រីៗកាន់ទុក្ខដោយឡែក។» (សាការី 12: 12-14) ។ ពាក្យថា « ស្ត្រីដាច់ពីគ្នា » មានន័យថា ការមិនរួមភេទផ្លូវភេទ។
ផ្នែកទី 3
អ្វីដែលត្រូវធ្វើបន្ទាប់ពីទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង
មានអនុសាសន៍ដ៏ទេវភាពសំខាន់ពីរ:
1-ការសម្រេចទូទាំងពិភពលោកនៃពិធីបុណ្យខ្ទមដែលនឹងត្រូវបានរំដោះទូទាំងពិភពលោកពីឥទ្ធិពលនៃអំពើបាប:
«ហើយអស់ទាំងសាសន៍នៅទាស់នឹងក្រុងយេរូសាឡិមនឹងត្រូវឡើងពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំដើម្បីក្រាបថ្វាយបង្គំដល់ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះមហាក្សត្រនៃពួកពលបរិវារហើយនឹងប្រារព្ធបុណ្យនៃខ្ទម» (សាការី 14:16)។
2 – ការសម្អាតផែនដីអស់រយៈពេល 7 ខែបន្ទាប់ពីគ្រាវេទនាយ៉ាងធំរហូតដល់ថ្ងៃទី 10 ខែណែសាន (អេសេគាល 40: 1,2): «កូនចៅអ៊ីស្រាអែលនឹងចំណាយពេលប្រាំពីរខែសំរាប់បញ្ចុះសពពួកគេ ដើម្បីជំរះស្រុកអោយបានបរិសុទ្ធ» (អេសេគាល 39:12) ។
ប្រសិនបើអ្នកមានសំណួរឬចង់បានព័ត៌មានបន្ថែមសូមកុំស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការទាក់ទងគេហទំព័រឬគណនី Twitter របស់គេហទំព័រនេះ។ សូមព្រះប្រទានពរដល់ដួងចិត្តសុទ្ធ (យ៉ូហាន 13:10) ។
***
Table of contents of the http://yomelyah.fr/ website
Reading the Bible daily, this table of contents contains informative Bible articles (Please click on the link above to view it)…
Table of languages of more than seventy languages, with six important biblical articles, written in each of these languages…
Site en Français: http://yomelijah.fr/
Sitio en español: http://yomeliah.fr/
Site em português: http://yomelias.fr/
You can contact to comment, ask for details (no marketing)…
***